Crush Ko Siya [On going]

9

Chapter 9
With him

Tumakbo lang ako ng tumakbo kahit hindi ko na alam kung saan ako papunta. Malabo na rin ang mata ko dahil sa mga luhang patuloy na tumutulo.

Pinunasan ko ang mata ko para manlang makita ko ang daan dahil sa sobrang labo ng mata ko pero hindi ko inaasahang iyon pa ang dahilan para may mabangga akong tao. Napaupo ako ng sobrang lakas.

Lalo akong napaiyak dahil sa sakit ng pwet ko. "H-hey." Tinulungan niya akong makatayo pero sobrang sakit talaga ng pwet ko na kahit anong pilit ko ay hindi ako makatayo.

Ang sakit na nga puso ko, sakit pa ng pwet ko. Bat ba ang malas ko ngayong araw na 'to?

"H-heyy. Stop crying." Dama ko ang taranta sa boses niya. Siguro nahihiya baka sabihin ng ibang tao may pinaiyak siya.

Pero nagulat ako ng bigla niya akong buhatin ng pangbridal. "W-what! Put me down!" Hindi siya natinag sa sinabi ko, instead he walks towards the bench to sit me on with slowly and gentleness. Medyo napadaing ako ng maiupo na niya ako.

Hindi na masyadong tumutulo ang luha ko. Ikaw ba naman buhatin ng crush mo? Hindi ka ba matitigilang umiyak dahil sa kilig? Although, this is not the right time para kiligin. Geez.

Umalis siya bigla ng walang paalam. Wait. San pupunta yon? Aba! Matapos niya akong ilagay dito, iiwan niya ako ng basta basta rito? Hindi pwede yon!

Bago ko pa siya isumpa sa pag-iiwan niya sa akin ay may inabot itong tubig sa akin. I didn't hesitate to take it and drink.

"Why did you cry?" Tanong niya ng matapos ako sa pag-inom.

Napabuntong hininga ako para iwasang umiyak pero bigo ako dahil nag-uunahan na naman silang tumulo. "My father died in comatose because of car accident last 6 years ago." Panimula ko. "Nalaman ko kasing anak lang ako sa labas at hindi ko 'yon matanggap kaya lumayas ako. And yeah, I admit I was so so so stupid that time."

Pinigilan kong humagolhol ng maalala ulit ang araw na 'yon. "While I was about to come home, some crowded people caught my attention. I found out that It was my dad. I saw him inside the car with blood around his head and floor. I have nothing to blamed but myself for what happened to my father." I smiled at him even if it's obviously strained pero tutok na tutok ang mata nito sa akin na animo iniintindi ang mga sinasabi ko.

"After what happened, mom gives a best shot to slap me hard as soon as she arrived at the hospital. Muntik pa akong mahimatay in just one slap. But yeah, I fcking deserve it so I have no right to complain anything. I accepted all her yells and blames for what happened. I killed him. I killed my dad." Hindi ko na napigilan ang humagulhol and place my hands in my face.

Kahit pala anong gawin mong limot sa nakaraan, kung sariwa parin hindi mo makakalimutan.

I felt his hands in my back but I couldn't help myself from hugging him. Gulat man ay pinabayaan niya lang akong yakapin siya. It's been awhile when I felt hugged.

"You didn't kill him. Everything was destined to be happened. Welp, I'm not good at comforting but everything will be alright." I smiled. A true one. Siya lang kasi ang kauna unang lalaking nagcomfort sa akin.

"Thank you." Pasalamat ko ng makatahan ako.

Tumayo siya bigla kaya napalingon ako sa kanya. "Want something to eat?"

Biglang lumiwanag ang saya sa katawan ko. "Libre mo ba?" I tease.

He shrugs. Ano ba namang reaksyon 'yan!