Flatmate (H.S)

1.თავი

6 წლის წინ

ლიამი მის ჩემოდანი მიაგორებს მე კი მას უკან მივყვები , არ ვიცი როგორ ვუთხრა ჩემი გადაწყვეტილება შესახებ.
- ლიზა მალე ჩაჯდომა დაიწყება - ამბობს ლიამი და ხელს ხელზე მავლებს . მას საცოდავად ვუღიმე და ადგილზე ვიყინები .
- რატომ არ მოდიხარ ?- მკითხა ლიამა გაოცებული, თითქოს უკვე იცის რაც უნდა ვუთხრა მაგრამ უნდა რომ ეს ცემგან მოისმინოს 
- ლიამმ მე არ მოვდივარ - ვამბობ ლამის ჩურჩულით
- არ მოდიხარ ?
- ხო - ვამბობ და ჩემს ფეხებს ვუყურებ
- აბა სად აპირებ წასვლას ?- მეკითხება ხმა ჩახლეჩილი ლიამი .
ვიცი , რომ გულს ვტკენ მაგრამ სხვა გზა არ მაქვს .
- სამოგზაუროდ - ვამბობ და ლიამს საცოდავი თვალებით ვუყურებ, ის ცემი საუკეთსო მეგობარია ვიცი რომ მას მარტო ცტოვებ მაგრამ ადამინს ასეთი შანსი მხოლოდ ერთხელ აქვს და მე მინდა ეს შანსი გამოვიყენო.
- დედაშენმა იცის ?- კითხულობს ოდნავ შეშინებული, თითქოს ამით ცდილობს თავი დაიმშვიდოს 
- კი , გუშინ ველაპარაკე ძალიან გახარებული არ ჩანდა ჩემი ამ გადაწყვეტილებით . - ვეუბნები ლიამს, ტან ვცდილო გავიღიმო, მაგრამ მეც კი ვიცი რომ ცემი ღიმილი ღიმილს არ გავს 
- ლიზა შენ უნდა ისწავლო ! ჩვენ შეგვიძლია შემდეგ ვიმოგზაუროთ რამდენიმე ქვეყანაში - ამბობს ლიამი . ვხვდები, რომ ბოლო იმედს ებღაუჭება
- ეს არ არის სკმარის ლიამ - ვამბობ და თავს სხვა მხარეს ვატრიალებ
- კი მაგრამ ფული ხომ არ გაქვს ?- კითხულობს ლიამი
- უნივერსიტეტისთვის შეგროვილი ფულით - ვამბობ და ლიამის გაოცებული თვალებს ვამჩნევ
- კი მაგრამ შენი მომავალი? შენი კარიერა ?- მეკითხება ლიამი
- არ მჭირდება! მხოლოდ მოგზაურობა მინდა - ვამბობ და ლიამ ვეხვევი თვითონაც მხვევს ხელებს.

ვიცი რომ მისთვის და უმეტესად ყველათვის რთული ჩემი გადაწყევტილების გაგება მაგრამ მათ არესმით , როგორი გრძნობდე თავს გამოკეტილი გალიაში, თითქოს რაღაც მუდმივად გბოჭავდეს. განსაკუთრებით როცა იცი რომ უნივერსიტეტის ცხოვრება შენთვის არ არის შექმნილი, და რამენი თვეში მაინც თავს დანებებ.