°Luna° (H.S)

10.

Οι μηνες που πέρασαν ήταν ήσυχοι. Αν και δυσκολεύτηκα αρκετά τελικά βρήκα δουλειά και σύντομα άρχισα να βοηθάω τον Louis στα έξοδα του σπιτιού. Από την μερα που έφυγα από το σπίτι του Harry δεν τον ξαναείδα ούτε άκουσα για αυτόν.

Δεν ξέρω αν νιώθω ανακούφιση ή θυμό που δεν μου έστειλε ούτε μήνυμα ο Harry αυτόν τον καιρό. Ίσως πλήγωσα τόσο βαθιά τον εγωισμό του που δεν θέλει να μου μιλησει ξανά. Δεν με πειράζει όμως, ούτε νιώθω ενοχές για όσα του είπα εκείνο το πρωί στο σπίτι του.

Για πρώτη φορά στην ζωή μου νιώθω ασφάλεια και ηρεμία. Κανένας δεν με ενοχλεί και περνάω καλά με τον Louis. Είναι ο μόνος που με ακούει και με καταλαβαίνει. Ορισμένες φορές νιώθω ότι γνωριζόμαστε χρόνια. Μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα έχουμε γίνει οι καλύτεροι φίλοι και συγκάτοικοι.

"Luna αντε θα μας περιμένουν τα παιδιά!" φωνάζει ο Louis από το σαλόνι όσο εγώ ετοιμάζομαι. Κάθε Σάββατο βγαίνουμε έτσι και σήμερα θα βγούμε με τους φίλους του Louis.

"Σε λίγο θα είμαι έτοιμη!" φωνάζω καθώς φτιάχνω κάποιες τελευταίες λεπτομέρειες στα μαλλιά μου.

"Αυτό είπες και πριν μισή ώρα." δυσανασχετεί και γελάω σιγανά.

"Είμαι έτοιμη." βγαίνω από το δωμάτιο μου και του χαμογελάω αθώα.

"Για μια ακόμα φορά θα αργήσουμε εξαιτίας σου Luna Swan πως νιώθεις?" λέει αυστηρα κάνοντας με να γελάσω.

"Χμμ νιώθω ότι δεν θα γίνει και τίποτα για πέντε λεπτά. " λέω με ναζι και μαλακώνει. Φεύγουμε αμέσως και μέσα σε λίγη ώρα φτάνουμε στο μαγαζί που μας περιμένουν οι φίλοι του Louis. Μπαίνοντας μέσα καθόμαστε και παραγγελνουμε γρήγορα τα ποτά μας.

"Luna αυτός δεν είναι ο Harry?" μου λέει ο Louis και παγωνω. Κοιτάζω προς το μέρος που μου δείχνει ο Louis και παρατηρώ τον Harry. Για λίγα λεπτά τον χαζεύω όμως λίγο αργότερα θυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει. Είχα ξεχάσει πόσο όμορφος είναι. Ακόμα και αν νιώθω πληγωμένη από τον τρόπο που μου φέρθηκε ξέρω ότι δεν τον μισώ, όσο και αν προσπαθώ μου είναι αδύνατον.

"Γη καλεί Lunaa." φωνάζει ο Louis βγάζοντας με από τον λήθαργο που είχα πέσει. Τον κοιτάω λίγο μπερδεμένη και πίνω λίγο από το ποτό μου νευρικά.

"Σου χάλασε την διάθεση? Θέλεις να φύγουμε μήπως?" με ρωτάει αλλά κουνάω το κεφάλι αρνητικά. Δεν θα φύγω για κανέναν.

Η νύχτα κυλάει χαλαρά και έχω σχεδόν ξεχάσει ότι ο Harry είναι μερικά μέτρα μακρυά μου. Προσπαθώ να περάσω καλά και για λίγη ώρα τα καταφέρνω. Κάποια στιγμή νιώθω ένα γνώριμο άγγιγμα και με κάνει να τιναζομαι. Γυρίζω απότομα και κοιτάω τον Harry ακριβώς από πίσω μου, αμέσως αρπάζει το χέρι μου και με πηγαίνει έξω όσο και αν προσπαθώ να αντισταθώ.

"Άσε με!" φωνάζω μα δεν με ακούει. Με τραβάει ακόμα πιο δυνατά κάνοντας με να πονέσω μια κραυγή πόνου βγαίνει από το στόμα μου και με αφήνει αμέσως.

"Σε πονεσα?" με κοιτάει ανήσυχος λες και ράγισε κάτι εύθραυστο, κάτι πολύτιμο για αυτόν. Μα τι λέω? Όλα αυτά είναι ιδέα μου. Δεν είμαι σημαντική για εκείνον.

"Ναι." λέω απότομα και εκείνος χαϊδεύει τον καρπό μου που πριν λίγο πόνεσε. Νιώθω έναν ηλεκτρισμό όσο με αγγίζει και τον κοιτάζω μπερδεμένη.

"Άλλαξες." ψιθυρίζει κοιτάζοντας με στα μάτια.

"Με έφερες εδώ για να μου πεις ότι άλλαξα?" λέω απότομα ξανά και τον κοιταζω αυστηρά.

"Μου λείπεις Lulu, δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι." τον κοιτάζω έκπληκτη και προσπαθώ να απακρυνθω μα εκείνος με φέρνει κοντά του.

"Έχεις πιει Harry?" ρωτάω νευριασμενη, δεν γίνεται να εννοεί όσα λέει.

"Λίγο,δεν άντεχα να σε βλέπω χαρούμενη δίπλα σε αυτόν, εντάξει? " λεει και γουρλώνω τα μάτια μου.

"Έχεις μεθύσει και δεν ξέρεις τι λες." λέω.

"Ξέρω τι λέω, ξέρω τι θέλω και ότι θέλω είσαι εσύ." λέει σιγανά και χαϊδεύει το πρόσωπο μου. Για μερικά δευτερόλεπτα κοιτάζω τα πράσινα μάτια του μέχρι που με φιλάει.

Helloooo! Τι κανετεε? Ελπίζω πολύ πολύ καλά. Θέλω να σας ενημερώσω ότι θα προσπαθήσω να βάζω τα σαββατοκύριακα κεφάλαιο διότι τις υπόλοιπες μέρες δεν μπορώ. Ελπίζω το κεφάλαιο να σας άρεσε και αν σας άρεσε ψηφίστε και σχολιάστε για να μου πειτε την γνώμη σας. Φιλάκια! ❤️

-Kat. ❤️