Diabolik Lovers/One Shots

♢ Who Are You《Karl Hrinz》♢

Final.

"Yeter!"

Diye bağırdı Amara. Artık katlanamıyordu. Aylardır bir kuş gibi kafese kapatılmıştı sanki. Hiçbir yere gidemiyor hiçbir şey yapamıyordu. Artık sabrı kalmamıştı. Kan çanağı olmuş gözlerini kendisine şaşkınca bakan gözlere dikti.

"Ne istiyorsun benden!? Yeter artık dayanamıyorum!"

Karl tek kelime etmiyor ağzından ateş püskürten Amara ya bakıyordu. Ne yapacağını bilmiyordu. Aklına insanları sakinleştiren o iki kelime geldi. Belki söylersem sakinleşir düşüncesi ile Karl Amara yı omuzlarından tutup kendisine bakmasını sağladı. Öfkeli gözler duygu kırıntısı dahi olmayan Karl ın gözleri ile buluştu.

"Seni seviyorum Amara"

Amara duydukları ile kısa bir şok yaşadı. Ne diyeceğini bilemedi. Tereddütte kalan kelimeleri aklına gelen "canavarlar sevmez" düşüncesi ile dudaklardan dökülecek yolu bulmuştu.

"Sevmek? Sen mi!? Senin gibi bir canavar mı? Oğlunu kendi elleriyle öldüren bir canavar mı!? Sen kimsin? Kimsin de sevgi kelimesini iğrenç ağzına alıp aşagılarsın! Canavarlar sevmez Karl! Canavarların duygusu olmaz"

O an her şey durdu. Karl bedenine yüzlerce kılıç saplanıyor misali bir acı hissetti bedeninde. Bir yumru oturdu kalbine.

Bu üzüntüydü.

Ruhu parça parça oluyordu. Ne bir şey diyebiliyor ne de bir şey yapabiliyordu.  Öylece bakıyordu. Yaptıklarını düşünüyor ve çıkmazı olmayan bir labirent giriyordu. Ilk kez birine acı çektirmek ona zevk vermiyordu. Ilk kez birini bu kadar çok umursuyordu. 

Karl dipsiz bir kuyuya düşüyordu sanki. Suyunun soğuk ve siyah olduğu. Ölmüş anıların kulaç attığı , sesinin duyulamayacağı ve varlığının unutulacağı dipsiz kuyu.

Bu pişmanlıktı

Karl kendisine neler olduğuna anlam veremiyordu. Kulaklarına yankılanan Amara nın sözleri onu gerçeklerle yüzleştiriyordu.

Canavarlar sevemez.

Canavarların duygusu olmaz.

Canavar!

Canavar!

Canavar!

Ben canavarım.

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

Karl o günden sonra Amara nın dediklerini asla unutamamıştı.

Amara yı kapattığı kafesinden bırakmış ona ondan çaldığı özgürlüğü vermişti. Amara gitmişti. Amara artık yoktu.

Sahi ne de boştu onun olmadığı bu ev. Ne de sessiz ne de kimsesiz.

Kimsesiz.

Ben kimsesizim.

Amara nın gidişinin üzerinden 4 yıl geçmişti. Karl her gün onu uzaktan izliyor , onu sessizce koruyordu.  Bunu neden yaptığını kendisi de bilmiyordu. Bu kadın herkesten farklıydı. O Karl ın kalbine dokunan ilk kadındı.

Karl her ne kadar kabullenmek istemese de aslında güvercinine aşıktı. Benliği bunu acizce olduğunu düşünse de kalbi bunu kutsal kılıyordu.  

Sanki Aşk Tanrısı Eros okuyla vurmuştu onu.

Karl , Laito nun mezarına kırmızı gülleri bırakan Amara yı yine her zamanki gibi uzaktan izliyordu.

Amara ellerini birbirine kavuşturmuş Laito için dua ediyordu. Duası bitince veda ettiği Laito nun mezarına son kez baktı. Elini mezar taşının üzerinde gezdirdi.   Buruk bir gülümseme dokundu dudaklarına.

Karl bu gülümseme ile yutkundu. Bedeninden bir şeyler çekiliyordu sanki. Bir şey onu arkasından ittiriyor  zoraki Amara ya götürüyordu. 

Bu özlemdi.

Karl kendisinden izinsiz hareket eden bedenini durdurmak istese de buna engel olamadı. Amara ya doğru yaklaşıyordu.  Her adım sanki onu çiçeklerin yeni açtığı bahar bahçelerine sürüklüyordu.

Ahh benim güzel güvercinim.

Amara ona yaklaşan Karl ı görünce öylece ona baktı. Bedeni hareket etmiyor , dudakları konuşmuyordu. Bedeni titredi. Bir heyecan bir korku sardı kalbini. Kanatlarının tekrardan ondan alınmasından korkuyordu.

Karl koskoca 4 yılın birikmişliği ile sarıldı Amara ya.

Karl 4 yılın özlemi ile dokundu kadınına.

Karl benliğinin acizce bulduğu duyguya yenik düştü.

Amara kendisine sıkıca sarılan kollardan kaçmadı. Boğazında düğümlenen acı yumruyu yutkundu. Titreyen ellerini gezdirdi Karl ın sırtında. Hâlâ ondan nefret ediyordu. Hâlâ ondan tiksiniyordu. Ama o çocuklarının babasıydı.  Ama o her ne kadar nefret etse de özlediği adamdı.

"Karl ben evliyim"

"Biliyorum"

"Gitmeliyim eşim beni bekliyor"

"Tamam"

Gitme.

"Çocuklarını ne zaman görmek istersen gel Karl."

Amara kendisine sarılan siyah kanatlardan ayrılmış ve onu bekleyen kocasının kollarına gitmişti. Kocasına sıkıca sarıldı..  Yeni bir hayatı vardı. Ve kocasını çok seviyordu.

Ailesi ile arabaya binip oradan uzaklaştılar. Karl uzaklaşan araya öylece baktı.

Amara mutluydu.

Gidişi ona mutluluk vermişti. Ama ardında mutsuz bir adam bıraktı.

Ve pençeli canavar güvercinini özgürlüğe uğurladı.

Amara kendisine sarılan hüzünlü kolların etkisindeydi. Buğulu camdan izlediği yol ona 4 sene öncesini hatırlattı. Ona söylediği sözleri hatırladı. Gülümsedi. Amara yanılmıştı.  Çünkü ;

Canavarı ona aşık olmuştu.

Canavarlar da sever.