Drastoria || Texting

on beş

"Draco!"

"Geliyorum anne!" Aynaya son bir kez bakıp yakışıklı olduğumdan emin oldum. Ah, evet, yakışıklıydım. Her zamanki gibi.

Kısa bir soluk aldım ve odamdan dışarı adımımı attım. Savaş bitmişti, kabuslar bitmişti, her şey bitmişti ama benim neden hâlâ sol tarafım ağrıyordu?

"Draco! Treni kaçıracağız!"

"Tamam, tamam..." diye mırıldandım. Çok da umrumda değildi açıkçası. Eskiden dört gözle beklediğim, evim dediğim Hogwarts'ı artık korkarak düşünüyordum. Ve ne yalan söyleyeyim, hayallerimi süsleyen okula artık gitmek istemiyordum.

Annemin bulunduğu geniş salonumuza geldiğimde annemin hazırlanmış, gülümseyerek bana baktığını gördüm. "Heyecanlı mısın? Sonunda 7. sınıfa başlayacaksın. Bu sene mezun oluyorsun."

Dalgın dalgın kafamı salladım. Eşyalarıma baktım. 7. sınıf kitaplarım, cüppem, her şeyim düzenli bir şekilde katlanmıştı.

Malikaneden çıkarken anneme baktım. "Babam, hâlâ bakanlık işleriyle mi uğraşıyor?" Babamdan bahsetmek anneme biraz acı vermiş olacak ki yüzü bir anlığına değişti. "Draco... Baban büyük bir hata yaptı. Herkes hata yapar. Bunu düzeltmeye çalışıyor."

"Evet, haklısın. Bunu düzeltemeye çalışıyor..." bir iki saniye bekledim. "Anne, sen benimle dalga mı geçiyorsun? Ka- Voldemort'a yalan söylemeseydin şu an Azkabandaydık. Bizi sen kurtardın, o değil."

Eliyle önüme düşen saçlarımı düzeltti. "O yine de elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyor. Çok pişman."

Bir şey demedim.

Pişman olabilirdi ama bu bize, bana çektirdiği acıları değiştirmezdi. Onu affetmek istiyordum, her şeyden çok. O benim babamdı, küçükken "kahramanım" dediğim, örnek aldığım kişiydi.

Cisimlenmek için durduğumuzda, biraz çekinerek sordum. "Greengrasslarla konuşuyor musun?"

Dudaklarının kenarı hafifçe kıvrıldı. "Hayır, neden?"

"Hiç."

•
BİLİYORUM BU DRASTORİALI BİR BÖLÜM DEĞİLDİ VE ÇOK GEÇ GELDİ BUNUN İÇİN ÖZÜR DİLERİM 💘