my sister the prinsess

hoofdstuk 3

POV mia smith

De dag gaat langzaam. Wiskunde, aardrijkskunde, engels. Al de vakken die ik haat. Zodra de laatste bel gaat vlieg ik overeind. Ik geef Cady een knuffel, en ze geeft me een kus op mijn wang. 'Hey, veel plezier in gabbana hé!' Zegt ze. Ik lach. 'Jij kan ook alleen aan dat nieuwe dolce&gabbana jurkje van je moeder denken! Het is Gerona, niet gabbana.' Cady kijkt me boos aan. 'Het is zo oneerlijk! Waarom mag zij er wel een en ik niet?!' 'Omdat jij de maten van dolce&gabbana nog niet past! Maar ik moet gaan, doei!' Ik pak mijn tas op, en ren de klas uit. Maar ik bots tegen háár aan. Chloë. Hoofdchearleader en de duivel van de school. 'Kijk is uit sukkel!' Roept ze boos uit. Ze kijkt me met een dodende blik aan, en fluistert: doe dat nog een keer, en dan weet de hele school van jou kleine geheimpje!' Met die woorden is ze weg. Ik deins achteruit. Nee! Dat kan niet! Hoe weet ze dat?! Ze moet Cady en mij hebben horen praten die dag... Ik loop de school uit, en ren naar huis. De koffers staan al klaar in de gang als ik binnenkom. Ik breng mijn tas naar mijn kamer en pak hem uit. Daarna pak ik een kleinere rugzak die ik speciaal voor deze reis heb gekocht, en stop er een boek in, een flesje water, mijn oortjes, zonnebril en portemonnee. Als ik klaar ben roept mijn moeder me: 'Mia, we gaan!' Snel pak ik mijn rugzak op en loop de trap af. De voordeur staat al open en ik zie dat er een taxi voor ons huis staat. Ik check nog even of mijn mobiel wel in mijn broekzak zit, pak dan mijn koffer op en loop naar de taxi.

Een paar uur later komen we aan op het vliegveld van Gerona. We halen onze koffers op en houden een taxi aan. Ons hotel staat aan een plein vlakbij het paleis van Gerona. Volgens pap woont de koninklijke familie van Gerona al 200 jaar in dat paleis. Als we aankomen bij ons hotel is het ontzettend druk op het plein. De taxi kan maar met moeite wegkomen. Ik kan alleen niet zien waar iedereen naar kijkt. Net als ik het hotel binnen wil gaan hoor ik twee hoge stemmetjes dichterbij komen. 'Princes Camilla! Prinses Camilla!' Roepen ze. Verbaasd kijk ik de twee kleine meisjes aan. Camilla? Prinses?! 'Mag ik op de foto met u?' Vraagt een van de twee meisjes. Ik kijk om naar pap en mam. Wat is er aan de hand? Maar zij zitten elkaar alleen maar met een rare blik aan te staren. 'Dat kan toch niet? Fluistert mam. Pap zegt niks terug. 'Wat is er aan de hand?' Vraag ik. Niemand zegt iets. 'Wat is er aan de hand?!' Schreeuw ik dit keer. Een aantal mensen kijken om naar mij, en hun ogen worden groot. Ik zie ze omkijken naar iemand die ik niet kan zien, en weer terug naar mij. Opeens gaat de menigte aan de kant, zodat ik kan zien naar wie ze kijken. En dan zie ik haar. Mijn spiegelbeeld.

Daar staat een meisje van mijn leeftijd, met dezelfde kleur haar als ik, en hetzelfde gezicht. Ze draagt een lichtblauw jurkje met pofmouwtjes, en het komt vlak boven haar knieën. Ze heeft wittte slippers aan, met kleine pareltjes erop. Om haar hals draagt ze een diamanten ketting, en haar haar zit in een vlecht en hangt over haar schouder. Ze ziet er belangrijk uit. Als een, prinses. Plotseling rent de vrouw die naast haar staat op me af. Het gaat moeilijk, want ze draagt een strakke rok en hoge hakken. Ze struikelt dan ook een paar keer, maar valt niet. Als ze bij mij aankomt, blijft ze staan. Ze kijkt me ongelovig aan. 'Emilia?' Vraagt ze. Ik kijk haar verbaasd aan. 'Nee, ik heet Mia,' zeg ik. Maar nog voordat het mijn mond uit is besef ik dat de naam Mia best veel op de naam Emilia lijkt. Mijn adem stokt. Zou dat waar kunnen zijn? Zou het kunnen dat ik helemaal niet op mam en pap lijk, omdat mam en pap mijn mam en pap niet zijn? (Wow, dat was verwarrend!)Dat meisje daar, mijn spiegelbeeld, dat nu langzaam dichterbij loopt, zou dat mijn? 'Nee,' zeg ik, om mezelf te onderbreken. ' mijn naam is Mia toch?' Vraag ik. Ik kijk om naar pap en mam. Mam is aan het huilen. 'Ja toch?' Ik vraag het onzeker. 'Emilia...' zegt de vrouw zacht. Ze is ook aan het huilen, maar ze vermand zich. 'Bewakers!' Roept ze op een bevelhebbende toon. Ze wijst naar pap en mam. 'Breng die twee mensen onmiddelijk naar de politie. Morgen zullen ze verschijnen bij de rechtbank, voor het ontvoeren van prinses Emilia Sophia Frederique Valerie Catarina, mijn dochter!' Op dat moment valt mijn wereld in duizende stukjes uiteen.