အ႐ွင္​့ရဲ႕ ၾကင္​ယာ​ေတာ္​

အပိုင္​း ~~~~ ၁၅

" ဟြန္​းနီး ..... "

" ဟုတ္​ကဲ့ပါ မင္​းသား ..."

မိုးစက္​​ေလး​ေတြတ​ေျဖာက္​​ေၿဖာက္​က်​ေနတာကို​ေငးၾကည္​့
ရင္​း ခပ္​​ေလး​ေလး ​ေခၚလာတာ​ေၾကာင္​့ ဆယ္​ဟြန္​း ထရပ္​ရင္​း ထူးလိုက္​​ေတာ့မင္​းသားငယ္​ ရဲ႕ အၾကည္​့​ေတြအသက္​
မဲ့စြာ ​ေရြ႕လ်ားလာၿပီး .....

" မင္​း အိမ္​ကို သတိရ​ေနလားဟင္​ ..... ငါ​ေလ .... ငါ "

" ကြၽန္​​ေတာ္​့မွာ သတိရစရာ အိမ္​မ႐ွိပါဘူး မင္​းသား ...."

ဆယ္​ဟြန္​း စကား​ေၾကာင္​့ မင္​းသားငယ္​ မ်က္​ႏွာတစ္​ခုလံုး
​ေသြးစုတ္​ ျဖဴ​ေလ်ာ္​သြားခဲ့ရသည္​ ......

" သတိရစရာ အိမ္​မ႐ွိဘူး ..... ? အိမ္​မ႐ွိဘူးတဲ့လား .... ဒါက ဘယ္​လို ...... "

" ကြၽန္​​ေတာ္​မ်ိဳးက မင္​းသားရဲ႕ ​ေနာက္​လိုက္​ပါ မင္​းသားရဲ႕
ကိုယ္​ရံ​ေတာ္​ပါ မင္​းသား ..... ကြၽန္​​ေတာ္​မ်ိဳးရဲ႕ အသက္​က
မင္​းသား အပိုင္​ျဖစ္​ၿပီး ..မင္​းသား႐ွိတဲ့အရပ္​ဟာကြၽန္​​ေတာ္​
မ်ိဳး​ေနထိုင္​ရမယ္​့​ေနရာပါ .... "

ဆယ္​ဟြန္​း ရဲ႕ ျပတ္​သားတဲ့ စကားသံ​ေတြ အဆံုးမွာ ရင္​ဘတ္​​ေပၚက်​ေရာက္​လာတဲ့ လက္​သီးဆုပ္​တစ္​ခု .....

ဘုတ္​ !!!

" အ႐ူး ... မင္​းက တကယ္​့အ႐ူးပဲ .... ဘာလို႔မ်ား.... ငါ့လိုလူအတြက္​နဲ႔ .... ငါ့မိသားစုက​ေတာင္​ ငါ့လို မင္​းသားကို အလိုမ႐ွိလို႔ စြန္​႔ပစ္​ခဲ့တာ .... မင္​းက ဘာလို႔လဲ .. မင္​း
က ဘာလို႔ ....."

ဘုတ္​ !!!

ဘုတ္​ !!!

ဘုတ္​ !!!

​​ေနာက္​တစ္​ႀကိမ္​ လက္​​သီးဆုပ္​​ကို ထပ္​​ေျမႇာက္​လိုက္​ခ်ိန္​မွာ ပဲ ဆယ္​ဟြန္​း က အဲ့ဒီ လက္​သီးဆုပ္​​ေလးကို လွမ္​းဆြဲယူလိုက္​ရင္​း ......

" ကြၽန္​​ေတာ္​ မင္​းသားကို ခစားခဲ့တာ .... မင္​းသားကို လိုအပ္​လို႔ ... စြန္​႔ပစ္​ဖို႔ ... အသံုးခ်ဖို႔ ... ဒါမ်ိဳအ​ေၾကာင္​းရင္​း
​ေတြ မ႐ွိခဲ့ဘူး ... အစကတည္​းက အခုခ်ိန္​အထိ ... ကြၽန္​​
​ေတာ္​့ရဲ႕ တာ၀န္​ က .... မင္​းသားကို ကာကြယ္​ဖို႔ပဲ ...ကြၽန္​
​ေတာ္​ အသက္​႐ွင္​​ေနသ​ေရြ႕ မင္​းသားကို ကာကြယ္​ဖို႔ပဲ .."