Whenever.. (Dutch)

Hoofdstuk 8

Nadat ik wat traantjes heb gelaten, mezelf heb opgefrist in de damestoilet en een snelle boterham heb gegeten, vind ik het tijd om aan het werk te gaan.

Dion zit nog steeds klaar achter zijn balie. Ik zwaai naar hem en ik zie hoe hij vlug terug zwaait. Hij heeft een mok koffie in zijn ene hand en een telefoon in de andere. Hij is zo blij met deze baan en blijkbaar willen ze hem hier wel houden zegt een irritant stemmetje in mijn hoofd.

Ik kom Sascha de schoonmaakster nog tegen en de tuinier die binnen de planten altijd water geeft. Het valt me nu pas op dat ik nooit de moeite heb genomen om me voor te stellen aan onze tuinman. Ach, dat zal ook niet meee nodig zijn.

Nadat ik chocolade melk voor mij en Sian heb gepakt kom ik aan op het kantoor. Mijn bakjes zitten vol met werk, papieren die ik even moet uitzoeken, dingen die ik moet ontdekken of verschillende dingen die ik nog uit moet testen. Ik start mijn scherm op en hoor een verre stem mijn naam meerdere malen herhalen.

"Emme?! Hallo?! Wat is er?!" "Niks, niks, het spijt me ik zat even in m'n eigen wereldje." Hij kijkt me begripvol aan. "Ik wil je nog even bedanken voor gisteren, ik ben gepromoveert!! Ik was zo blij toen die man.. ach hoe heet hij ook alweer..? Uhmmm..." "Jiony van Abelen" hij knikt en gaat verder: "ja die ja. Vertelde dat ik mocht blijven. Ik dacht aan Sophietje, ze is vast trots op me!" Ik geef hem een knikje en een klein glimlachje en ik meen ze allerbei. "En? Hoe zit het met jou?" Zegt hij als hij uitgepraat is. "Ik lig eruit." Even is hij stil. "Je maakt een grapje, toch Em?" "Nee, ik ben volledig serieus. Ik moet over 3 maand gaan." Zijn gezicht wordt lijkbleek en zijn gezicht staat vol ongeloof. "Dat... Dat... Je meent het niet? Hoe kunnen ze dat doen?! Je doet je werk zo goed!" Ik glimlach zwakjes. "van Abelen zei dat ik buiten de boot viel.." Sian kijkt me vol ongeloof aan. "Ik snap het niet. Je bent één van de allerbeste agentes die hier rondloopt, jong en leergierig.." "Het is niet anders. We maken er gewoon een super tijd van en daarna spreken we gewoon af en toe af om bij te kletsen." Zeg ik en ik meen het. Sian is niet alleen m'n collega, hij is ook een hele goede vriend.

De dag verloopt verder normaal, van Abelen ontvangt vanuit het hele gebouw boze bliken en ergens heb ik medelijden met die man, hij moest het alleen vertellen. Toch ben ik meer harteloos dan medelevend naar hem toe, want 65% van mij boeit zijn gevoelens op het moment niet. Hij is immers onze plaatselijke manager. Hij had dit nog enigzins kunnen stoppen, maar besloot het niet te doen.

De dag vliegt voorbij en wanneer ik bij mijn kluisje sta tref ik Jayce aan. Hij stopt zijn spullen in het kluisje. "Goh, jou had ik hier niet verwacht." lacht hij. Ik lach met hem mee "ga ik je vanaf nu elke dag hier tegen komen?" Ik schud mijn hoofd. "Nee..." Hij kijkt me met grote ogen aan. "Het spijt me, ik had er niet over nagedacht." Ik knik lichtjes. "Het is oke, ik ben het langzaam aan een plekje aan het geven." Hij knikt. "Ik kreeg te horen dat ik minder uren krijg, ook niet heel chill, maar nog altijd beter dan wat ze jou aandoen." Ik haal mijn schouders op, wetend dat het me meer doet dan dat ik laat zien. "Ik solliciteer gewoon in het rond, wie weet kom ik snel aan de bak." Hij knikt. "Als er ooit wat is, kom bij me langs lieverd." Hij duwt een briefje met (waarschijnlijk) zijn adres in mijn handen en loopt langs me. Zijn onbedoelde aanraking langs de zijkant van mijn lichaam doet me huiveren. Die jongen maakt me gek en dat vind ik heel gek......