my sister the prinsess

hoofdstuk 6

POV Camilla la Gerona

Meteen nadat ik het zeg het ik er spijt van. Dit kan ik toch niet doen?! Mia zal me haten. Maar ik moet het doen. 'Ik moet nog iets weten,' zeg ik. Meteen gaan de bewakers weg. 'En mijn moeder moet komen.' Ik kijk om, en zie dat mam opstaat en de kamer binnenkomt. Ze gaat een beetje ongemakkelijk naast Tori zitten. Ik durf Mia nu niet meer aan te kijken. ik zucht. 'tien jaar geleden ging mijn vader naar een vergadering in New York. de plaats waar Mia toen dus woonde. vlak voor hij aankwam werd zijn vliegtuig neergeschoten, en hij overleed. ik weet dat dit een hele rare vraag is, maar heeft zijn overlijden te maken met dat Mia daar toen woonde?' Mia kijkt me verbijsterd aan. 'Camilla, waarom zeg je dat nou? natuurlijk niet!' Maar Tori knikt. Heel langzaam knikt ze, en er staan meer tranen in haar ogen dan er al stonden. 'Helaas wel,' zegt ze. 'Max wist dat koning Philip, jullie vader, naar New York zou komen. Niet voor een vergadering, maar om te zoeken naar Mia. Dus trommelde hij zijn vrienden op. Een van die vrienden, had een geweer in huis. Dat nam hij mee naar de snelweg naast de landingsbaan waar koning Philip zou aankomen. Daar hadden ze die dag afgesproken. Toen het vliegtuig in zicht kwam, pakte Max het geweer over van zijn vriend. En hij schoot. Ik weet niet precies hoe vaak, maar volgens het nieuws, waren de kogels door het raam gegaan. Het raam waarachter koning Philip zat. Hij was al dood voordat het vliegtuig de grond raakte. Max en zijn vrienden waren meteen weggereden. Max had vanuit de auto geschoten, en het was zo snel gegaan dat niemand het had gezien.' Mam is in huilen uitgebarsten. Ook bij mij glijden er tranen over mijn wangen, ik had het niet eens door. Tori verbergt haar hoofd in haar handen. Dit moet vreselijk voor haar zijn. Ze heeft zo net bekend dat haar man de koning van Gerona heeft vermoord. Plotseling staat Mia op. Bedankt Camilla,' zegt ze met een ijskoude stem. 'Bedankt voor het verpesten van het laatste beetje hoop dat ik had in dat mijn ouders niet voor altijd de bak in hoefden. Nu krijg mijn vader levenslang. Zoiezo.' 'Het zijn niet je echte ouders,' zeg ik zacht. Dat had ik niet moeten doen. 'O, o ja dat klopt!!' Schreeuwt ze. 'Mijn echte vader is dood, en door wie is hij dan vermoordt?! O ja, door de man van wie ik 14 jaar lang dacht dat híj mijn vader was!!' Mia is nu helemaal rood, en de tranen stromen over haar wangen. 'Weet je wat, bekijk het maar.' Fluistert ze. Dan rent ze weg.

Ik ben zo stom. Ik wist dat het Mia zou kwetsen als ik dit zou doen, en toch heb ik het gedaan. En nu haat ze me, net zoals Oliver. Oliver zal een tijdje bij ons blijven wonen, aangezien zijn ouders waarschijnlijk een lange tijd de gevangenis inmoeten. Ik zit in mijn kamer op mijn bed. Naar buiten te staren. Mia is in haar nieuwe, eigen kamer. Het is al bijna tijd voor het avondeten, en ze heeft nog steeds niks tegen me gezegd. Maar wat moet ik daar aan doen? Ik laat me achterover vallen, en kijk naar mijn plafond. Morgen moeten Tori en Max voor de rechtbank verschijnen, ook al is het al vrij duidelijk wat er gaat gebeuren met hun. Zeker na wat ik heb gedaan. Ik druk mijn handen tegen mijn gezicht. Ik weet niet of ik wel kan gaan.

Als ik de volgende dag wakker word schrik ik me te pletter, want in mijn kamer staat een figuur. Ik knipper even met mijn ogen, en dan zie ik dat het mam is. Snel ga ik rechtop zitten. 'Wat doe je hier?' Vraag ik zacht. 'Ik kom kleren voor Emilia halen, voor bij de rechtzaak.' Emilia... wie was dat ook al weer? Dan dringt alles weer tot me door. Ik knijp mijn ogen even dicht, en dan knik ik. Dan is mam weer mijn kamer uit. Heel even blijf ik heel stil zitten, dan gooi ik mijn dekens van me af en glij uit bed. Even later kom ik terug van het douchen. Ik loop naar mijn inloopkast, en wil mijn blauwe colbertje pakken, maar hij ligt er niet. Ik zucht. Die gaat Mia dus aandoen. Gelukkig heb ik ook nog een zwart colbertje. Ik pak hem, samen met een wit blousje, en een zwart rokje, dat naar beneden een beetje uitloopt. Uit mijn schoenencollectie pak ik één paar lichtblauwe ballerina's, en dan heb ik alles wat nodig is voor in een rechtbank. Even later loop ik naar beneden, terwijl ik bezig ben een lichtblauw strikje om mijn hoge staart heen te binden. Dan sta ik stil. Want onderaan de trap, staat Mia. Het lijkt er op dat ze niet weet waar ze naartoe moet. Ik bijt even op mijn lip, en dan loop ik de trap af. Als Mia me ziet, schrikt ze even. Dan kijkt ze me weer met dezelfde doodse blik aan die ze gisteren tijdens het avondeten deed. 'Waar is de keuken.' Zegt ze met een stem die geen enkele emotie heeft. Ik wijs naar de meest linkse gang, en zeg dan: 'daar in, en dan de eerste deur rechts.' Mia knikt even, en loopt dan weg. Ik kan dit niet aan. 'Mia wacht!' Roep ik. Ze blijft staan, maar draait zich niet om. 'Mia kom op. Je kunt dit niet voor altijd volhouden. Het is mijn schuld, ik weet het. Maar hoe vaak moet ik nog sorry zeggen?! We hebben elkaar al veertien jaar moeten missen, die tijd moeten we nu inhalen, we moeten niet doen alsof we elkaar niet kennen. Dat hebben we al ons hele leven gedaan. Mia, please...'

Heeii! Wat zal Mia hier op te zeggen hebben?!
Nogmaals bedankt voor de leuke reacties die ik krijg. Ik weet dat het er maar een paar zijn, maar toch ben ik er blij mee!!

Ik heb zo'n leuk idee voor het verhaal!! Het gaat schokkend worden, geloof me.

Doeii! Xx