Seasons of Love |✓

04 | Across the Universe cover by Fiona Apple

Δεν είναι υπέροχο να βλέπεις τον άνθρωπο που αγαπάς κάθε μέρα; Τις ώρες που περνάτε στο ίδιο δωμάτιο, ξεχειλίζουν από μέσα σου συναισθήματα που δεν μπορείς στ' αλήθεια να ελέγξεις, αλλά να αφήνεις να φύγουν από μέσα σου, να αναμειχθούν με τον κόσμο έως ότου φτάσουν στο άτομο που ποθείς. Η αγάπη είναι κάτι το μαγικό χωρίς εξήγηση, βγαλμένη από τα καλύτερα παραμύθια, συστατικό για την εξέλιξη της ανθρωπότητας και τη διατήρηση του σύμπαντος. Με αγάπη και εγωισμό ανακαλύφθηκαν και βελτιώθηκαν τόσες επιστήμες, πολιτισμοί, τεχνολογίες. Για την αγάπη έγιναν πόλεμοι, έκλεισαν συμφωνίες, άνοιξαν χέρια και πέθαναν τόσοι.

Σε έναν πληθυσμό των σχεδόν οχτώ δισεκατομμυρίων, για την αγάπη, με την αγάπη και από την αγάπη ζεις.

Και επειδή λόγω της αγάπης παραλίγο να χάσεις τον εαυτό σου, αποφάσισες να αλλάξεις τακτική. Για την αγάπη θα προσπαθούσες ξανά και ξανά για να την κατακτήσεις. Και με την αγάπη, θα ερχόταν και εκείνη κοντά σου.

Ήσουν τόσο περίεργος την επόμενη μέρα, μέχρι και οι φίλοι σου το πρόσεξαν. Είχες άγχος και δεν έφταιγε ούτε η μητέρα σου αυτή τη φορά ούτε οι απαιτήσεις της κοινωνίας. Όταν έφτασε η τελευταία ώρα του μαθήματος και ήξερες πως η Nova δεν είχε άλλο μάθημα, όλο το άγχος σου έφυγε, και έκανες το πρώτο βήμα. Και το δεύτερο. Και το δέκατο. Και το τεσσαρακοστό όγδοο.

Μέχρι που έφτασες στην θέση της.

Καθένας δεν καθόταν δίπλα της για μέρες, αλλά εσύ ήθελες όχι μόνο να κάθεσαι δίπλα της αλλά και να κοιμάσαι κοντά της, για όλες τις μέρες. Έριξες μια σκιά πάνω της, σαν τοίχος που κρατούσε την κακία και την εκμετάλλευση των άλλων μακριά της. Την προστάτευες, κατά κάποιο τρόπο. Και σου άρεσε αυτό το συναίσθημα.

Τα μαλλιά της έπεφταν πάνω στα μάτια της καθώς κοιτούσε έξω από το παράθυρο. Άραγε μπορούσε να δει μακριά τα αστέρια. Λάμπουν για εκείνη, σκέφτηκες. Λάμπουν μόνο για εκείνη.

Εν τέλη, κατάλαβε πως κάποιος ηλίθιος,ήταν αρκετά βλάκας που δεν μιλούσε και απλά τη κοιτούσε. Ναι, εσύ. Προετοιμάστηκες για αυτό, κάνε άλλο ένα βήμα. Εκτός και αν είσαι κότα. Όπως όλους τους προηγούμενους μήνες, όλα τα προηγούμενα χρόνια. Δειλέ.

«Είμαι ο Evan.» είπες λίγο πιο δυνατά από όσο θα έπρεπε.

Καθώς το πλήθος μεγάλωνε και οι φοιτητές έπαιρναν τις θέσεις τους, το μόνο μπούκωμα που ένιωσες ήταν αυτό κάτω από το βλέμμα της. Η γκρίζα καταιγίδα στα μάτια της σε περικύκλωσε και ήθελες να χαθείς εκεί μέσα για πάντα. Νόμιζες πως το βλέμμα της ήταν κενό, αλλά τώρα, και είσαι τόσο κοντά της, μόνο κενό δεν είναι. Είναι γεμάτο συναίσθημα, συναισθήματα που τα καταπιέζει και αρνείται να τα αφήσει. Νιώθει τόσα πολλά, και δεν ξέρει να θέλει να συνεχίσει να ακούει την μπάσα φωνή σου ή να κοιτάξει πίσω έξω από το παράθυρο.

«Μπορώ να κάτσω εδώ;» ρώτησες, αυτή τη φορά πιο χαμηλόφωνα, συνωμοτικά. 

Έγνεψε.

Ε λοιπόν, κάτι είναι και αυτό.

Πρόσεξες το βιβλίο μπροστά της. Το μαύρο εξώφυλλο του βιβλίου ήταν από την έκδοση του 2005, αν και εσύ προτιμούσες αυτή του 2004, πιο φιλική που κρύβει το νόημα. Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια  του Harper Lee είναι ένα βιβλίο με το οποίο μεγάλωσες, το οποίο σε μεγάλωσε και σου έμαθε το νόημα της ζωής.

«Οι πιο πολλοί άνθρωποι καλοί αποδεικνύονται Σκάουτ- όταν τελικά τους γνωρίζεις και βλέπεις πώς είναι.» επανέλαβες τα τελευταία λόγια του βιβλίου.

Δεν απάντησε.

Και περίμενες, και περίμενες. Μπήκε ξανά ο καθηγητής και ξεκίνησε το μάθημα. Όταν γύρισε τη πλάτη του, ένιωσες την ανάσα της κοντά σου. Τότε, σχεδόν συνωμοτικά όπως εσύ, ψιθύρισε, «Είμαι η Nova.»

Είχες να ακούσεις την φωνή της έναν ολόκληρο χρόνο.

Μα τότε, κατάλαβες πως ακόμη και αν περίμενες για πάντα, εκείνη πάλι θα γυρνούσε σε εσένα.

Ένα βήμα μπροστά Evan. Μη βιαστείς και φας τα μούτρα σου.

Η αγάπη, θα σε περιμένει εκεί μέσα της, όσο και αν αργήσεις.

Τρέξε, αλλά μη πέσεις.