The Bite Of The Beast

Hoofdstuk 26

"Welkom Katelynn" Hoorde ik iemand achter mij zeggen. Ik schrok op en draaide mij snel om. Ik kon mijn benen weer niet bewegen. Het was alsof mijn lichaam opeens een blok beton was geworden.

"Ik.. ik was door-"

"Je ben hier door William heen geleid toch?" zei hij.

"W-William?"

"Grote gozer, kaal hoofd, tattoo van een schedel op zijn arm" zei hij.

"Oh die.." zei ik terwijl ik zenuwachtig mijn nagellak van mijn nagels af pulkte.

"Ik heb je wat dingen te vertellen en ik denk dat je het belachelijk gaat vinden maar het is belangrijk dat je mij serieus neemt.."

Ik keek hem nieuwsgierig aan en hij begon met zijn verhaal.

..

Ik wilde het zo graag vergeten.

De nachtmerries waar ik eindelijk vanaf was, kwamen in een keer weer allemaal naar boven.

Het beest, de man, het bos, de liters bloed.

Waarom moest hij mij dat nou vertellen?!

"Jij..." stamelde ik. Ik liep achteruit naar de deur terwijl ik die freak in de gaten hield.

"Katelynn. blijf rustig" zei hij rustig.

"Hoe kan ik nou rustig zijn als jij mij dit verteld?!" Zei ik terwijl ik bijna over het vloerkleed struikelde.

"Katelynn. hou je rustig en ga even zitten" zei hij. Hij pakte mijn hand maar ik trok hem meteen los.

"Raak mij niet aan jij.. jij Freak!" Schreeuwde ik tegen hem. Ik struikelde over mijn eigen voeten en viel op de grond. Ik schrok toen ik Xavier naar mij toe zag lopen met een flinke vaart. Ik kroop naar achter en knalde met mijn rug tegen een muur op.

"Noem mij nooit meer een Freak Katelynn" zei hij met zijn kaken op elkaar geklemd.

Hij hurkte voor mij neer en pakte mijn handen vast. Ik voelde.. wat was dat voor een gevoel?
Ik keek verbaasd op en zag Xavier geruststellend naar mij kijken. Ik voelde mij zo rustig.

In een seconde was ik totaal ontspannen.

"Katelynn?"

"Hmm?"

"Gaat het weer?"

"Hmmhmm". Ik zat met mijn ogen dicht met mijn hoofd tegen de muur geleund.

"Kom, laten we even een luchtje scheppen" zei hij en hielp mij omhoog. Waarom zat ik ookalweer op de grond? Het enige wat ik mij herinner zijn die mooie ogen en zijn geruststellende stem.

Ik stond weer op mijn voeten en liep met hem mee naar buiten. Een golf van duizeligheid sloeg over mij heen en ik viel bijna op de grond. Ik voelde twee sterke armen om mij heen die mij overeind hielden.

"Gaat het?" Vroeg hij. Ik ging weer staan en keek in zijn ogen. Ik zag opeens zoveel emoties. Vreugde, schaamte, boosheid, teleurstelling. Ik begreep er helemaal niks van..