While Living Death(Yaşarken Ölmek)

Asil ve Adil

Sokak lambalarının sönmediği fakat kuşların ötmeye başladığı vakit. Uyandım. Sıcaktan uyuyamadım demeyi isterdim ama ne yazık ki. Sesten uyuyamadım. Kafamın içindeki il olma yetkisine sahip o kalabalığın sesinden. Saat 5.30.

Düşünmek ve yaşamak bir arada olmuyor. Yaşamaktan kasıt nefes almak değilse.

Düşünmeye sebep olan herşey hayattan soğutuyor insanı. Vazgeçilmiyor fakat. Düşündükçe düşünülüyor, o konudan o konuya. Bitmiyor hiç hayal dünyası. Belki bu yüzdendir çocukluğumdan beri bu işi sevişim

Çocuklara neler oluyor? Eskiden sokaklardan eksik olmayan çocuklar nasıl bu kadar eve tıkalı kalabiliyorlar? Birisi telefonu alıyor eline. Henüz 15-16 yaşında "-Alo polis amca +Buyrun -Annemi vurdum" tek nefeste söyliyebiliyor bunu. Körelmiş hisleri.

Çocuklara neler oluyor ?

saçları dökülüyor. Kimisi sıçrayarak uyanıyor kimisi hiç uyuyamıyor. Bazısı mide spazmı geçiriyor. Biri ne bulursa yiyiyor diğeri günlerce aç kalıyor. Çok korkuyor, dokunsan ağlıyor, birden bağırıyor.

"-Çalış +Çalıştım -Daha çok çalış" ve ardından buna bağlı yüzlerce sebepten kavga. Bu sorunu yaşamayan aile var mıdır? Varsa Türkiyede midir ? El alemin çocukları Disneyland a gider. Bizimkiler psikiyatra.

... Saat 9.30. Devlet konularından insanların birbirleriyle ilişkisine kadar. Ne kadarda dert varmış ortalıkta düşünülecek.

Acıktığımı yeni fark ediyorum. Evde kimse yok. Bakkala gidiyorum ve annesinin eteğini çekiştirip çikolata isteyen bir çocuk görüyorum. Empati kuruyorum, tam olmasada duygularını hemen hemen tahmin edebiliyorum. Küçükken öğretirlerdi bize empati kurun kendinizi karşınızdakinin yerine koyun diye. Fazla ciddiye almışım. Karşımdaki insanlar umrumda değil onlar beni düşünmüyor ben niye onları düşüneyim. Olmuyor, ben onlar gibi değilim. Sabahın köründe 4saat kıpırdamadan düşünen bi insan diğerlerine ne kadar yakınlıkta olabilir ?

Kahvaltıdan sonra televizyonu açıyorum. Saat 13.00 civarı. Haberlerde görüyorum birkaç mahkeme olayını. Adaletten bahsediliyor. Doğuşumuzda ki adaletsizlikten büyük adaletsizlik var sanki. Kimisi yoksul bir ailenin oğlu, kimisi zengin. Bazısı zeki,bazısı kısmen. İsmimizi ve ailemizi bile biz seçemezken nedir bu dünyadaki adalet merakı ?

Bizim inancımıza göre bi yaratanımız var ancak onun bir yaratanı yok. Yani tanrı tanrısız. Tanrısızlık ona mahsus. Hesap vereceği kimse yok. Bu yüzden kurallarda asalet ve adalet arama. Çünkü tanrı ne asil ne de adil olmak zorunda!