my sister the prinsess

hoofdstuk 5

POV Emilia(Mia) la Gerona

Ik ben weer rustig. Soort van dan. Ik ben nu in iedergeval in staat om een gesprek te voeren. En dat doe ik. Met mijn moeder, de koningin van Gerona. Ik smeek haar op dit moment om me naar het politiebureau te brengen. Ik moet mijn ouders, wacht, nepouders spreken. Mijn tweelingzus Camilla heb ik niet meer gezien sinds we thuiskwamen. Dat vind ik eigenlijk wel fijn. Ik heb op het moment genoeg aan mijn hoofd. Het zien van mijn dubbelganger kan er even niet bij. 'Alsjeblieft! Ik moet de waarheid weten!' Mijn moeder kijkt me verdrietig aan. 'Maar weet je zeker dat je dat nu al wilt? Wil je niet eerst even bijkomen?' Ik schud heldhaftig mijn hoofd. 'Nee. Ik moet weten wat er aan de hand is.' Ze kijkt me aan. 'Dan is het goed. Maar ik ga mee. Ik moet ook weten waarom Tori en Max Smith jou hebben ontvoerd.' Ze loopt weg om vervoer te regelen, en ik loop ook de kamer uit, op zoek naar Oliver en prins Charles, die zeiden dat ze de tuin ingingen. Ik vind ze niet. Maar ik vind Camilla wel. Ze zit naast het zwembad, met haar voeten erin. Als ik haar zie blijf ik staan. Ik kuch. Geschrokken kijkt ze me aan. 'Een uur geleden was alles nog normaal.' We zeggen het tegelijk. We moeten lachen. Ik ga op mijn knieën naast haar zitten. 'We gaan zo naar het politiebureau. Om uitleg te krijgen.' Camilla staart voor zich uit. 'Mam weet echt niet wat er gebeurt is toen?' Ik zucht. 'Volgensmij niet,' zeg ik. Ik kijk haar voorzichtig aan. 'Ga je mee?' Camilla kijkt mij nu ook aan. Ze knikt, en springt op.

Even later is mijn nieuwe moeder druk aan het praten met een agent die aan de balie staat. Camilla en ik staan naast elkaar, en Oliver en Charles staan een beetje ongemakkelijk een eindje verderop. Een minuutje later wenkt ze ons. 'Emilia, jij kan gaan praten met Tori Smith. De rest van ons staat in een kamer ernaast, wij kunnen jullie horen en zien.' Ze kijkt me hoopvol aan. 'Wil je nog iemand mee hebben?' Zij wil mee, dat is duidelijk. Maar dat wil ik niet. Twee moeders in één ruimte, met mij ertussen! Dat niet. Ik draai mijn hoofd. 'Camilla, wil jij mee?' Ze kijkt verbaast op, maar dan moet ze lachen. 'Heel graag paardenstaart!' Ik frons mijn wenkbrouwen. 'Paardenstaart?' Vraag ik. Camilla zucht. 'Lang verhaal,' mompelt ze. Zij en ik worden naar een grote witte kamer gebracht. In het midden staat een tafel, met een paar stoelen eromheen. We gaan zitten. Ik kijk Camilla aan. 'Wat denk je dat ze met mijn ouders gaan doen?' Vraag ik, maar nog voor dat het er uit is besef ik dat het niet meer mijn ouders zijn. Camilla haalt haar schouders op. 'Ik weet het niet. Maar iets ergs denk ik.' Ik schud mijn hoofd. Eigenlijk wist ik dat al. Op dat moment komt ze binnen. 'Mam!' Roep ik. Ik sta op en ren naar haar toe. We vallen elkaar in de armen. Een tijdje blijven we zo staan, totdat we iemand horen kuchen. Het is Camilla. Snel ga ik zitten, en mam komt tegenover me zitten. 'Dus...' Begin ik. 'We weten waarom we hier nu zitten. Mam, ben je klaar om te vertellen hoe het zit?' Ze knikt kort. En ze begint.

