Κρυστάλλινα Δάκρυα

P.O.V Φίλιππου

 Φίλιππος

 Την έβλεπα να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Όταν ανέλαβα να την προσέχω ήταν έξι ετών, ένα μικρό και ανυπεράσπιστο κορίτσι. Τώρα, έντεκα χρόνια μετά, είναι πιο δυνατή από τον καθένα μας. Παρόλα αυτά όμως όλη την ώρα προσπαθεί να απαλλαγεί από αυτή. Η αλήθεια είναι πως δεν γνωρίζει τίποτα. Δε θα μπορούσε δηλαδή. Δε γνώρισε τους γονείς της. Θυσιάστηκαν για να παραμείνει ζωντανή. Αυτό δεν έχει σημασία, θα πεθάνει. Κάποια στιγμή θα πεθάνει. Κάθε άγγελος το γνωρίζει αυτό. Το ξόρκι δε θα την προστατεύει για πάντα. Ο καιρός πλησιάζει όλοι μας το νιώθουμε. Θα πρέπει να επιλέξει και όταν το κάνει κάποιος θα την σκοτώσει. Αυτός ο κάποιος θα είναι ένας από τους δύο προστάτες της. Δε θα διστάσω, δεν με συνδέει τίποτα μαζί της. Είναι ένα λάθος και όταν έρθει ώρα η καρδιά της θα σιωπήσει.

   Την παρατηρώ καθώς κάθεται σε μία γωνία. Η ξανθιά γυναίκα που είναι μαζί της την κοιτά τρυφερά. Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να διαβάσω τις σκέψεις της. Είναι μπερδεμένες ξέρει πως την κοιτάζω. Την αφήνω και επικεντρώνομαι στη γυναίκα, δεν έχει κάτι το επικίνδυνο.  Δεν είναι Δαίμονας, δε χρειαζόταν να διαβάσω το μυαλό της για να το καταλάβω. Η γαλάζια αύρα της τα έλεγε όλα. Οι δικές μας αύρες ήταν ασημένιες ενώ των Δαιμόνων χρυσοκόκκινες. Τις αφήνω να συζητήσουν χωρίς να ενοχλώ , πέρα από το βλέμμα μου που βρίσκεται καρφωμένο στην πλάτη της κοπέλας. Στο δευτερόλεπτο γυρνάει και με κοιτάει ακριβώς μέσα στα μάτια μου. Δεν ξέρω τι ψάχνει, νιώθω ένα ρίγος ξεκίνησε από τη βάση της σπονδυλικής μου στήλης. Αποστρέφω το βλέμμα. Λίγα λεπτά αργότερα είχε φύγει. Έβγαλα μερικά χαρτιά που οι άνθρωποι ονομάζουν χρήματα και πληρώνω το περίεργο καφέ ρόφημα. Βγαίνω από το μαγαζί και στρίβω σε μια γωνία. Κλείνω τα ματόφυλλά μου και αφήνω το σώμα μου. Πλέον είμαι αόρατος στους ανθρώπους. Τινάζω τις λευκές φτερούγες μου. Η αίσθηση του αέρα ανάμεσα τους είναι απολαυστική. Το κορίτσι περπατά με τα χέρια στις τσέπες, είναι βιαστική. Δεν της δίνω πολύ σημασία μέχρι που τον βλέπω. Ο Ανδρέας βρίσκεται λίγα μέτρα πίσω της. Εκείνη νιώθει φόβο, θυμό είναι περίεργο. Η δύναμη της πάλεται γύρω από το μικροκαμωμένο σώμα της.

  Δε σκέφτομαι επιστρέφω στο δικό τους επίπεδο, την τραβάω σε μια εσοχή και την κρύβω με το σώμα μου. Με κοιτά τρομαγμένη.

«Μείνε ακίνητη» τις ψιθυρίζω και ετοιμάζω μια μπάλα ενέργειας.

«Θα πάρω το χέρι μου, αλλά δε θα φωνάξεις εντάξει;» ως απάντηση μου νεύει. Μόλις ο Ανδρέας είναι παρελθόν απομακρύνομαι και την κοιτάζω. Είναι όμορφη, πολύ όμορφη από ότι θα ήταν επιτρεπτό. Τακτοποιεί τα ρούχα της και μου λέει με ήρεμη φωνή.