Seasons of Love |✓

03 | Chains cover by Sweaplings

Κάποτε μπορεί να χαμογελούσε όταν σε έπιανε να τη κοιτάς, ξεκάθαρα από ευγένεια. Κάποτε μπορεί να σήκωνε το χέρι στις πιο δύσκολες ερωτήσεις. Κάποτε θα τελείωνε πρώτη τις ασκήσεις και το πρόσωπό της θα έλαμπε από περηφάνια. Κάποτε θα την έβρισκες στη βιβλιοθήκη να διαβάζει τα πιο απίστευτα βιβλία, χαμένη σε έναν κόσμο βγαλμένο από παραμύθια.

Κάποτε, θα την έβλεπες, περίοδος.

Από τη πρώτη μέρα που επέστρεψε, το βλέμμα της ήταν χαμένο, κοιτάζοντας στο πουθενά, ακούγοντας το τίποτα. 

Παλιά ήταν μόνη της παντού, τώρα δεν υπάρχει καν για τους περισσότερους εκεί μέσα. Ναι, την προσέχουν, απλά και μόνο επειδή ήταν άλλο ένα παιδί που σώθηκε από μια τυχαία απαγωγή. Στα μάτια τους ήταν μόνο αυτό, δεν είχε όνομα, ή ηλικία. Δεν είχαν ακούσει ποτέ τη φωνή της, δεν ήξερα αν της αρέσει το παγωτό ή τι είδους μουσική ακούσει, ποιος συγγραφέας την καθήλωσε τελευταία και τι νιώθει.

Το όνομά της είναι Nova, είναι είκοσι όπως και το δημοφιλέστερο κορίτσι του πανεπιστημίου, η φωνή της είναι απαλή και γλυκιά, της αρέσει το παγωτό μπισκότο, ακούει περισσότερο χαλαρή μουσική αλλά προτιμάει όταν διαβάζει να ακούει δυνατό ροκ, ο συγγραφέας που την καθήλωσε τελευταία ήταν ο Jorge Bucay, και νιώθει-

Τι νιώθει Evan; Η μόνη ερώτηση που δεν μπόρεσες ποτέ να βρεις την απάντηση.

«Μοιάζει με ζόμπι.» είπε η Riley. Ο Scott γέλασε και η Dana αηδίασε. Εσύ δεν αντέδρασες. «Απορώ που την αφήνουν να έρχεται στο πανεπιστήμιο.»

Η Dana έσκυψε κοντά σας, η μαύρη ρίζα από τα ξεβαμμένα ξανθά μαλλιά της να φαίνεται-πολύ. «Άκουσα πως την βίασαν. Κάθε φορά που προσπάθησαν να της κάνουν την οποιαδήποτε εξέταση έκανε σαν τρελή και έπρεπε να την ναρκώσουν.»

Προφανώς και θα ήξερε κάτι τέτοιο, ο μπαμπάς της είναι ο αρχηγός της αστυνομίας. Ο Scott, το πονηρό μυαλό του, και το μέλος εκεί κάτω που ενεργεί περισσότερο από όσο πρέπει, σκέφτηκαν, «Βάζω στοίχημα πως η ίδια το ήθελε. Το χρειαζόταν κιόλας.»

Πώς γίνεται να το θέλει κάποιος κάτι τέτοιο; σκέφτηκες. Αλλά δεν είπες τίποτα.

«Εγώ πιστεύω πως η ίδια τα κανόνισε όλα για να τραβήξει την προσοχή.» Δεν μας νοιάζει όμως η άποψή σου Riley. «Όλοι οι αποτυχημένοι θέλουν να γίνουν σαν εμάς.»

Και καθώς συνέχιζαν να μοιράζουν απαίσιες απόψεις, εσύ συνέχισες να τη κοιτάς πάντα από μακριά. Καθόταν μόνη της σε μια γωνιά κοντά στο παράθυρο. Τα μαλλιά της φαίνονταν να μην είχαν χτενιστεί για μέρες. Τα μάτια της, τόσο φωτεινά, μα τόσο κενά. Στο μάγουλό της ακόμη επουλωνόταν η πληγή. Φαινόταν από μακριά το αίμα που είχα ξεραθεί. Κάθε τρεις και λίγο έπαιρνε από τα μάτια της μια ξανθιά τούφα που έπεφτε, λες και την ενοχλούσε να δει κάτι εκεί έξω. Μα ήξερες πως δεν υπήρχε τίποτα εκεί έξω.

Τι και αν κοιτούσε αυτό το τίποτα; Αν αυτό το τίποτα ήταν που την απήγαγε. Ήταν εξαφανισμένη για έναν ολόκληρο χρόνο, ποιος ξέρει τι έγινε.

Nova, γύρνα το βλέμμα σου, ευχήθηκες. Πιάσε με πάλι να σε κοιτάω. Χαμογέλα μου, έστω και από ευγένεια.

Nova, γύρνα πίσω. 

Μα η κοπέλα που αγαπάς είναι μίλια μακριά Evan. Πίσω σε έναν κόσμο, που δυστυχώς, δεν είναι παραμύθια, μα μια σκληρή πραγματικότητα.

Evan!

Σε φωνάζει.

Ακούς;