Diabolik Lovers/One Shots

●Who Are You? <Karl Heinz>●

Part 2

Karl Amara yı sertçe kolundan tutup tavan arasındaki odaya kilitledi. Amara kapıyı açmasını söyleyip kapıyı yumrukluyor ve tekmeliyordu.

Her zaman sakin bir kız olmuştu. Ama Laito nun ölümü onun içinde tuttuğu öfkesini ortaya çıkarmıştı. Amara Karl alanetler yağdırıyordu.

Karl saatlerce susmayıp başının ağrımasına neden olan Amara yı susturmak için odanın içinde belirdi. Amara onu gördüğünde irkilip kapıya yaslandı.

Elleri kapıyı yumruklamaktan dolaylı yaralanmıştı. Karl derin bir iç çekip Amara yı bileğinden kavradı.

"Uslu bir kız ol Amara." Sesi korkutucuydu. Sanki buzdan yapılan bir hançer misali saplanıyordu bedenine. Korku hiç bu kadar soğuk olmamıştı.

"Laito yu öldürdün! " diyerek Karl ın üzerine yürüdü. Kanlanan ellerini Karl ın göğsüne vurmaya başladı. Bir taraftan ağlıyor bir taraftan Karl ın sert göğsünü yumrukluyordu.

Karl onun ellerini tuttu. Gözlerine baktı. Öfkeli değildi. Ama sakinde değildi.  Yine de garip bir his bu kıza zarar vermek istiyordu. Daha fazla incitip daha fazla öfkelendirmek.

Daha fazla canını yakmak. Sonra şefkatle sevmek. Öfkesini almak. Onu dizginlemek. Ama şefkat Karl ın bilmediği bie şeydi. Anlam veremediği ve hatta asla yapmayacağı. Ama bir şeyler buna zorluyordu onu.

Karl kendisine öfkeyle bakan kıza baktı.

"O benim karıma dokundu ve cezasını çekti. Sense beni aldattın. Ve cezanı çektin. Şimdi itaatsizliğinin cezasını da çekeceksin."

Karl onu yatağa ittiğinde Amara anladı. Bu takıntılı adamdan hiçbir kaçış yoktu. Her zaman peşinden gittiği özgürlüğü elinden alınıyordu. Karl ondan en değerli hazinesini aldı.

Özgürlüğü kanlı pençeli canavardaydı.

Amara, Karl ın  bedeninde bıraktığı izleri temizlemek için saatlerce banyo yapmıştı. Yine her seferinde tiksinti ile kendisine bakıyordu ayna da. Her seferinde bu adamın dokunuşları ile kendindin geçiyor olmasına sinir oluyordu. Ama onun dokunuşlarından da vazgeçemiyordu.
Kendimden tiksiniyorum

Karl bitmek bilmeyen işlerini yarıda bırakıp güvercinini kapattığı kafese gitti. Amara yine dün geceki gibi tiksinti ile kendine bakıyordu aynada. Karl neden böyle bir şey yaptığına anlam veremiyordu.

"Ne yapıyorsun Amara?"

"Sadece aynaya bakıyorum"

"Tiksinti ile bakıyorsun. Neden böyle bakıyorsun?"

"Çünkü. Senin izlerinin olduğu bedenimden tiksiniyorum."

Karl şaşkınlıkla baktı. Amara ilk kez ona böyle diyordu. Ilk kez bunkadar sert ve katıydı. Nedenini merak ediyordu. Çünkü ondan önceki eşleri böyle değildi.

O farklıydı. O özeldi. O özgürlük kanatları için çırpınan , savaşan tek kişiydi. En önemlisi ise o en cesurlarıydı. Korksa dahi asla geri durmuyordu. Asla yolundan şaşmıyordu.

Karl kolundan kavradığı Amara yı kendine çekti. Dudaklarını dudaklarına bastırdığında bir karşılık alamadı. Bu Karl ı sinirlendiriyordu. Nedensiz bir şekilde bu onu öfkelendiriyordu. Adını koyamadığı duyguları ruhuna talan ediyordu.

Ne de acizce. Bir insana karşı bir şeyler hissedemem öyle değil mi?

Ama ya öyleyse? Ya hissediyorsa? Karl zihnini işgal eden düşüncelerinin hırsıyla öpüyordu.

Hırs? Insanlara özgü değil miydi?

Karl Amara nın dudaklarından ayrıldığında yine o bakışlarla karşılaştı. Kendisine öfke ile bakan gözlerle.

Ve o an boğazına  bir yumru oturdu. Karl elini kendi boynuna götürüp ovdu. Neydi bu? Neden böyle oluyordu? Neden kendini insam gibi hissediyordu? Neden ona bakan bu kadını öldüremiyordu?

Zihninde 'nedenlerin' saman alevi misali yayıldığı sorularla dolup taşmış olan  Vampir Kral , küçük bir kadının kendisinde yarattığı bu tuhaf hissin varlığına anlam veremiyordu.

Amara yı belinden kavradı. Parmaklıklarını asi kadının dudaklarında gezdirdi.

Sadece benim.

Derin bir nefes aldı. Amara nın yüzüne dökülen saçlarını kulaklarının arkasına sıkıştırdı. Yüzünü avuçladı. Gözlerini daha yakındam görebilmek için yüzüne eğildi. Ve dudaklarından şunlar döküldü.

"Kimsin sen?"

Bölümün kısalığı için üzgünüm. Kısa zamanda 3. Part olan  final bölümü gelecektir.  Part 1 bölümü iamlumiere nin one shot kitabındadır. Oradan okuyabilirsiniz.