Brother Siblings || Jeon J. 3̶̶.̶ ̶S̶̶e̶̶z̶̶o̶̶n̶『✔』

1

Uyandığımda tek gördüğüm şey Jungkook'un omzunun karnımın üzerinde durmasıydı.

Uyumuş muydu?

Her yerim uğuşuyordu.

Gözlerimi bir süre kapattım.

Jungkook'un kafası hareket ettiğinde gözlerimi yavaşça açtım.

Kafasını kaldırıp benden tarafa çevirdi.

Gözleri kapalıydı.

Gözlerini yavaşça açtığında ise gözbebekleri yuvalarından fırlayacakmış gibi açıldı.

"Doktor!"

Ayağa kalkıp kapıyı açtı ve bağırdı.

"Doktor gelsin! Uyandı...!"

Koşarak içeriye giren doktorlar burnuma takılı olan nazogastrik sonda'yı tuttu ve iyice burnuma bastırdı.

Midem bulanmıştı.

Ellerini burnumdan çeken doktor, yanımdaki kalp atışlarımın belli olduğu makineye döndü.

"Kalbi.. çalışıyor. O geri döndü."

Halsizdim.

Gözlerimi kapattım ve doktorların "bu mucize." Deyişlerini dinledim.

Sonra ise bir süre kalbimin atışını dinledim.

"Bana.. ne oldu?"

Sesim kısık çıkmıştı.

Jungkook'a dönüp baktığımda ağlıyordu.

"Sesini çok özlemişim Sun Ye."

"Aman Tanrım! SUN YE!"

Içeriye abim ve arkadaşları girince gülümsedim.

Herkes..
Ağlıyordu...

"Jungkook.."

Dedim ona dönerek.

"Efendim efendim aşkım?"

"Senin bir çocuğun var mı?"

"Ne?"

Doktorlar ve abim şaşırınca yeniden sordum.

"Senin bir kızın var mı? Hani Sun Ye adında?"

Tam Jungkook cevap vereceği sırada doktor konuştu.

"2 yıldır komadaydınız Sun Ye hanım."

"Ne?"

"Sanırım onları komada iken aklınıza kazıdınız."

Gözümden bir damla yaş aktığında Jungkook eliyle silmişti.

"Bebeğim..  Hiç umudum kalmamıştı."

Sonra abim ve arkadaşlarına dönerek konuştu.

"Umudumuz kalmamıştı. 2 yıldır gelip senin uyanmanı bekledik."

Dudağıma küçük bir buse kondurdu.

"Hasta daha yeni uyandı. Bence çıkalım. Yorulmasın. Kafasını toplaması zaman alabilir. Bir süre daha burada kalsın."

Doktor konuştuğunda herkes onayladı.

Jungkook başını ellerinin arasına alarak ağlamaya devam etti.

Hem gülümsüyor hem ağlıyordu.

Mutluydum.

Ölmemiştim.

Ve en önemlisi Sun Ye adında bir kızım  yoktu.