my sister the prinsess

hoofdstuk 2

POV Camilla la Gerona

Als ik wakker wordt is het licht. Te licht. Ik kijk even op en zie dat ik gisteren vergeten ben de gordijnen dicht te doen. Dat gebeurt wel vaker. Ik verberg mijn gezicht weer in mijn kussen.

Even later word ik weer wakker, en dit keer heb ik geen zin meer om te gaan slapen. Ik ga rechtop zitten in mijn tweepersoons hemelbed en kijk op mijn mobiel. Het is half negen. De hoogste tijd om op te staan. Ik hoef niet eens uit het raam te kijken om te weten dat het vandaag snikheet gaat worden, dus pak ik uit mijn inloop"kamer" (!) Een felroze bloesje zonder mouwen, een lichtgeel shortje en witte havaianas. Echte zomerkleuren. Even later loop ik de grote paleis trappen af, helemaal aangekleed, met mijn mobiel in mijn hand maar met nog natte haren. Ik loop direct door naar de keuken, waar mijn kleine broertje Charlie al op het aanrecht zit. Charlie heet eigenlijk Charles, maar eigenlijk wordt hij alleen maar zo genoemd bij speciale gelegenheden. Zodra hij mij ziet springt hij gelijk van het aanrecht af en rent naar me toe. 'Camilla, raad eens wat ik ga eten? Nou? Pannekoeken!' Ik lach. Charlie is elf, maar hij kan zich soms gedragen als een kleuter. Dat vind ik eigenlijk wel leuk aan hem. Antonio loopt naar me toe. Hij is het hoofd van de keuken. 'Uwe hoogheid, wilt u ook een aantal pannekoeken?' Ik knik. 'Breng ze maar naar de woonkamer toe,' zeg ik. Ik loop de keuken uit, naar de woonkamer. Ik doe de grote deur open en loop naar binnen. Overal langs de muren hangen portretten van koningen en koninginnen die ooit Gerona hebben geregeerd. Ooit zal ik hier ook hangen. En ooit, is al over vier jaar. Als ik achttien, en dus volwassen ben. Waarom al zo vroeg? Ik loop naar het portret van mijn vader. Mijn vader is dood. Tien jaar geleden ging hij in een vliegtuig naar Amerika omdat hij daar een vergadering had. Het vliegtuig werd neergeschoten. Volgens mam werd hij neergeschoten door de haters van ons koningshuis. Ik slik even. Natuurlijk heb ik tegen mam gezegd dat ik koningin wil worden. Maar, is dat ook wel echt zo? Ik heb mijn hele leven nog voor me, en ik wil lèven! Dat gaat niet als je koningin bent. Ik loop naar de grote sofa, die tegenover de openhaart staat. Ik heb nog vier jaar om te beslissen wat ik wil. Op dat moment komt Antonio binnen, met een bord vol pannenkoeken en poedersuiker erop. Snel zet ik een fake smile op. 'Dankje,' zeg ik lachend. Ik zet mijn mobiel aan en kijk of iemand iets naar me heeft gestuurd. Nee dus. Ik zucht even. De meeste vrienden die ik heb zijn prinsen en prinsessen. Dat vind ik helemaal best, maar het is ook irritant, omdat het bijna allemaal troonopvolgers zijn. En troonopvolgers hebben het druk. Net als ik. Op dat moment bedenk ik me dat ik vanmiddag met mam en Charlie het dorp in ga, om een nieuwe school te openen. Dat vind ik altijd leuk, omdat ik dan een praatje kan maken met de kinderen uit het dorp. Hopelijk gaat de ochtend snel. Langzaam begin ik met eten. Als ik bijna klaar ben komt mijn moeder, de koningin binnen. Snel veeg ik een restje poedersuiker van de tafel op mijn bord. Als mam het op de tafel zou zien liggen zou ze gek worden. Ze komt naast me op de bank zitten. 'Goedemorgen Camilla,' zegt ze vriendelijk. 'Goedemorgen moeder.' na een tijdje loop ik naar boven, om mijn roze bikini aan te doen. Daarna doe ik mijn lange krullende blonde haren in een knot. Ik loop naar buiten, naar ons zwembad toe en duik erin. De hele ochtend blijf ik in het zwembad.

Heeii, ik weet dat dit hoofdsuk nogal slecht is, sorry daar voor!!

Maar ik beloof dat het vanaf het volgende hoofdstuk een stuk leuker zal worden!!

Xx van Alexandra

Ps: mag ik a.u.b. een vote/comment/follow???