The Bite Of The Beast

Hoofdstuk 14

"Kate! Kate waar zit je!" hoorde ik iemand verderop roepen. Ik opende mijn ogen en zag de bomen boven mij.

"Kate!"

Ik probeerde wat te zeggen, maar het enige wat mijn keel ontsnapte was een hoog gepiep. Ik zwaaide met mijn armen zodat degene mij kon vinden die aan het roepen was. Ik hoorde voetstappen snel dichterbij komen en zag Seth met een bezorgde blik in zijn ogen naar mij toe rennen.

"Kate! jezus ik dacht dat je dood was" zei hij en hielp me overeind. Ik zakte meteen door mijn benen en viel weer op de grond.

"Kom ik help je" zei hij bezorgd en hielp mij weer overeind. Hij liet me nu niet meer los en ik probeerde mijzelf een beetje stabiel te houden.

"Hoe heb je me gevonden?" vroeg ik terwijl ik me van hem los maakte en zelf ging staan.

"Julie werd heel erg bezorgd toen ze ging checken of je thuis was en je huis helemaal leeg was, dus had ze mij gevraagd om je te zoeken" zei hij.

"Oh." was het enige dat ik zei.

"Zal ik je maar thuis brengen?" vroeg hij. maar toen kwam het mij weer te binnen schieten. Die schim! Ik rende naar de andere kant van de weg maar ik zag niks. Alleen platgedrukt gras en verder niks.

"Maar.. dat kan niet!" zei ik geirriteerd. Ik wilde het dichtbegroeide bos in lopen maar ik werd tegengehouden door Seth die opeens mijn arm vast had.

"Ik zou dat niet doen als ik jou was" zei hij met een boze blik gericht op het bos.

"Maar.. Dat ding! ik word gek! wat wil het van mij!" riep ik boos.

"Kom, ik breng je naar huis" zei hij en nam mij weer mee naar de weg. Ik voelde de tranen in mijn ogen opwellen van verwarring en angst toen ik weer terug dacht aan alles wat is gebeurt de laatste tijd.

Kom op! Je laat je toch niet zo maar wegjagen! Wij kunnen dit aan!

Je hebt gelijk.. Ik laat mij niet wegjagen!

Oke ik weet niet wat er met mijn hersenen is, maar dat moet echt stoppen.. Ik veegde mijn tranen weg en zag dat Seth net weg keek.

"We zijn er bijna" zei hij. Opeens is hij weer zo serieus.. Heeft hij wel ooit van vrolijkheid of medelijden gehoord.. Ik denk dat het niet mogelijk is voor hem..

Opeens keek Seth mij verward aan.

"Wat?!" zei ik tegen hem. Hoofdschuddend keek hij weer naar de weg en liep stevig door.

"Jezus wil je een marathon lopen ofzo, ik kan niet meer!" zei ik toen hij nog sneller ging lopen.

Geen antwoord.

"Oh wat ben je toch weer spraakzaam!" zei ik.

Als ik nou gewoon stop met lopen, zou hij het doorhebben?

Ik bleef op mijn plek staan en hij liep door.

"Als je niet door loopt weet je straks weer de weg niet naar huis" ze hij terwijl hij zich omdraaide.

"Hoe, Hoe wist je dat ik niet meer mee liep?!" zei ik verbaasd.

"Loop nou maar door" zei hij terwijl hij zich weer omdraaide. Zuchtend strompelde ik weer verder.

Ik hoorde een telefoon afgaan, en zag dat Seth die van hem opnam.

"Seth, Ja ik heb haar gevonden. Ik ben haar naar huis aan het brengen. Nee. Ja dat begrijp ik ma- Ja".

Hij liet zijn mobiel weer in zijn zak glijden en liep weer stil verder. Na een tijdje herkende ik eindelijk de weg en zag ik al snel mijn huisje. Ik zag ook plotseling een paar mensen naar ons toe lopen. Julie, Zander en nog een paar mannen kwamen vanaf mijn huis op ons aflopen.