Whenever.. (Dutch)

Hoofdstuk 7

'S ochtends sta ik vroeg op. Ik doe mijn ochtend routine zoals ik deze altijd uitvoer. Na te hebben gegeten ben ik onder een snelle douche geweest.

Na een uur vertrek ik naar het kantoor, alles wat ik moest doen heb ik gedaan. Wanneer ik binnen kom groet ik de mensen bij de balie. Ik glimlach als ik zie dat Dion er achter zit. Ik geef hem een aanmoedigend knikje en loop door naar mijn baas zijn kantoor waar ik een afspraak heb.

Ik klop op zijn deur en vrijwel meteen wordt hij open gedaan door mijn baas. "Goedemorgen mevrouw Todd." Verwelkomt hij me in zijn kantoor. Ik geef een knikje, ik word zo zenuwachtig van deze man. Hij biedt me koffie aan, maar ik sla deze meteen af. Ik wil heel graag weten hoe ik ervoor sta.

"Ga zitten." Zegt hij tegen me en gaat zelf in de grote stoel tegen over me zitten. "Ik ga meteen met de deur in huis vallen. Ik moet helaas tegen je zeggen dat we afscheid van je moeten nemen. Het spijt me" Zegt hij me en ik voel m'n ontbijt omhoog komen. "Je moet begrijpen dat er mensen zijn met een gezin, mensen die hier langer zijn dan jij, je hebt een 12 uren contract en je valt daardoor buiten de boot." Gaat hij door.

Ik kan het niet helpen om boos te worden. Ik ben verhuist hier naar toe, mijn familie zit in Seattle. "We nemen over drie maand afscheid. Nogmaals het spijt me. Ik ben degene die iedereen moet telleurstelen, ik krijg dit als opdracht" verteld hij, maar zijn gezicht zegt iets anders. Het staat kil en koud. Hij meent alles wat hij zegt, maar dat hij het vervelend vind, nooit niet.

Ik knik simpel. Ik ben nooit geen prater geweest. Ik denk aan mijn appartement, m'n boodschappen. Ik moet solliciteren ergens anders, mijn rekeningen moeten betaald worden...

Na alles hebben aangehoord loop ik naar mn kluis. Jayce staat daar en hij kijkt oprecht bezorgt. "Gaat het wel Emme?" Vraagt hij en reikt zijn hand naar me uit. Ik knik, maar meen de knik niet. "Moet je..." hij kijkt me vragend aan maar ik denk dat hij het antwoord al weet. "Ja, over 3 maand" zeg ik en probeer ervoor te zorgen dat ik niet in huilen uitbarst. Hij is stil en gaat even over mijn rug. "Je komt hier wel uit, ik kan je helpen. Denk nog eens over mijn aanbod na." Zegt hij.

Ik wil hem slaan, maar ergens ben ik nieuwsgierig. Daarnaast ben ik te verdrietig om uit te halen. Ik wil gewoon huilen, enkel en alleen even huilen..