°Luna° (H.S)

4.

"Με συγχωρείς?" ικετευει ο Harry και γνεφω. Αξίζει να το κάνω? Είναι ο μοναδικός που ήρθε μετά από μέρες για να δει αν είμαι καλά. Ένα χαμόγελο σχηματίζεται το αψεγάδιαστο πρόσωπο του και εμφανίζονται τα λακκάκια του.

"Θα μείνεις για καιρό εδώ?" λέω προσπαθώντας να αλλάξω κουβέντα και ευτυχώς πετυχαίνω αυτό που θέλω.

"Βασικά μετακόμισα εδώ." μου χαρίζει ακόμα ένα χαμόγελο και το στομάχι μου σφίγγεται.

"Αυτό είναι υπέροχο!" φωνάζω ενθουσιασμενη και εκείνος γελάει.

"Ναι υπάρχει ένα πολύ καλό πανεπιστήμιο εδώ και έκανα μεταγραφή από αυτό που ήμουν παλιότερα." λέει και τον ακούω με προσήλωση.

"Αλήθεια τι σπουδαζεις?"

"Δημοσιογραφια." λέει.

"Σοβαρά? Αυτό θέλω και εγώ και τα κατάφερα." λέω χαμογελαστή.

"Αυτό είναι υπέροχο." χαμογελάει "εμεις οι τρεις θα είμαστε τέλεια παρέα!" λέει ενθουσιασμενος και συννεφιαζω. Τρεις?

"Ποιοι τρεις?" μουρμουραω ελπίζοντας να μην πει αυτό που φαντάζομαι.

"Εγώ εσύ και η Anna, Lulu."

"Εσείς οι δύο είστε πολύ κοντά." λέω όσο πιο ήρεμα μπορώ προσπαθώντας να κρύψω κάθε ίχνος ζήλιας από την φωνή μου.

"Ναι.. Είναι πολύ καλή κοπέλα." κοκκινίζει. Κοκκινίζει? Του αρέσει?

"Harry σου αρέσει η Anna?" τον ρωτάω ευθέως.

"Οχι, δηλαδή ίσως λίγο." λέει και νιώθω να καίγομαι από την ζήλια. Του αρέσει. Το ήξερα.

"Α.." καταφέρνω να πω. Δεν μου αρέσει αυτό.

"Είσαι εντάξει?"

"Ναι." του χαμογελάω και κοιτάζω αλλού.

Συνεχίζουμε την κουβέντα μας για ώρες και μαθαίνω διαφορά πράγματα για την ζωή του όπως ότι διαβάζει και εκείνος όσο και εγώ, και ότι είναι εθισμένος στον καφέ όπως ακριβώς και εγώ. Γελάμε και με κάνει σχεδόν να ξεχάσω τι μου είπε πριν από  μερικές ώρες, όταν φεύγει τον αγκαλιάζω σφιχτά και μου υπόσχεται ότι θα πάμε βόλτα κάποια στιγμή. Την επόμενη κιόλας στιγμή μου τηλεφωνεί η Anna και μου ζητάει συγγνώμη, αφού μιλάμε για λίγο της το κλείνω και πιάνω το λαπτοπ μου.

"Όλες οι ανθρώπινες σχέσεις φαίνονται απλές αλλά δεν είναι πάντα. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα νιώσεις περίεργα και γιατί νιώθεις ζήλια. Η ζήλια είναι το χειρότερο συναίσθημα που θα μπορούσε να νιώσει ένας άνθρωπος με υψηλή περηφάνια και πολλές ενοχές. Τι κάνεις όμως όταν αρχιζεις να νιώθεις σφίξιμο στο στομάχι κάθε φορά που βλέπεις κάποιον? Και πως αντιδράς όταν φοβάσαι να μην χάσεις κάποιον που ούτως ή άλλως δεν έχεις? "

Δημοσιεύω για άλλη μια φορά αυτό που έγραψα και βυθιζομαι στις σκέψεις μου. Τι θα γίνει αν ο Harry τα φτιάξει με την Anna? Γιατι με κάνει να νιώθω τόσο άσχημα αυτό? Δεν έχω νιώσει ποτέ ξανά ζήλια στο παρελθόν ειδικα σε τέτοια περίπτωση. Δεν ξέρω τι να κάνω σε μια τέτοια περίπτωση έτσι βυθιζομαι ακόμα περισσότερο στις σκέψεις μου.

"Luna!" φωνάζει από πάνω μου η μητέρα μου και τρομάζω. Τι στο καλό θέλει?

"Τι στο καλό?" λέω ενοχλημένη?

"Φωνάζω εδώ και μερικά λεπτά και δεν έδινες σημεία ζωής."

"Ω." απαντώ.

"Τι σκεφτόσουν?" λέει και κάθεται κοντά μου. Πως γίνεται να καταλαβαίνει τα πάντα?

"Τίποτα." λέω απότομα.

"Κάτι σε βασανίζει Lunaa."

"Ίσως." λέω ένοχα.

"Το ήξερα! Τι είναι?" λέει χαμογελαστή και ανοίγει την αγκαλιά της για εμένα.

"Πέρασε ο Harry από εδώ σήμερα. Και τα βρήκαμε."

"Και που είναι το κακό σε αυτό γλυκιά μου?" λέει.

"Μου είπε ότι του αρέσει η Anna." ξεφυσαω.

"Και σε πειράζει αυτό?"

"Λίγο. Βαρέθηκα να παίρνει τα πάντα αυτή. Πάντα κάτι όμορφο έρχεται στην ζωή μου και εκείνη μου το παίρνει χωρίς να κουνήσει καν το μικρό της δάχτυλο. " γιατι τα λέω όλα αυτά στην μητέρα μου?

"Γλυκιά μου πρέπει να πάψεις να σκέφτεσαι έτσι."

"Δηλαδή εγώ φταίω για όλα? " νευριαζω.

"Δεν είπα αυτό, απλά είναι άδικο να κρίνεις έτσι την φίλη σου. "

"Δεν την κρίνω! Απλά κουράστηκα να μου παίρνει ότι μου ανήκει!" φωνάζω θυμωμενη.

"Δηλαδή θεωρείς τον Harry δικό σου?" ρωτάει και τα μάτια μου γουρλωνουν. Τι λέει? Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Όχι όχι δεν το κάνω γαμωτο δεν σκέφτομαι κάτι τέτοιο!

Γεια σου κόσμε! Τι κανετε? Ελπίζω πολύ καλααα. Vote and comment please! Byee! 🙈

-Kat. ❤