Bir Karadeniz Masalı..

*BÖLÜM 12*

Konu açmak için sorular sormak istedim. Ama manazaraya daldığım için bir şey söyleyemedim.
Tebessüm etmek ile yetindim.

Bir an için gözlerim, Elif ile Kerem'e daldı. Kerem'in hediyesine bakan Elif'in gözleri fal taşı gibi açılmış,
Kerem'e bakıyordu. Elif minik bir çığlık atıp Kerem'in aldığı sevgililer günü hediyesini alıyordu.
Kerem'den büyük bir hareketti bu.
Genelde kızlar ona bir hediye alırdı. Demekki , Kerem'de hediye alabiliyor ve birini sevebiliyormuş.

Biraz sonrada, Burak ile Merve'ye bakıp durmaktan kendimi alamadım.

Burak yine harika bir şekilde,
Yani kendine yakışır bur şekilde Merve'ye bakıp elindeki yüzük kutusunu çıkarıyor, Merve'de en şaşkın ifadesini ona veriyordu.
Sonrada şu güzel sözcükleri söyledi,

"Merve, bana dünyaları veren kız.
Benimle evlenir misin?"

"EVETTT!"

Herkesin o alkışları ile etraf daha çok coştu. Merve ve Burak birbirine sarıldı. Artık evleniyorlardı. Buna gerçektende çok sevinmiş ve sevincimden herkes gibi önüme gelene sarılmıştım. Nadir'de bana bakıp aynı tepkiyi vermişti. Bu an için duraksadım.

"Ay,pardon Nadir ya bir an için çok sevindimde. Yani.."

"Önemli değil, gel bizde gezelim. Madem tek kaldık. Buranın tadını çıkaralım."

"E olur. Hadi gidelim"
"*Bayanlara öncelik buyur"*

Bir kahkaha attım ve yürümeye başladım. Hoş bir histi. Yanında bir erkeğin olması. Rahat ve huzur vericiydi. Helede kibar olması. Bu harikaydı. Bir uçurumun kenarındaki büyükçe bir kayaya oturup manzarayı izledik. Aklıma geliyor, istanbul'da anılarımız. Ama buralarda güzel. Mesela..burdada birsürü arkadaşım oldu. Kendimi burda onlarla birlikte bir bütün olarak görüyorum artık.

Ama yinede zor hani.. Özelliklede annem için. O hiç böyle yerlere gelmemiş, hiç ev işi yapmamış birisi. Köşklerde yalılarda büyümüş harika eğitimler almış bir insan.

Eninde sonunda alışacak artık.

Bu sırada Nadir,

"Böyle boş boş mu oturacağız, nereden geldiğini bana kendini anlatmayacakmısın? "

"Tabiki, unuttum kusura bakma lütfen.
Ben Istanbul doğumluyum. Orda hayat çok kolaydı. Burası zor biraz.
Benim orda çok anım var. Özlüyorum tabiki ama babamın iflası sonucunda şirketi battı. Bu yüzdende eve haciz konuldu. Bizde buralara kadar geldik."

"Hmm anladım Zeynep. Peki hiç sevgilin oldumu?

Ah lanet olsun ya neden sordum ki Ben bunu! (Nadir)

''Aaa..benim hiç sevgilim olamadı ki. Ben tektim hep. Sen?"

"Peşimden çokkız koşuyor biliyormusun ama ben onlardaki aşkın gücünü hissedemiyorum onları sevemiyorum. Ama sanırım ortaokul zamanında vaktimiböyle şeyler biraz fazla harcadım sonra düzeltmek zor oldu."

Kıkırdadım.  Ne diyebilirimki hah!:)
Biraz daha sonra Selin gelip gidiyor olduğumuzu söyledi. Hemen kalkıp gitmek için hazırlandık. Hemen arabaya bindik ve yola başladık.

Tam yolun ortasında ise Nadir'in arabasının benzini bitti ve yolda kaldık offf.
Ve biraz sonrada Murat'ın arabasının tekerine diken batmış ve inmişti.
Dağ başında telefonda geçmiyordu. Annelerde evde çok merak edeceklerdi. Ne yapacaktık biz şimdi.

Arabayı itsekte bir ise yaramıcaktı.
Yoldan geçen araçlarları beklemeye başladık ki kimse geçmiyordu Allahım şakamı bu ya.?!

"Ya hiç kimse gelmezse. Ya yolda kalırsak, ya burda yatmak zorunda kalırsak yaaa biseyler yapın Burak, Nadir, Murat!"

"Tamam sakin ol Zeynep yapıyoruz işte"

"Ordan, arkadan bir şeyler olacaktı onları getirsene Nadir"

Kerem'e zaten söylemicektim. Çünkü o zaten kız gibi bi haltı beceremez. Onun yerine kalk Elif sen tam desem daha iyi.

Tamda tahmin ettiğim gibi Kerem,

"Yaa ama ben üşüyorum siz üşümüyor musunuz ya?

"Kerem bir sus la Allah rızası için sus ya sus!"

"Kapa çeneni de yardim et Kerem bey. Işe bak abi ya kızlar bile senden daha dayanıklı abi."

Elif'te Selin'e sarılmış burda kalmamızdan korkuyordu.

          İki buçuk saat sonra*

Artık hava çok kararmış ve yolda kalmıştık. Kimse gelmiyor geçmiyordu. Bizde havanın çok soğuk olduğundan arabalara doluşmuş sıkışık olduğumuzdan da birazda olsa ısınıyorduk.

Göz gözü görmüyordu siste çıkmıştı. Arabanın farlarını yanik bekliyorduk.