Only angel

61 | Hoop & Oude koe

61 | Hoop & Oude koe

We stapte naast elkaar de luchthaven binnen, rondom ons waren mensen die aan het huilen waren of in elkaars armen vlogen met een grote glimlach op hun gezichten. Ik voelde Harry staren, ik keek op naar hem en zag hem snel weg kijken. Het was de zoveelste keer dat ik hem betrapte op staren, ik fronste en keek weg van hem.

"Waarom staar je de hele tijd naar me? Heb ik iets op mijn gezicht of in mijn haar? Want dan wil ik dat je het gewoon zegt in plaats van te staren tot ik het door heb, snap je? Ik zou het ook gewoon zeggen tegen jou-" "Chill Abs." Onderbrak Harry me terwijl hij lachte. Ik voelde mijn wangen warm worden en keek rond om niet naar hem te moeten kijken.

"Je hebt niets, ik probeer gewoon dingen op te merken die verandert zijn. Ik dacht dat ik het niet zo opvallend deed." Hij stopte met stappen en ik deed hetzelfde en keek op naar hem. Hij likte zijn lippen en keek naar de grond voor een moment en keek dan weer naar me.

"Het spijt me echt wat er gebeurt is tussen ons, ik heb nog nooit zulke dingen gevoeld bij iemand." Het was een steek in mijn hart en ik bleef hem aanstaren en schudde mijn hoofd en begon te fronzen.

Hoe kon hij die dingen nu zeggen? Hij staat op het punt om terug naar Amerika te gaan en daar zijn leven weer op te pakken. Ik probeer mijn leven weer op te bouwen na hem en dan dit?

"Je kan zo'n dingen niet zomaar zeggen Harry, je gaat weer weg. Je geeft hoop en je gaat weer weg." Mijn ogen branden en ik voelde een prop in mijn keel. "Godverdomme Harry." Mompelde ik en keek weg van hem toen ik hem zag fronzen en zijn ogen die waterig werden.

"Ik moest het je zeggen voor ik weg ging, Abs ik meen wat ik zeg." Mijn ogen keken hem aan toen ik zijn hand tegen mijn wang voelde. Zijn duim wreef een traan weg, ik nam zijn pols vast en wreef met mijn duim over zijn hand. "Het is gewoon oneerlijk." Zuchtte ik en keek naar zijn zwaluw tattoo die boven de rand van zijn t-shirt uit kwam.

"Je kan me geen hoop geven en het dan weer afpakken, dat doet pijn Harry." Ik ademde diep in en zuchtte. Zijn duim wreef nog een traan weg.

Er ging een telefoon af en Harry liet zijn hand zakken waardoor ik hem los liet, hij viste zijn gsm uit zijn broekzak en keek naar het scherm. Hij beet op zijn lip en keek op van het scherm. "Ik had een wekker ingesteld zodat ik op tijd naar de gates kon vertrekken, ik had een voorgevoel dat we tijd nodig hadden." Glimlachte hij droevig, ik knikte en keek rond me heen.

"Ik bel je zodra ik geland ben, goed?" Ik knikte meteen en glimlachte. "Ik zal erop wachten." Hij kreeg een glimlach en leunde naar voren waardoor mijn hart sneller ging slaan. "Tot later Abs." Mompelde hij en kuste mijn voorhoofd, hij nam een stap naar achter en stapte weg.

Mijn ogen probeerde hem te volgen tot ik hem niet meer kon zien, langs de ene kant was ik opgelucht dat hij zich niet omdraaide om te kijken of ik er nog was. Ik zuchtte diep en draaide me om en stapte weg.

* * *

De rit naar huis was kort, geen files en tot mijn geluk geen rode lichten. Alsof iedereen wist dat er een emotionele vrouw in de auto zat die op het randje van instorten stond.

Ik durfde de radio niet op te zetten, ik was bang om een lied te horen dat me ging raken en ik wou niet beginnen wenen en een ongeluk veroorzaken. Dus daar zat ik dan in een oncomfortabele stilte en mijn gedachten sloegen op hol.

Zou hij me echt bellen? Waarschijnlijk niet. Hij heeft daar een leven, hij heeft gelijk om niet te bellen. Het zou stom zijn om oude koeien uit de gracht te halen. En ik ben Harry's oude koe, waarom zou hij me uit de gracht willen halen?

Het verkeerslicht sprong op rood en ik stopte de auto en zuchtte diep. Ik besloot om toch mijn radio op te zetten, ik veranderde om de 6 seconde van zender. Er kwam een lied op zonder tekst en daar liet ik het maar op staan, beter dat dan niets.

Er klonk een toeter achter me waardoor ik schrok. Het licht was ondertussen al weer op groen gesprongen en ik reed verder. Ik parkeerde me in de buurt van mijn appartement, net toen een lied van Sam Smith op de radio kwam. Ik duwde hem snel uit en stapte uit de auto en sloeg de deur dicht.

Ik stapte naar mijn appartement en stak de straat over, ik zocht in mijn jaszakken naar mijn sleutels en nam ze eruit en stapte mijn gebouw binnen. Ik nam de trap want ik wou niemand niet tegen komen en ongemakkelijk samen de lift nemen.

Na alle trappen te doen tot het vijfde verdiep was ik buitenadem, misschien moest ik iets aan mijn conditie beginnen doen. Wat ik waarschijnlijk toch niet ga doen maar het was al goed begin dat ik eraan dacht. Ik stapte naar mijn deur en zocht terwijl naar de juiste sleutel en opende mijn deur.

Ik deed mijn schoenen uit en hing mijn jas aan de kapstok en keek rond, misschien moet ik nog eens alles goed kuisen. Dan ben ik bezig en moet ik niet te veel na denken, ik zette muziek op van mijn playlist en begon te kuisen.

2 uur later lag ik neer op mijn bed met mijn boek in mijn handen en na iedere pagina die ik las keek ik op mijn gsm maar er waren geen meldingen te zien. Ik fronste, sinds wanneer was is zo aan het verlangen naar een berichtje?

Ik stond op en nam mijn gsm en legde hem wat verder van mijn bed zodat ik niet om de 5 minuten naar mijn gsm ging kijken, ik legde me daarna weer neer op mijn bed en las verder van waar ik gebleven was.