Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Kamryn Lavina's POV
Napahigpit ang hawak ko sa sink. Lumalim ang paghinga ko at nanlalamig na ang buong katawan ko. How is this even possible? I can't even compare it to a cat's eye in the dark. My eyes looked hallow—like empty. My eyeballs aren't black anymore—they're dark glowing yellow balls now. Shit, ano ba talaga ang nangyayari dito?
Sinubukan kong kalmahin ang sarili ko para hindi ako mapasigaw. Isinara ko ang mga mata ko sa pagbabakasakaling imahinasyon ko lang ang lahat ng ito. 'Yun nga lang ay napilitan akong buksan ang mga mata ko dahil naramdaman ko na para bang umaangat ang chain ng necklace ko. Guess what? It really is!
Lumutang ang amulet na siyang 'pendant' ng necklace ko sa harapan ko. Lumuwa nang husto ang mga mata ko. Sisigaw na sana talaga ako nang biglang lumiwanag ang buong paligid at nang buksan ko ulit ang mga mata ko, wala na ako sa harap ng salamin. Wala na ako sa loob ng bathroom.
Nilinga ko ang kinaroroonan ko. It's not earth. It definitely isn't earth. It looks like I'm on an abandoned farm or a rice field in a valley. Beyond this flat area I'm on are series of mountains. At least there is a sign of life—the trees and the wind. I'm all alone and I'm really scared to death.
"Sly, nandito ka ba?" tawag ko sa paligid ko.
"Sath?" sambit ko nanaman. Nagsimula akong maglakad. Paano kung may mga halimaw dito? Kagaya nang mga nakita ko kanina lang. Shit, shit, shit!
Umihip nang malakas ang hangin at pakiramdam ako ay kinausap ako nito. Right, yes, the wind just asked me to walk north. It wasn't really a voice that talked to me. It was more like the wind made me feel it—if that makes any sense. None the less, I trusted my guts and headed north.
Pagkatapos ng ilang minutong lakaran ay nakarating ako sa isang mukhang maliit na baryo. Iyon nga lang ay wala ka nang makikitang buong bahay—lahat ay wasak dahil sa sunog o kung ano mang puwersa rito sa lugar na ito na puwedeng sumira sa isang buong baryo. Unti-unti akong nabalot ng takot pero ano naman ang gagawin ko rito? Tutunganga hanggang sa may liwanag ulit? Paano kung hindi dumating ang liwanag? Ipinalagay ko nalang sa isip ko si Grampz ang nagbigay ng amulet ko at hindi naman ako ipapahamak ni Grampz.
I stopped walking when I saw a face—my face. It was me that I was looking at right now. I, or my parellel self, is wearing a long forest-green cloak and there's a bow and arrow hanging on my back. Surprisingly, her, or my, eyes were glowing, just like earlier at the bathroom.
"Hello?" tawag at lapit ko sa 'kamukha' ko. Parang tulala siya at nakatingin sa kabuuan ng paligid na wasak na wasak.
"K-kamryn?" tawag ko sakanya. Gumalaw siya at tumungo sa direksyon ko pero dinaanan lang niya ako. She literally went and walked through me! Wait, nandito ba ako para makita ang isang nakaraan na hindi ko maalala? Nandito ba ako para sa mga kasagutan sa mga tanong ko? Did Grampz plan this?
Sinundan ko ang 'doppelganger' ko. She stopped in front of a lot of mounds. Don't tell me these are...graves?
"They were strong and honorable warriors," sabi bigla ng lumapit na isang lalaki. Isa itong matandang lalaki na puno ng balbas sa mukha. Hinagod ng lalaki ang likuran ng Karmy na nasa tabi ko. Wait—it's Grampz! He was wearing medieval-ish clothes too. Black cloak, mason's clothes (which I know because of Grampz's old books) and a huge axe holstered on his hip.
