He's Not Gay

I'm Cara Santiago, 25 years of age. Bachelor of Science major in Business Management ang natapos ko. Partner ako ng businesses na siyang pinatatakbo ng family ng friends ko. We have tons of branches of hotels and restaurants to be exact. Pinili ko ring maging Branch Manager ng main branch kasi bored ako sa buhay ko. Ayaw ko kasing mawalan ng ginagawa, at ayaw ko namang magpalago na lang nang kusa ang pera ko. At least, by having this separate job, may pagkakaabalahan ako. Well, yes, actually, I have a lot to think about kasi bukod pa roon ang pagkakaroon namin ng sariling business — 'yung sa amin lang talagang magkakaibigan. Business minded kasi talaga kami, but it's not that we're in desperate need of money, we came from a wealthy family in the first place. We just want to work for... you know, even brighter future, I guess? Para hindi maubusan ng pera ang mga tagapagmana? Pfft! Whatever.

Well, it's not that I am boasting something, pero stable naman ang buhay ko. Alam niyo 'yung masasabi mo nang wala ka nang hahanapin pa kasi lahat ng pinapangarap mo, naabot mo na? Ganoon na sana ako, pero hindi eh. Yes, I maybe have everything in my plate, but hell! What will I do with all the money that I have kung wala naman akong love life? Ewan ko ba, they say I am pretty, brainy, elite, sexy, kind and crazy and whatsoever — but why the heck am I always being fooled by men?

Sandali, ilan na nga ba ang lalaking dumaan sa buhay ko? Ilan na nga ba ang naging boyfriend ko? Hindi, ilan na ba ang naging gayfriend ko? Yes, you have read it right, lahat ng naging jowa ko ay bakla. Deym! Out of a hundred, iisa nga lang yata ang tunay na lalaki sa kanila eh. Since college... hindi ko na mabilang kung ilang bakla na ba ang ginawa akong panakip-butas. Ang shitty lang ng life, ano? Bakit naman kasi sa dinami-rami ng tao sa mundo, ako pa ang napiling paglaruan ng mga ito.

Ang sakit lang sa puso, diyos ko! Akala ko pa naman siya na, hindi pala. May sumunod at akala ko na naman, siya na. P*tang gala lang! Haha, sorry, my words, but I just can't help it. I can't help my emotions, mga sis! Imagine, sa ganda kong ito, bakla ang mga nagiging jowa ko?

I can still clearly remember my last boyfriend that I had taken so seriously which was I thought was a man, but ugh, he's just like the others. Oh, he was so fucking handsome and tall. He was like a Greek God, his eyes, nose, lips — he is indeed perfect. Ang ganda rin ng relasyon namin ng baklang 'yon and we've lasted for over three years. Nagsisimula pa lang ako noon, yet I am still giving him everything. Mayaman din siya kaya walang sinuman ang mag-iisip na pineperahan lang niya ko, give and take kasi kami. Hanggang ngayon nga suot-suot ko pa rin 'yung diamond bracelet na bigay niya. Why? Sayang eh, at saka ang pretty kaya just like me. Anyways, back to my story. So, ayon nga, ang perfect ng relationship namin na kung minsan, mapapaisip na lang ako ng “Everything seems so perfect and it is so good to be true.” Sa aming magkakaibigan, lahat kami ay takot sa idea na 'yan.

Naman kasi, 'di ba? Kahit sino ay matatakot o magdududa man lang. Parang masyado kasi naming mahal na mahal ang isa't isa kaya natakot ako. Iisa lang kasi ang alam kong dahilan kung bakit ganoon kaganda ang pagsasama namin, at 'yon ay ang nagsisinungaling siya. Duh?! Napagdaanan ko na 'yan, maraming beses na. Bakla siya and I was certain, napatunayan ko kaya. I once caught him hugging a gay I know at hindi imposibleng patulan niya 'yon kasi mukhang babae ang baklang 'yon dahil sa transgender na ito. Saka alam naman nating lahat na walang laban ang kagandahan sa kalandian. Damn, I remembered that gay who stole my love one! Ang kapal ng mukha niya! Nakita na niya ako noong time na 'yon pero mas niyakap pa niya ang boyfriend ko — na bakla rin! Shit! Ang malala pa, ngumisi ang malanding bakla na 'yon at hinalikan sa mga labi ang boyfriend ko! Na alam kong bakla rin nang dahil sa pumatol siya sa kapwa niya!

That night, wala akong nagawa kun'di ang tumakbo. Masyado na akong nasasaktan. Masyado nang paulit-ulit ang nangyayari sa akin. Hindi ko sila magawang harapin kasi alam kong paulit-ulit lang din nila akong lolokohin. Iyak lang ako nang iyak hanggang sa mapagod ako. Iyak lang ako nang iyak kahit na wala nang luhang lumalabas sa mga mata ko. Na-depressed ako at apat na buwan din akong hindi nagkakakain. Sino ba naman ang hindi, akala ko nga siya na. Isa pa, alam niyang ilang beses na rin akong nasaktan nang dahil sa bakla, pero siya, sinaktan din niya ako.