Only angel

58 | Déjà vu & reanimatie

58 |Déjà vu & reanimatie

Het was ontzettend zwaar, vooral wanneer Harry herinneringen van haar bovenbracht. Felix lag tegen Adam aan te wenen terwijl ik mijn zakdoek fijnkneep en mijn tranen probeerde te bedwingen. Harry zat helemaal vooraan bij zijn familie, en wij zaten de rij achter hem met nog andere mensen die ik niet kende.

Harry weende niet, ik zag dat hij het moeilijk had toen hij over Anne vertelde. Zijn lip trilde en zijn ogen glansden meer dan normaal. Natuurlijk kreeg ik het dan ook moeilijk. Harry vroeg of ik op hem wou wachten buiten de kerk. Ik wachtte in de zon terwijl hij dag zei tegen iedereen of hun condolaties aanvaarde, ik wist dat Harry emotioneel sterk was. Ik heb hem maar weinig zien wenen, maar ik begreep niet hoe hij zo sterk kon zijn en nog kon glimlachen naar mensen en vriendelijk blijven.

Felix en Adam waren doorgegaan nadat ze dag hadden gezegd tegen Harry en daarna tegen mij. Harry keek af en toe over zijn schouder naar mij, en gaf me een kleine glimlach en sprak daarna verder. Toen iedereen naar huis was, beleven Harry en ik achter. Hij bleef een tijd staan en naar de kerk kijken, ik zuchtte en keek naar benden. Hij verdiend dit niet, zo veel pijn en de leegte die hij waarschijnlijk voelt.

Er kwamen zwarte klassieke schoenen voor me staan en ik keek op naar hem. Hij had een droevige glimlach op zijn gezicht en zijn ogen waren leeg wat een steek in mijn hart was. De wind begon meer te waaien en Harry stak zijn handen in zijn zakken terwijl hij naar iets achter me staarde.

"Harry." Probeerde ik zijn aandacht te trekken maar het werkte niet, zijn ogen bleven vooruit staren. "Duw me niet weg, ik ben er voor je. Roep, schreeuw, scheld zoveel je wilt. Maar hou je gevoelens niet voor je." Zijn ogen keken naar me en hij knikte, hij nam mijn hand vast en speelde met mijn vingers terwijl hij naar ze keek. "Wil je door gaan?" Vroeg ik, hij kinkte zijn hoofd.

Hij hield mijn hand vast als we naar de auto stapten, en ik kon niet ontkennen dat ik dingen voelde die ik hoopte dat voorbij waren. Maar het was Harry en ik heb meer gevoelens voor hem gehad dan al mijn vorige vriendjes samen, zelfs nadat hij me zo gekwetst had.

We zette ons neer in de auto en toen ik zijn kant op keek was hij naar buiten aan het staren. Hij was blindelings met zijn ringen aan het spelen en er vormde een kleine frons op zijn voorhoofd. "Naar waar wil je?" Vroeg ik.

"Jou." Mompelde hij en leunde tegen het raam aan. Ik staarde nog wat langer naar hem maar hij keek me niet aan. Ik beet op mijn lip en startte de auto en reed richting mijn appartement.

Het duurde niet lang voor ik me dicht mijn appartement parkeerde, tijdens de rit was Harry inslaap gevallen en zijn zacht gesnurk vulde mijn auto als muziek en op momenten zoals deze had ik door hoe hard ik hem gemist heb. Ik heb zelf een extra toer rond de blok gegaan zodat hij langer kon slapen omdat ik weet dat zijn excuus deze ochtend van een jetlag was omdat hij niet kon slapen.

Ik stapte uit en ging naar Harry's kant en opende de deur, hij snurkte even luider en daarna weer normaal. Ik hief mijn wenkbrauwen op en platste mijn hand op zijn schouder en schudde hem wakker terwijl ik zijn naam enkele keren herhaalde.

Opeens schoot hij wakker en zijn vermoeide ogen keken rond en keken daarna naar mij. "Zijn we er al?" het leek wel een déjà vu, ik glimlachte naar hem en knikte. Hij ging met zijn hand door zijn haar en ik wou dat ik in zijn plaats was, ik speelde altijd met zijn haar maar het was toen veel langer dan nu.

