Naruto syn Kuramy.

1

Mały blond chłopiec o niebieskich oczach siedział zamknięty w swoim pokoju i płakał. Naruto odkąd tylko pamiętał był bity i poniżany zarówno przez zwyczajnych mieszkańców Konochy jak i przez piastunki w sierocińcu, w którym mieszkał. Jedyną pociechę dawał mu jego zmyślony przyjaciel , który zawsze okazywał mu trochę ciepła.

–Hej młody! A może byśmy tak uciekli i znaleźli miejsce, w którym nas pokochają? –Usłyszał basowy głos swojego zmyślonego przyjaciela. – Co ty mówisz Kurama! Jeśli spróbuję uciec z wioski znowu zostanę pobity wszędzie są strażnicy. – Pomyślał chłopiec. – Może w wiosce ale nie poza nią. Z tego co pamiętam za tydzień jest wycieczka do lasu, przecież to idealna okazja aby się „zgubić". – Masz rację Kuu. –Ha! Pewnie, że mam, a teraz spakuj najpotrzebniejsze rzeczy. –Uradowany blondasek ruszył aby zebrać cały swój dobytek czyli dwa komplety ubrań, koc i znaleziony kiedyś kunai z podwójnym ostrzem, a także swoje zaoszczędzone pieniądze, które dostawał co tydzień od trzeciego hokage. Nareszcie był gotowy do rozpoczęcia nowego życia.

Tej nocy Naruto miał bardzo dziwny sen. W śnie tym znajdował się w ogromnej sali zalanej wodą sięgającą mu trochę powyżej kostek. Kiedy chłopiec się rozejrzał zamarł w bezruchu na widok tego co zobaczył. Naprzeciw niego znajdowała się ogromna złota klatka skąd z nieprzeniknionej ciemności wpatrywała się w niego para wielkich krwistoczerwonych oczu. Kiedy Naruto dobrze się przypatrzył widok zmroził mu krew w żyłach. –Co to ma znaczyć! –Wrzasną na całe gardło widząc przed sobą ogromnego rudego lisa o dziewięciu falujących ogonach. Naru był bardzo bystrym chłopcem, mimo iż miał tylko trzy lata jego zdolności pojmowania przewyższały te u sześcio czy nawet u siedmiolatków. Wiedział więc, że stworzenie przed nim doskonale pasuje do opisu demona, który trzy lata temu zaatakował wioskę ukrytą w liściach po czym został zapieczętowany przez czwartego hokage w ciele noworodka. Naru opadł na kolana i schował załzawioną twarz w drżących rączkach po tym jak połączył wszystkie fakty.

Z płaczu wyrwał go znajomy głos Kuramy. – Nie do końca w taki sposób wyobrażałem sobie naszą pierwszą rozmowę twarzą w twarz. –Na te słowa blondasek rozejrzał się, ale w komnacie znajdował się jedynie uśmiechnięty lis. –Kurama? –Zapytał, na co uśmiech lisa poszerzył się.

Wiem, że nie porywa ale to mój pierwszy fanfic więc nie linczujcie