Reality of Darkness

Kabanata 11

I looked away. Hindi ko kayang tignan ngayon si Ked. I felt something in my heart. It aches, and I don't know why. Napapikit ako sa sakit na dulot noon. Anong nangyayari sakin? Bakit ganito ang nararamdaman ko? Why all of a sudden nasasaktan ako ng ganito?

Parang pinipiga ang puso, nanggagaling sa kaloob-looban ko ang sakit. Hindi ko na talaga maintindihan ang sarili ko. Pati yung nararamdaman ko hindi ko nadin mawari.

Dahan dahan kong idinilat ang aking mata and all eyes were staring at me. Nahigit ko ang aking hininga.

"Uh-uh, I better go now. By the way you have no classes today. You know why..." umiiling na lumabas si Lord Corwin na hanggang ngayon hindi padin humuhupa ang ngisi sa kanyang labi.

Muli kong pinagmasdan si Ked. Nagsimulang tumingkad ang golden brown niyang mata kaya mas lalo akong kinabahan. Alam kong galit siya sa ginawa ng kapatid niya. It's a gut feeling, I can't explain pero iyon ang nararamdaman ko. Para bang may nagsasabi sakin na tama iyong nasa isip ko.

"K-ked..." bulong ng isip ko. Hindi ko maisatinig yung pagtawag ko sakanya. Baka kasi may makarinig o kung ano man. Ewan!

"Tsk."

Napatingin ako sakanya! Did he? Uh? Hah? Did he talk to me using his mind?! Wee? Telepathy? Seryoso?!

Nakita ko nalang itong tamad na naglalakad palabas ng classroom. Wala nading dumating na prof kasi nga wala pala talagang pasok ngayon. At ano daw yung sabi ni Lord Corwin kanina? They know why kung bakit walang pasok ngayon?

Muli akong bumalik sa wisyo ko. Nagsipag labasan nadin yung iba kong classmate. Even Ems and Ash ay walang imik na lumabas.

Nang ako nalang ang natira sa room doon lamang ako nakahinga ng maayos. Feeling ko kasi nung nasa loob kaming lahat suffocated ako, I can't breathe properly. Para bang bawat hininga ko ay alam nila! Ganoon ako ka paranoid!

Napatingin ako sa pintuan. Should I follow him?

Namalayan ko nalang ang sarili ko na naglalakad sa hallway. Hindi ko naman alam kung saan siya nagpunta. Knowing this school na sa sobrang laki, ni wala pang 1/4 ang nalilibot ko.

I sighed.

Ayokong abutan ng gabi dahil hindi ko pa alam kung ano pang misteryo ng bumabalot sa lugar na ito. Miski yung mga tao dito ay hindi ko din alam kung normal ba sila o hindi. They looked like humans but in fact their strangely different.

Nandito na naman ako sa dulong parte ng gymnasium. Dito ako dinala ng aking mga paa. For now, this is the safest place for me. Kung totoong ngang safe dito. Lumapit ako sa bench na nasa harap ko, I starred at the sky for a second saka bumaba ang tingin sa lupa. Pilit ko talagang tinatanggap na si Ked ay far from normal.

On process padin ako ng nangyayari sakin ngayon, sa mga nakikita ko at sa mga tao sa paligid ko.

I sway my feet back and forth, this isn't good for me. Para bang hindi talaga tama na makasalamuha ko sila. They're dangerous. They could kill me instantly. Yung in a snap of fingers maari nilang kuhain ang buhay ko.

Humugot ako ng malalim na hininga. Wala nakong ibang magawa kung hindi mapabuntong hininga nalang this past few weeks.

Inangat ko ang aking tingin, this place looks wonderful. Itong bench na ito ay nasa gitna ng magubat na field.

Malilim ang kina pwe-pwestuhan ng upuan kaya mas lalong naging malamig ang simoy ng hangin.

The last na nagpunta ako dito ay yung...umiling ako sa naalala ko! Damn...

Iniayos ko ang aking buhok ng humangin ng kaunti. Sa lugar na ito lang ako nakakahinga ng maluwag, di tulad pag kasama ko sila Ems at Ash. Pakiramdam ko kasi may nagmamasid sakin pag kasama ko sila.