"Abs? Alles oké?" Ik knipperde met mijn ogen en zag dat Harry voor me stond. Ik knikte. "Gewoon aan het nadenken." Hij fronste toen ik het zei, hij heeft dat al zo vaak gehoord dat het waarschijnlijk in zijn geheugen gegrift stond.

"Waarover?" Vroeg hij terwijl we het naar binnen stapte, ik duwde op de lift knop en keek hem aan. "Over vroeger." Hij fronste maar vroeg niet verder. De deuren schoven open en we stapte naar binnen. "Vroeger?" Vroeg Harry verder, ik ging met mijn hand door mijn haar.

"Ons." Ik bleef voor me kijken maar voelde hem staren. "Gewoon een déjà vu toen ik je wakker moest maken." Legde ik verder uit. "Waarom doe je zo ongemakkelijk?" Ik keek naar hem en hij keek me met slaperige ogen aan. Ik zuchtte "Geen idee," de deuren schoven open en we stapte naar binnen. "Ik weet gewoon niet hoe ik moet doen tegen je. Nu je terug bent." Legde ik uit en duwde op de 5 en daarna op de knop dat de deuren sneller dicht liet schuiven.

"Abs, ik ben het maar." Zijn stem zacht wat mijn hart sneller liet slaan. Het was niet gewoon Harry. Het was Harry die me dingen heeft laten voelen wat geen één van mijn exen kon. Ik had zo veel meer gevoelens voor hem. Het was nooit gewoon Harry.

Ik deed wat ik vaak deed, mijn gevoelens opzij zetten en glimlachen naar hem. Hij heeft me nu nodig, ik kan niet egoïstisch zijn, ik moet er voor hem zijn.

De deuren schoven open en ik zocht naar mijn sleutel terwijl we samen naar de deur stapte.

Ik opende de deur en liet hem als eerste binnen en volgde daarna. Ik zocht naar de lichtschakelaar en vulde de kamer met licht toen ik hem vond.

Desondanks dat het middag was, was het donker weer. De regendruppels leken heviger te vallen dan voordien. Harry was blijven staan en keek naar buiten, ik schudde mijn jas uit zonder mijn blik van hem weg te trekken.

Blijkbaar voelde hij me staren want hij draaide zich om en keek me aan. "Wil je iets eten?" Vroeg ik en keek naar de klok die op hing, het was 13 uur 40 en ik had enorm veel honger.

"Ik heb geen honger." Mompelde hij wat me liet fronzen. "Wanneer is de laatse keer dat je gegeten heb, Harry?" Ik schopte mijn schoenen uit en toen ik weer opkeek leek hij na te denken. Hij moest nadenken wanneer hij de laatste keer gegeten had.

"Doe je jas uit en kijk even naar de tv, ik maak snel iets." Zei ik met een frons. "Abs, ik heb geen honger." Hij deed zijn jas uit en hing het aan de kapstok bij die van mij.

"Harry, je moest nadenken wanneer je de laatste keer gegeten hebt. Ik begrijp dat je verdriet heb maar je moet iets eten. Ik maak me zorgen." Zijn ogen werden zacht en hij zuchtte.

"Oké, iets kleins dan." Ik gaf hem een kleine glimlach en stapte naar de keuken. "De afstandsbediening ligt ergens in de living als je naar de tv wilt kijken." Riep ik vanuit de keuken terwijl ik in de frigo keek wat ik nog had.

"Shit Abs, ik ben niet doof." Een kleine schreeuw verliet mijn lippen toen ik schrok van zijn diepe stem achter me en draaide me om. Hij had een glimlach op zijn gezicht en ik legde mijn hand over mijn hart die tekeer ging. "Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je kan reanimeren, want als je me blijft doen verschieten." Een lach verliet zijn lippen. "Ik zou je altijd redden Abs."

--------------
Sorry, sorry, sorry voor het lange wachten op dit deel. Ik heb het super druk met school en weken 😫 maar hopelijk maakt dit deel het wat beter.