Reality of Darkness

Kabanata 10

I wasn't sleeping throughout the night, I'm just lying on my bed thinking what kind of..oh well. monster he is...

Sa inis ko ay bumangon ako sa pagkakahiga at lumabas ng kwarto. Natatakot ako na baka pag lumabas ako ay may biglang kumain sakin na kalahi nila.

It sends shivers down to my spine. Grr!

Nasa may sala ako muli, umupo ako doon at tahimik na pinagmasdan ang labas ng bahay nito. So peaceful...

Totoo ba talaga ito? Hindi ito panaginip? Walang halong biro? Are vampires do exist in this century? Really? Hindi ba ako weirdo? O baka panaginip lang ito?!

I sighed.

I heard footsteps sa aking gilid kaya dali akong napatayo ng wala sa oras. Kinakabahan na baka maisipan niya akong kainin.

He eyed on me. More so, glared at me.

"Do you really think I'll suck you're blood huh?" may pang-uuyam niyang tanong sakin. I looked away. Duh. Hindi ka tao so ano gusto mong i-expect ko? Titigan mo ako?!

"You and you're paranoia. I didn't bring you here to kill you. You don't even appealing to my taste." I frowned at him. Napaka walang hiya ng ano—ano...hindi ko alam kung ano siya! Ah basta!

"Jerk." I muttered enough for him to hear me, bago umalis na kinatatayuan ko. Kapal ng mukha neto! Akala mo kung sinong—gwapo! Ugh!

I rolled my eyes. Hindi magandang makihalubilo sa mga katulad nila baka maisipan akong lapain at gawing hapunan. Jusko! What to do?! Should I go back to my old school?! Pero...wala nadin naman akong babalikan doon.

Ang lakas pa ng loob kong umalis kila Auntie, jusko babalik din pala ako. Grr! Kakainis!! Bakit na napagkamalas ko sa buhay?!

Halos mag dabog ako palabas ng bahay nito. I stomped my foot hard close enough to wreck his wooden staircase going down to his patio.

"May balak kabang sirain ang hagdan ko, woman?" doon ako napahinto sa paglalakad. Masamang tingin ko itong nilingon. I don't know but whenever I look at him there's something in his eyes that's hypnotizing. Para bang gusto ko nalang titigan ang mga mata nito ng hindi napapagod, though hindi naman talaga nakakapagod ang pagtitig. Tss.

Una itong umiwas ng tingin. "Care to tell me what kind of species, are you? How and why?" nilakasan ko ang loob ko sa pagtatanong na iyon. Gusto ko kasing malaman kung anong klase ba siya o sila...I know na marami sila, maaring pati sa school ay meron din or worse lahat ng nasa school ay puro kalahi niya.

Kinagat ko ang aking labi. Kung lahat man ng masa school ay kalahi niya, malaki ang chance na harmless nga sila. The way sila makihalubilo sakin kung ako man lang talaga ang tao doon. Na I wonder na malabong mangyari.

"You will know sooner. As for now, I don't want you to get scared of me. I won't eat you. I told you, you're not appealing nor even worth a second looked." I rolled my eyes for the nth time! Gosh! Napaka walang hiya, self-centered at mayabang ng lalaking ito!

"I get it! Hindi mo na kailangan pang ipamukha sakin yan! Napaka self-centered mong—grr!" I flipped my hair at nagpatuloy sa paglalakad.

Nanuot sa katawan ko ang lamig ng madaling araw, kaya mariin kong niyakap ang sarili ko pero—naramdaman ko ang braso nitong pumatong sa balikat ko kaya napahinto ako sa paglalakad, nanigas ako bigla sa kaba at takot. Muling naghurumintado ang puso ko. Napagpigil ako ng paghinga kasi kung hindi ko iyon gagawin mararamdaman niyang sobrang bilis ng tibok ng puso ko.