°Luna° (H.S)

5.

"Δηλαδή θεωρείς τον Harry δικό σου? " ρωτάει και τα μάτια μου γουρλωνουν. Τι λέει? Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Όχι όχι δεν το κάνω γαμωτο δεν σκέφτομαι κάτι τέτοιο! Η μήπως το κάνω? Λοιπόν ναι το κάνω.

"Ναι τέλος πάντων είναι δικός μου φίλος όχι δικός της." λέω απότομα.

"Μήπως την ζηλεύεις Luna?"

"Πως τολμάς να λες κάτι τέτοιο?" φωνάζω εξοργισμενη.

"Συγγνώμη Luna αλλά πάντα έτσι κάνεις."

"Μπορείς μια φορά να μου φερθείς σαν πραγματική μητέρα?" φωνάζω και το χέρι της προσγειωνεται στο μάγουλο μου με δύναμη κάνοντας τα μάτια μου να δακρύσουν.

"Είσαι και αχάριστη τώρα? Κάνω τα πάντα για εσένα από τότε που πέθανε ο πατέρας σου! "

"Δεν κάνεις τίποτα άλλο πέρα από το να με γεμίζεις ενοχές και ανασφάλειες!" φωνάζω δακρυσμένη.

"Μία ζωη ήσουν τόσο μα τόσο κακομαθημένη Luna. Τα ήθελες όλα δικά σου και χάλαγες τα πάντα μόνο και μόνο για να νιώσεις εσύ καλά. "

"Αφού είμαι τόσο απαίσια κόρη γιατί δεν το τελειωνες από την αρχή? "

"Πίστεψε με το μετανιώνω καθημερινά!" φωνάζει και πηγαίνω προς το δωμάτιο μου.

"Που πηγαίνεις?" φωνάζει ενώ απομακρυνομαι από κοντά της.

"Να βάλω ένα τέλος στο μαρτύριο σου μαμά." λέω ειρωνικά και βγάζω μια βαλίτσα αρχίζοντας να παίρνω μερικα πράγματα από την ντουλάπα μου γρήγορα έρχεται πάνω και πετάει την βαλίτσα κάτω και με σπρώχνει δυνατα.

"Θα φύγεις χωρίς τα πράγματα αυτά. Δεν σου ανήκει τίποτα κακομαθημένο. Περίμενα χρόνια για την στιγμή που επιτέλους θα φύγεις."

"Ο μπαμπάς θα ντρεποταν για το πως έχεις καταλήξει!" φωνάζω και ακόμα ένα χαστούκι προσγειωνεται στο μάγουλο μου όμως καταφέρνω να ξεφύγω και να βρω την πόρτα.

Λίγη ώρα μετά καταλαβαίνω ότι πρόλαβα να πάρω μαζί μου το κινητό μου το ανοίγω και χωρίς δεύτερη σκέψη πληκτρολογώ τον αριθμό του Harry. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει ενώ τα δάκρυα μου δεν σταματανε.

"Luna? Όλα καλά?"

"Harry.." η φωνή μου σπάει και τρέχουν περισσότερα δάκρυα από τα μάτια μου.

"Τι συμβαίνει Luna? Τι έπαθες?" Ακούγεται ανήσυχος πίσω από το ακουστικό.

"Μπορείς να έρθεις να με πάρεις?"

"Σε λίγο είμαι εκεί."Κλείνει το τηλέφωνο και μέσα σε λίγα λεπτά είναι στο σημείο που του ζήτησα να έρθει. Τα χέρια του τυλιγονται γύρω μου και τον σφίγγω όσο πιο δυνατά μπορώ. Η βανίλια στο άρωμα του με κάνει να ηρεμήσω για λίγα δευτερόλεπτα και να ξεχάσω τα πάντα. Πάντα ήταν τόσο καλές οι αγκαλιές?

Μέσα στο αυτοκίνητο του λέω τα πάντα ενώ προσπαθώ να ηρεμήσω και να σκεφτώ που θα μενω από εδώ και πέρα. Προσπαθώ να ξεπεράσω όσα άκουσα σήμερα. Πάντα φεροταν έτσι η μητέρα μου όμως ποτέ δεν το έδειχνε σε κανέναν. Κάθε της αποτυχημένη σχέση την χρεωνε σε εμένα και κάθε δυστυχία της την έκανε να με μισεί περισσότερο. Ποτέ δεν ήμουν η ιδανική κόρη για εκείνη. Ποτέ δεν ένιωθα ότι με αγαπούσε γιατι δεν το έκανε.

"Μπορείς να μείνεις στο σπίτι μου πάντως." λέει ο Harry και σπάει την σιωπη και βγάζοντας με από τιε σκέψεις μου.

"Σε ευχαριστώ." λέω σιγανά και κοιτάω κάτω.

"Πόσο καιρό γίνονται όλα αυτά Luna? Πόσο καιρό σε κακοποιει έτσι?"

"Δεν θυμάμαι πότε άρχισε." λέω ειλικρινά.

"Θα μείνεις εδώ και εγώ θα μιλήσω με την μητέρα μου για όλα αυτά."

"Όχι! Αρκετά σε έμπλεξα σε αυτό Harry."

"Δεν πρόκειται να την αφήσω να σου κάνει κι άλλο κακό Luna. Δεν το διαπραγματευομαι, θα το φροντίσω εγώ. " λέει αποφασιστικά και μπαίνουμε στο σπίτι του επιτέλους.

"Μα θα μπλέξεις άδικα. "

"Για εσένα δεν κάνω τίποτα άδικα." λέει ήρεμα και τον αγκαλιάζω σφιχτά. Νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται και τα μάγουλα μου να κοκκινιζουν. Έτσι είναι να ερωτεύεσαι? Η έστω να νιώθεις κάτι ξεχωριστό?

"Προσπάθησε να ηρεμήσεις. Εγώ δεν θα φύγω καθόλου από δίπλα σου, θέλεις να έρθει η Anna εδώ?" το τελευταίο πράγμα που θέλω να κανω τώρα είναι να δω την Anna.

"Όχι όχι, σε ευχαριστώ πάντως."

"Όπως θέλεις. Τι θέλεις να κάνουμε λοιπόν?"

"Απλά χρειάζομαι μερικά δευτερόλεπτα ηρεμίας και μετά ότι θέλεις. " λέω ειλικρινά και με κλείνει στην αγκαλιά του κάνοντας με να ηρεμήσω και τελικά να κοιμηθώ.

Γειααα. Τι κανεεετε? Ελπίζω πολύ πολύ καλά! Πατήστε το αστεράκι γιατί με βοηθάει να συνεχίσω την ιστορία και σχολιάστε να μου πείτε την γνώμη σας.

-Kat. ❤