Κρυστάλλινα Δάκρυα

Κεφάλαιο 16ο μέρος α΄

Έχω μείνει πλέον μόνος μέσα στο αυτοκίνητο, που τώρα είναι άτσαλα παρκαρισμένο στην άκρη του δρόμου. Τα λόγια της  Ήβης  γυρνούν στο κεφάλι μου, επιτρέποντας στην φαντασία μου να πλάθει τους χειρότερους εφιάλτες. Πρέπει να παραμείνω ψύχραιμος. Πως είναι δυνατόν να μου ζητάει κάτι τέτοιο.  Είναι αναμενόμενο όμως, τι λιγότερο θα περίμενε κανείς από μια Δαίμονα; Πρέπει να βρω μια λύση, δε μπορώ να σκοτώσω ένα αθώο πλάσμα. Αντίθετα  με την άποψη των Αρχαγγέλων, όπου θέλουν την Νεφέλη ένα ανελέητο αιμοδιψές βδέλυγμα. Πίστευα πως αυτό το πλάσμα ήταν πιο αγνό ακόμη και από τους πρώτους Αγγέλους. Στην σκέψη ότι θα χάσω για ακόμη μια φορά την Εμύλια νιώθω να μου ξεριζώνουν την καρδιά. Ανάβω ξανά την μηχανή.

   Εδώ και τρείς μέρες δεν έχω βρει το θάρρος να μιλήσω σε αυτή τη γυναίκα. Την Χριστίνα.  Ακολουθώ κανονικά την καθημερινότητα του προηγούμενου εαυτού μου. Η Χριστίνα, όμως συνεχίζει να μου τηλεφωνεί και εγώ συνεχίζω να μην απαντάω στις κλήσεις της.  Δεν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις ώστε  να μην την πληγώσω. Μπορεί σχεδόν όλη μου η ζωή να είναι μια ψευδαίσθηση. Όμως τα χρόνια που πέρασα μαζί της είναι αληθινά. Δεν την αγάπησα όχι πραγματικά, ίσως  ο άλλος “εγώ” να το έκανε. Όμως η δική μου καρδιά ανήκει στην Εμύλια και για αυτήν μου την αγάπη, ίσως έκανα κάτι που θα μετάνιωνα για την υπόλοιπη ζωή μου!

****

Μια μυρωδιά καπνού και χώματος έχει γεμίσει τα ρουθούνια μου.  Παίρνω μια βαθιά ανάσα απολαμβάνοντας τον συνδυασμό αυτών των δύο. Κάποιος με σφίγγει πιο κοντά του και χαιδεύει τα μαλλιά μου. Νιώθω ασφαλής, ήρεμη. Μετά από τόσο καιρό  είναι σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, σαν να είμαι και πάλι η Νεφέλη και τίποτα παραπάνω. 

  Δυστυχώς αυτή η γαλήνη δεν κρατάει για πολύ, χωρίς καμιά προειδοποίηση οι εικόνες εισβάλλουν στο μυαλό μου, γεμίζοντας με τρόμο. Τα βλέφαρά μου κατακλύζονται από δάκρυα. Είμαι στα πρόθυρα να αρχίσω να κλαίω με λυγμούς.

«Σςς, ηρέμισε. Εγώ είμαι εδώ» η γλυκιά φωνή του εισχωρεί σε κάθε κύτταρο του σώματος μου, διώχνοντας μακριά όλο τον φόβο που μεγαλώνει μέσα μου. Αργά και σχεδόν απρόθυμα ανοίγω τα μάτια μου. Με κοιτάζει με βλέμμα όλο ανησυχία, προσπαθώ να ανασηκωθώ. Στην αρχή διστάζει, ύστερα όμως τραβάει απαλά τα χέρια του από πάνω μου.

«Πως νιώθεις;» με ρωτά με τα πράσινα μάτια του γεμάτα ενδιαφέρον.

«Σωματικά τουλάχιστον, είμαι καλά. Η ψυχολογία μου δε λέει να φτιάξει όμως. Είμαι ένα τέρας» λέω σαν να πνίγομαι και σκύβω το κεφάλι. Δε θέλω να με δει να κλαίω όχι πάλι. Με το χέρι του ανασηκώνει το πηγούνι μου ώστε το βλέμμα μου να συναντήσει το δικό του.