Chora? Wolę "Czarownica"

Rozdział 12

Ciemność. Przerażająca ciemność, która była wszędzie. I ten cholerny ból głowy. Gdzieś w oddali słyszałam powoli kapiącą wodę. Kropla za kroplą. Powoli wstałam, jednak silny podmuch wiatru od razu mnie przewrócił. Odczekałam chwilę i ponowiłam próbę, jednak z tym samym skutkiem. Cholera jasna. Jest źle. Chciałabym w ogóle wiedzieć gdzie jestem i dlaczego. Podniosłam się do siadu i się rozejrzałam. Jedyne co zobaczyłam to ciemność. Tak jak się spodziewałam. I ta cholerna woda.  Czy ona nie może przestać?

Jak na zawołanie zrobiło się cicho a ja opadłam na plecy. Czy ja umarłam? Czy tak wygląda życie po śmierci? W sumie mimo tego, że chodziłam na lekcje religii, to nie spodziewałam się czegoś niezwykłego po śmierci. Spodziewałam się... niczego. Tak jak teraz.

- Marlena? Marlena! - ktoś zaczął biec pośród tej ciemności w moją stronę, jednak ja nie mogłam go zobaczyć.

- Marlena! Dziecko moje! Dlaczego ty leżysz na ziemi? Wstań szybko, jeszcze się przeziębisz.

- Babcia? - mimo że nie słyszałam jej od lat, ten głos poznam wszędzie.

Świat zaczął się rozjaśniać i kształtować. Nie widziałam już ciemności, a dom mojej babci, w którym zawsze spędzałam większość dnia. Wszystko było takie wyraźne. Wszystkie szafki, półki, krzesła, fotele. Nawet czułam zapach szarlotki, którą babcia piekła co drugi dzień. Powoli wstałam z dywanu, który się zmaterializował pod moimi plecami i ostrożnie postawiłam jeden krok. A za nim drugi. Żadnego wiatru, który próbowałby mnie znowu obalić. Nic. Podbiegłam do kobiety i rzuciłam jej się w ramiona.

- Babciu, tak bardzo tęskniłam - mówiłam ze łzami w oczach.

- Przecież ciągle tutaj jestem - niepewnie mnie przytuliła.

- Babciu. Czy ja... umarłam? - ostatnie słowo z trudem mi przeszło przez gardło.

Babcia odsunęła mnie od siebie na odległość ramion i spojrzała mi głęboko w oczy.

- Co? O czym ty mówisz? Dlaczego miałabyś umrzeć? Dobrze się czujesz? - na koniec zdania babcia przyłożyła mi rękę do czoła.

- Ale przecież... Nie ważne.

- Co się dzieje Marlenko?

- Po prostu źle się czuję babciu - delikatnie się uśmiechnęłam patrząc staruszce w oczy.

- To lepiej się połóż, ja ci zrobię zaraz herbaty - powiedziała i wyszła z pokoju.

Wszystko zaczęło wirować, cały świat rozmazywał mi się przed oczami, a ja znowu upadłam. Jedyne co jeszcze usłyszałam to krzyk babci, który z każdą chwilą był coraz bardziej przerażający.

Spadałam. Długo i powoli. Zdawało się, że to nie ma końca i już zawsze będę tak spadać, jednak w końcu poczułam podłoże pod plecami. Nawet nie byłam w stanie stwierdzić co to jest.

Znowu ciemność. Z tym wyjątkiem, że teraz widzę zmory, bezkształtne postacie, potwory, szybko przelatujące i szepczące do mnie. Nie dasz rady. Polegniesz. Znowu ci się nie uda. Najlepiej się zabij. I tak nikogo nie obchodzisz. Zniknij. Zniknij. ZNIKNIJ.

Szepty zamieniły się w krzyk, a każdy chciał tylko jednego. Mojego zniknięcia. Mojej śmierci.

Nie. Nie. Nie. Mam dosyć. Zostawcie mnie.

Zasłoniłam uszy, jednak bez skutku. Zaczęłam płakać.

Dosyć. Zostawcie mnie. Zostawcie!!!