Brother Siblings || Jeon J. 3̶̶.̶ ̶S̶̶e̶̶z̶̶o̶̶n̶『✔』

21

Ayaklarım soğuk betonda sallanırken, hala gülüyordum.

Karşımda güneş batıyor, buradan karınca misali gözüken insanlar hayatlarına devam ediyordu..

Kaç kat olduğunu bilmediğim bir binanın  üzerinde ayaklarımın sallanmasına izin veriyordum.

Doğru muydu bu yaptığım ?

Yoksa beni güçsüz gösterecek en berbat etken miydi ?

Umrumda değil.

Arkamda bıraktığım kimse yok.
Üzülmek yok.
Ağlamak yok.
Aile yok.
Telefon yok.
Hayat...

...

İşte küçük Sun bunları söylemişti gitmeden.

Ben komadayken. Koma sanki gerçekken.

İşte içimdeki minik Sun böyle intihar etmişti.

Beni ve sevdiğim adamı kaybettiğinde.
Böyle veda etmişti hayata.

Böyle kopmuştu hayattan.

Minik Sun Ye'nin de dediği gibi..

Doğru muydu bu yaptığım?

1 hafta...

1 hafta boyunca "Sen kimsin?" sözünü söylemişti bana..

Ve ben her seferinde sabır edip gülümseyerek yaşadıklarımızı ona anlatmıştım.

Tek fark hastanenin çatısında soğuk betonda oturuyordum.

Ayaklarımı kaydırıp boşluğa getirdim.

Asla.

Asla intihar edip bırakmayacaktım onu.

Sadece..

Nasıl hissetmişti Minik Sun?

Herşeyini kaybederken Nasıl hissetmişti.

"Hayat..." Diyerek başladım söze..

Var mıydı?

Yok muydu?

Arkamdan unutamadığım sesi duyunca ellerim ile betonu iyice kavradım.

"O sendin." Dedi.

"Minik Sun sendin."

"Hâlâ var." Dedim gülümseyerek.

Ellerim ile betondan destek alarak arkamı döndüm.

"Neden buradasın?" Dedi yanıma yaklaşırken.

"Geçici hafıza kaybı?" Dedim.

"Geçti.. Sana yaşattığım zor anlar için özür dilerim Minik Sun."

"Ne diyorsun? Hâlâ hatırlamıyor musun beni?" Dedim gözlerim dolarken.

"Minik Sun sendin Sun Ye. Minik Sun.. senin hissettiklerindi. Senin hareketlerin, senin reflekslerindi. Sadece biraz küçüklüğüne gittin. Annen öldü.  Baban öldü."

Evet..

Doğru söylüyordu.

Minik Sun'un annesi olan ben ve babası olan Jungkook ölmüşlerdi ben komadayken.

"O ölenler senin annen ve babandı. Sadece bizim kılığımıza girmiş birer melek olarak gözüktüler sana Sun Ye."

"Sen.. bunları nereden öğrendin?"
Dedim betondan zıplayarak önünde durdum.

"Doktora sordum. Bunun bir hastalık olmadığını. Sadece Anneni ve babanı unuttuğunu sandığını söyledi. Sun..."

Kollarını hızla bana sardı.