'Toen Max en ik trouwden, was ik 6 maanden zwanger van een meisje, Rosie. We waren van plan om een paar weken na de bruiloft op huwelijksreis te gaan, en terug te komen voordat de baby werd geboren. Maar, een week voor we gingen voelde ik dat er iets mis was. Ik had weeën. Natuurlijk was ik helemaal in paniek, de baby was nog maar zeven maanden, ze kon nog niet geboren worden! Maar toen we in het ziekenhuis aankwamen, werd me verteld dat ik moest persen. Ik wilde eerst niet, want ik wist dat als ik zou gaan persen, de baby dood zou worden geboren. Maar ik had geen keus. En inderdaad, toe ze was geboren, was Rosie dood. Max en ik waren ontroostbaar. We vertelden niemand wat er was gebeurt. Daar hadden we de moed niet voor. Onze huwelijksreis naar Grenada was een mooie gelegenheid om er tussenuit te glippen. En te bedenken wat we moesten doen. We dachten eerst over een kind adopteren, maar zeggen dat het ons eigen kind was. Maar dat zou niet werken. Want dat zou waarschijnlijk een Aziatisch kind worden, en Max en ik lijken allebei niet Aziatisch! Dus hadden we een kind nodig dat Amerikaans leek, en een beetje op ons. Dus lichte haren en een normale huid. En toen zagen we op een dag twee baby'tjes die daar precies op leken. Dat waren jullie. Het was de tweede week dat we er waren, en we waren in een klein dorpje, aan de kust van Grenada. We waren daar op een grote markt. Ik weet het nog precies; wij stonden bij de groente kraam, en een paar kraampjes verderop, bij het fruit, stond een vrouw. Ze had een buggy(wacht schrijf je dat zo?) Bij zich met daar in twee meisjes, allebei met een roze jurkje aan en een geel zomerhoedje op. Op die hoedjes stonden jullie namen; Camilla en Emilia. Maar de vrouw stond met haar rug naar ons, en jullie toe. Het was dus de perfecte kans. Natuurlijk wisten we dat er maar een kleine kans was dat het zou lukken, en dat de ouders kapot zouden zijn van verdriet, maar het was een kans! En de ouders zouden er toch nog eentje overhebben. We moesten snel handelen. Dus terwijl ik op de uitkijk stond, pakte Max de rechter baby, Emilia. En toen liepen we weg. Gewoon heel rustig, alsof we niet zo net een baby hadden ontvoerd. En we wisten niet eens dat het stukken erger was. We hadden een prinses ontvoerd... Toen we terug waren bij ons hotel scheurde ik het hoedje gelijk kapot, en daarna spoelde ik het door de wc. We moesten snel terug naar huis, naar New York omdat we geen risico wilden lopen dat iemand haar met ons zou zien, en haar zou herkennen. Terwijl Max bezig was met het regelen van de terugreis, kocht ik een aantal nieuwe setjes kleren, en ik bedacht een naam voor onze nieuwe dochter. Eerst dacht ik aan Rosie, maar dat zou te pijnlijk zijn. Toen dacht ik aan Emilia, maar dat zou ook niks zijn. Die naam paste niet Max en mij. Toch wilde ik iets dat op op Emilia leek. Emma, Mila, Lia... en uiteindelijk kwam ik op Mia.'

Dan is het stil. Ik laat alles tot me doordringen. Dit is hoe het zit. Tot vanmorgen was mijn tweede naam Rosie. Zonder dat ik wist dat het de naam van mijn overleden nep-zus was. Dan bedenk ik me iets. 'En Oliver dan?' Mam bijt even op haar lip. 'Hij is onze echte zoon.' Ik knik, en kijk om naar Oliver, in de kamer naast ons. Hij kijkt me opgelucht, en dankbaar aan. Plotseling komen er twee mannen binnen. Het zijn bewakers. 'Mevrouw Smith, uw tijd is om.' Zegt de linker. Mam knikt. Ze kijkt me nog even aan, en dan staat ze op. Maar net op het moment dat mam de kamer uit wilt lopen, roept Camilla:

'WACHT!!'

Dit was hoofdstuk 5! Jullie zien het; ik heb een nieuwe omslag! Gewoon omdat ik er zin in had. dit zijn Mary-Kate en Ashley Olsen. 

Mag ik pleaaase een vote/comment/follow??

Xx