my sister the prinsess

hoofdstuk 7

POV Mia la Gerona

'Mia, please.' Er komen tranen in mijn ooghoeken. Snel knipper ik ze weg. Hoe graag ik haar ook wil vergeven, het zal toch nooit over mijn lippen komen. Omdat ik het niet zal kunnen menen. Het is raar, maar het is zo. Camilla is mijn tweelingzus, maar wat ze heeft gedaan... dus loop ik zonder om te kijken de linkergang in, naar de eerste deur rechts.

Als ik de limo uitstap blijf ik meteen staan. Camilla botst tegen me op, en glipt snel langs me. We hebben de hele weg hier naartoe niet gepraat. Dit is het dan. Het gerechtsgebouw van Gerona. Hier wordt er beslist wat er met mijn ontvoerders gaat gebeuren. Mijn ouders. Ik zet kleine stapjes richting de ingang, steeds kleinere. Dan sta ik weer stil. Ik ben nu de enige die nog buiten is. Met Camilla. Ze houdt de deur voor me open en kijkt me wat ongerust aan. Ik schudt heel even mijn hoofd, dan beginnen er tranen over mijn wangen te stromen en val ik op mijn knieën. Het voelt alsof ik een astma aanval heb, maar dan anders. De wereld begint voor mijn ogen te draaien, en daar ben ik blij mee. Dan hoef ik dat vreselijke gebouw niet meer te zien. Dan, plotseling, is er een hand op mijn rug, die er voor zorgt dat alles weer normaal wordt. En alweer, ben ik daar blij mee. Snel veeg ik mijn tranen weg, en ik sta op. Ik wil niet meer boos zijn op mijn zusje... Camilla zegt niks als ik haar aankijk. Is ze gekwetst? Ik moet wat zeggen... 'Camilla, je excuses zijn aanvaardt. En het spijt me voor het negeren. Ik was een beetje van streek denk ik. Kun je me vergeven?' Ze zegt niets. Ze zegt niets, maar ze lacht. Ze pakt mijn hand, en samen lopen we naar binnen. Ik hoef dit niet alleen te doen. Ik doe het met mijn zus.

De hele rechtzaak gaat als in een flits voorbij. Ik probeer het bij te houden, maar alles gaat heel snel. Het moment waar ik het aller meeste tegen op zag, is al veel te snel hier. Het vonnis. Iewh, dat zeiden ze altijd in de Middeleeuwen. En daar werd heel vaak het hoofd van de schuldige er af gehakt. Ik ril. De rechter gaat staan, en ik durf eigenlijk niet te kijken. Ik doe het wel.

Mam moet 10 jaar de cel in voor het ontvoeren van een prinses. Pap moet levenslang de cel in voor het ontvoeren van een prinses en het vermoorden van een koning. En Oliver zal bij ons blijven wonen. Vanaf nu noem ik ze geen pap en mam meer. Ik zal zowiezo niemand meer pap kunnen noemen.

Het is nu een week geleden, en ik lig zo vaak als mogelijk is op bed. Ik ben nog in shock. Nadat de rechter het oordeel had uitgesproken, gilde ik, huilde ik. Daarna werd ik stil. Ik keek toe hoe Tori en Max werden weggehaald. Max keek voor zich uit alsof ik bestond, terwijl Tori alleen maar naar mij keek. Haar lippen vormden woorden, die ik niet verstond. Of misschien wilde ik het niet verstaan. We zijn naar het paleis gegaan, en ik ging naar mijn kamer. Camilla ging mee, ook al vroeg ik dat niet. In mijn kamer begon ze tegen me te praten over dat het niet erg was, dat ik nu een nieuwe familie had, em dat Oliver er ook nog gewoon was. Ik stelde het op prijs dat ze er was, maar ik wilde dat ze weg ging. Dat deed ze uiteindelijk ook. En zo ging het de dagen daarna. Ik kwam alleen beneden voor eten, en dat deed ik eigenlijk ook liever in mijn kamer. Ik heb gehoord dat ik op het nieuws in Amerika ben geweest. Mijn klas weet nu dus dat ik een prinses ben. Cady weet het. Ze heeft al iets van 20 keer gebeld, en heeft me wel 50 berichten gestuurd, maar ik heb de moed niet om iets van me te laten horen. Ik weet niet eens of ik nog wel terug zal gaan naar New York. Ik heb er geen familie meer. Geen familie.

Heeii lieve lezers, sorry dit is een heel kort hoofdstuk, maar ik ga nu op vakantie, (jeeee!!!) En ik wilde nog wel een hoofdstuk updaten...

Doeii xx

Mag ik please een like/comment/follow?