Het was al avond en ik liep over straat richting huis.
"JAKE!"
Iemand schreeuwde mijn naam, en ik wist meteen wie.
"Wat moet je Hiro?"
"Jij was dus vanmiddag met mijn vrienden he?"
"Ik ga doei."
"Nee jij gaat nergens heen."
Toen hij dat zei pakte hij me vast en sloeg me een paar keer tot ik op de grond viel.
Hij trapte nog een keer tegen mijn buik en begon te lachen.
"Blijf bij mijn vrienden weg."
Dat is het laatste wat hij zei en liep toen weg.
Ik bleef nog even op de grond liggen.
Ik keek op en zag dat mijn ouders daar stonden.
"Mam, pap. Wacht even ik kom naar jullie toe."
Zei ik met veel moeite.
Ik probeerde op te staan.
Dat ging ook heel moeizaam.
Toen ik eenmaal recht stond waren ze weg.
Mis ik ze dan zo erg dat ik mijn ouders nu ga zien?
"Het spijt me mam, het spijt me pap, dat ik geen afscheidt kon nemen van jullie. Nouja kon niet, ik wouw niet. Ik wouw jullie niet dood zien. Het spijt me."
Toen ik dat zei begon ik te huilen.
Ik heb in jaren niet meer gehuild.
Sinds het ongeluk ben ik veranderd.
Zou dat komen door mijn hersenletsel?
Ik weet het niet.
Ik liep met moeite naar huis.
JE LEEST
Save me from this hell (voltooid)
Short Story"JAE! IK BEN NIET GEK IK WEET WAT IK ZIE!" Hey, ik ben jake Ik ben 18 jaar. Ik heb veel te vertellen maar ik had geen tijd. Daarom heb ik deze brief/verslag gemaakt over wat ik allemaal meemaakten. Hopelijk gaan mensen mij begrijpen. ...
