Με την ανατολή του ήλιου, είχαν ήδη περάσει οι «μερικές ώρες » που είχατε υποσχεθεί ο ένας στον άλλον. Η Nova έπρεπε να γυρίσει σπίτι τώρα, μα εσύ δεν είχες τελειώσει ακόμα. Είχες κάτι τελευταίο να της δείξεις.
«Στο ημερολόγιό της, η Anna πάντα μιλούσε για κάποιον Ryan.» της είπες. «Νομίζω για αυτόν μου είχε μιλήσει εκείνο το βράδυ.»
Η Nova σε ακολούθησε μέσα από το κρυφό μονοπάτι που έβγαζε στο νεκροταφείο της πόλης. Τη βοήθησες να περάσει πάνω από τα κάγκελα, για να μη χρειάζεται να κάνετε όλο τον κύκλο μέχρι την είσοδο, και την οδήγησες στο μέρος που έκρυβε τόσα μυστικά για εσένα.
Ο τάφος της Anna ήταν γεμάτος λουλούδια και ζωή. Όπως ήταν εκείνη.
»Ήταν πολύ όμορφη.» είπε η Nova χαμηλόφωνα. Σου έσφιξε το χέρι, και μόνο αυτό χρειαζόταν για να νιώσεις καλά.
Ναι ήταν, σκέφτηκες.
Σκεφτήκαμε.
«Η μαμά και ο μπαμπάς δεν έρχονται πλέον. Οπότε μόνο εγώ φέρνω λουλούδια.» σχολίασες λυπημένα. «Κάποιες μέρες αναρωτιέμαι αν έχει κάποιον άλλον να περάσει τη νέα της ζωή. Ή είναι τόσο μόνη όσο ο τάφος της.»
Evan μη σκέφτεσαι έτσι.
«Είμαι σίγουρη πως αυτός ο Ryan έρχεται επίσης.»
Την κοίταξες λυπημένα. «Όχι σε αυτή τη ζωή.»
Πήρες το χέρι της, και με αργά βήματα, η Nova και εσύ περπατήσατε σε έναν πιο απομακρυσμένο τάφο. Δεν υπήρχαν λουλούδια εκεί. Δεν υπήρχε κάποιος να τον επισκέπτεται. Το όνομα του Ryan ήταν χαραγμένο πάνω στη πέτρα, με την ημερομηνία θανάτου του από κάτω.
Η Nova σε κοίταξε. «Evan;»
«Κάποιες φορές αναρωτιέμαι όπως σου είπα, αν η Anna είναι μόνη της στον άλλο κόσμο.» μουρμούρισες. «Μετά έρχομαι εδώ και καταλαβαίνω πως είναι με αυτόν που αγαπούσε τόσο καιρό.»
Η Anna διάβασε ξανά το όνομα, και μετά την ημερομηνία.
Και τότε κατάλαβε.
«Anna,» είπε μια φωνή από πίσω μου. «Είναι ώρα.»
Όχι, όχι ακόμα.
Evan, αν με ακούς-
«Δεν θα σε ακούσει, Anna.» είπε ξανά η φωνή από πίσω μου.
Ο Ryan ήρθε πιο κοντά, και έβαλε το χέρι του στη μέση μου. Τον κοίταξα στα μάτια. «Δεν το έχει αποδεχτεί ακόμα.»
«Κοίτα,» είπε και έδειξε μπροστά. Εσύ ήσουν ακόμη στον τάφο του Ryan. Η Nova είχε μείνει δίπλα σου.
Όχι μπροστά σου. Ούτε από πίσω. Δίπλα σου. Πάντα μαζί.
Άφησα τον Ryan να με αγκαλιάσει. Η ημερομηνία θανάτου του ήταν μια μέρα μετά τον δικό μου. Μου το είχε πει. Αν πάθω κάτι εγώ, θα πάθει κάτι και εκείνος. Του είχα υποσχεθεί το ίδιο.
Το αγόρι που δεν μπόρεσα να σκοτώσω. Το αγόρι που νόμιζες πως με σκότωσε γιατί με απήγαγε.
Αλλά εν τέλη ήταν μόνο ένα αγόρι.
Και εγώ ήμουν μόνο ένα κορίτσι.
«Και αν τον αφήσει;»
Ο Ryan χαμογέλασε. «Εσύ με άφησες;»
«Όχι.»
«Τότε δεν θα τον αφήσει.» Ο Ryan κοίταξε πίσω μας. Ένα λευκό φως ερχόταν όλο και πιο κοντά.
Ο ήλιος.
Το φεγγάρι μετά βίας φαινόταν πλέον. Κανένα άστρο δεν φαινόταν. Ήμασταν τα μόνα εδώ.
Μείναμε περισσότερο από όσο έπρεπε.
«Έχεις δίκιο. Είναι ώρα.» μουρμούρισα.
Ο Ryan πήρε το χέρι μου και φίλησε το μέτωπό μου. «Πάμε.»
Και όσο περπατούσαμε στο φως, και εσύ κοιτούσες την Nova, το άστρο σου, σου έδωσα μια τελευταία σκέψη.
Δεν είμαι μόνη μου Evan. Και δεν είσαι ούτε εσύ μόνος.
Και τότε γύρισες.
Σου χαμογέλασα.
Και κατάλαβες.
Πως ήμουν πάντα εκεί.
«Nova το βλέπεις;» την ρώτησες.
Μα δεν μπορούσε να με δει.
«Τι να δω, Evan;»
Κούνησες το κεφάλι σου. Ήταν όλα στο μυαλό μου, σκέφτηκες. Μα το έβλεπες με τα ίδια σου τα μάτια. Ήταν αληθινό.
«Αντίο.» μουρμούρισα χαμογελώντας.
«Αντίο.» ψιθύρισες.
YOU ARE READING
Seasons of Love |✓
Short Storya perfect imperfection. Περιλαμβάνει ψυχολογικά αρνητικές σκηνές.
