Ben bunları yaşarken bana bir kişi destek olabiliyordu hayata tutunmam için o da sınıf öğretmenim.Adı Melis,38 yaşında ve bir kızı olmuş o da 9-10 yıl önce küçük yaşta ölmüş.Bu yüzden bu güzel kalpli kadın beni o küçük kızına benzettiği için beni çok seviyordu.Bana annemden daha fazla ilgi gösteren,beni daha fazla seven biriydi o.Onun hakkını asla ödeyemeyeceğimi çok iyi biliyordum.Her şeyde onun yanına koşardım.O hep bana bi anne gibi yol gösterirdi.Annemin yapmadığını o yapardı,ona öğretmenim demek yerine annem demek istiyordum o kadar.Bana bu zamanlarda da en çok o yardımcı oldu. Hayata tutunmama,hayatın son bulmadığına bana inandırmış oldu. Ve bana bir sözü de şuydu "Hayat,sen neden bu dünyadasın? Çünkü bu insanlara yararlı ol,kendine yararlı olman için değil mi?Peki bu insalara nasıl yardımcı olucan? Hayattan zevk alıp mutlu olup insanlara doğru yolu bulmalarına yardımcı olarak kızım." Dedi. Bu sözünü asla unutamam.Peki ya sizce de hayattan zevk alabilmek için insanın mutlu olabilmesi için başka insanlara yol gösterebilmesi için kendisininde sevgiye ihtiyacı var mıdır? Bence kesinlikle. Sevgiye muhtaç ama mutlu bir insan gördünüz mü hiç? Şahsen ben görmedim. Hem kimseden sevgi duymayacak hemde hayattan zevk alıp mutlu olacak.Hadi be! İnsana olanaksız gibi geliyor ama bunu başarabilen insanlarda var ve bunlardan biri olmak için çabalayanlar da. Bende çabalayacağım.Kimse bana sevgi göstermesede ben hayattan zevk alıp mutlu olacağım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yalnız 💫
Fiksi RemajaBir genç kızın 17 senelik hüzünlü hayat serüveni... Aile içindeki olumsuzlukları,yaşadığı üzüntüleri bir yazıya döken hem üzüleceğiniz hem bir o kadarda şaşıracağınız bir hikaye sizi bekliyor!..
