Whenever.. (Dutch)

Hoofdstuk 2

Na de hele dag op een scherm gekeken te hebben, ben ik toch echt eindelijk vrij. Het is 17.00, Sian is eerder weggegaan, zijn dochter is morgen jarig en hij moest nog wat regelen. Zelf heb ik geen kinderen, maar ik begrijp zeker dat er veel bij komt kijken. Ik geloof dat ze 7 wordt en Sophia heet, maar houd me er niet aan vast.

Na de lange gang ga ik de kelder in, de kelder is niet zoals in horror films. Het is de plek waar onze kluizen zijn. De kluizen die je in van die series ziet, waar het wapen in word gelegt enzovoorts. Ja, ze bestaan dus echt. Beneden is het de tweede rij van achteren en kluis nummer 18. Ik loop naar mijn kluis, vul de code in. 0 ,24. Waarom gaat hij nou niet open. Ik probeer het rustig nog een keer. 0,24. Weer gaat hij niet open. "Ja, Gloeiende...!!!" Vloek ik hardop. "Wil het niet echt lukken?" Vraagt een stem achter mij. Ik kijk om "Dit ding werkt nooit mee" Vertel ik hem volledig geïrriteerd. "Laat me je helpen, wat is je code?" Zegt de voor mij onbekende jongen. Dan werk je met te weinig mensen om je werk volledig te kunnen uitvoeren, maar teveel om iedereen te kennen."0,24" Vertel ik hem. Hij draait hem behendig naar links, stukje naar rechts, weer naar links en 'klik'. "Hij is open" Zeg ik verbaast. Hij knikt: "Het is een kwestie van snel en doordraaien, dan is het zo gebeurd." Glimlacht hij, hij is vriendelijk en knap.. Laat me je vertellen, hij is heel knap.

"Ik weet je naam niet, maar ik vind dat ik wel een bedankje heb verdiend." Verteld hij terwijl ik mijn spullen in het kluisje stop. Ik glimlach: "Emmeline, maar noem me maar Emme." Hij grinnikt. "Jayce, maar noem me maar Jayce." Grapt hij. Ik glimlach. Jayce, Jayce heeft een mooie naam. En is een mooie jongen. Zijn bruine haren bezitten wat gel, al denk ik eerder dat het een wax is. Zijn lichaam is gespierd, maar niet te. Zijn lippen zijn vol en ze bewegen, hij praat is mijn conclusie, maar van wat hij verteld komt niet eens binnen. Zijn licht groene ogen zijn prachtig, oprecht hij is knap. Over zijn ogen gesproken, zijn ogen staren mij aan, maar waarom? Waarschijnlijk omdat ik hem aan staar. "Vind je ook niet Emme?" Vraagt hij me met vragende ogen. "Uhm ja, ja klopt." Zegt ik in de hoop dat dit het juiste antwoord is. Ik herken dit van eerder, in de klas, toen je vroeger niet oplette en je daardoor de beurt krijgt. Je voelt de druk en probeert je er enigzins uit te halen. De ogen die je aansteren, maar het weerhield je nooit van een volgende keer. Hij lacht en haalt zijn schouders op. "Ik raak ook wel eens afgeleid" Zegt hij tijdens het lachen.

Ik glimlach. "Bedankt voor het open maken van mijn kluisje". Zeg ik tegen hem. Hij grinnikt. "Ik bedoelde of je iets met me wil gaan doen. Iets leuks, als een date. Tenzij je een vriend hebt, dan geef ik het bij deze op" Zegt hij lachend. Nu grinnik ik "Graag, ik ga graag met je op een date." Nadat ik mijn tas van de grond heb gehaald, mijn nummer het gegeven en hem nogmaals heb bedankt. Loop ik weer naar boven en verlaat het gebouw. Dagje werk, werk, werk.

Morgen is het zaterdag, zou hij morgen al willen? zou hij morgen überhaupt wel kunnen? Of ziet hij er toch nog van af?