Sen benim ilkimdin! ( Tamamlandı)

BÖLÜM 5

Eveet ben geldim ve yenim bölümü inş begenirsiniz. Istediginiz sahneleri yoruma yazabilirsiniz...

Yazardan:

Feyzullah ve suyu arabaya bindirdikten sonra hızlıca oradan uzaklasmislardi. Arabada bir de doktor vardı. Feyzullaha bakması için abdullah ağa tutmuştu onu. Doktor suyu kendine getirdi . Su uyanır uyanmaz feyzullahın elini tuttu. Feyzullah zaten yeni uyanmıştı ki tekrar bayiltilmisti. Doktor nabzını kontrol ettikten sonra küçük bi iğne yaparak onu da uyandırdı. Feyzullah hiç iyi görünmüyordu. Su ise onun başında sürekli ağlıyordu. Doktor küçük kontroller yaptı ve ağrı kesici yaptı feyzullaha. Su onu bu halde görmeye hiç dayanamıyordu. Bu sırada yavuz tim ile beraber operasyondaydı. Bahar ise hastanede nöbetteydi ama aklı asla feyzullahı düşünmekten vazgecmiyordu. Göz yaşlarına engel olamıyordu. Her gün iş çıkışı gidip feyzullah ve suyu ziyaret ediyordu. O gün yine iş çıkışı mezara gitti ve uzun uzun konuşup ağladı. Kardeşinin mezarının başına çiçek bıraktı. Suyun mezarının yanına da küçük kır çiçekleri bıraktı . Kardeş acısı çok ağır geliyordu. Feyzullah gittiğinden beri hiç yüzü gülmemişti. O kadar çok ağlamıştı ki oda neredeyse sel içinde kalacak gibi olmuştu. Ama artık ağlasa da gelmezdi . Bahar biliyordu bunu. Herşeyden iyi biliyordu ama unutmuş gibi davranıyordu. Feyzullah onun bu dünyadaki en büyük destekçisiydi. Çok özlemişti onu. Hasretini dağlara anlatsa dağlar bile alamazdı bu hasretin yükünü. O sıralarda ise şeyma feyzullah ve suyun yanına geldi. Feyzullah yarı baygın uyuyordu. Şeyma feyzullin elini tuttu ve " iyi olacaksın aşkım " dedi. Ve elini tuttu. Su bunu görür görmez hemen kalktı ve şeymanin elini feyzullahin elinden ayırdı .  Şeyma suya feyzullah benim bakışı atıp odadan çıktı. Feyzullah suya baktı. Ve zorla " ç-çok açıyor " diyebildi. Su ise onu sakinleştirmeye çalışıyordu. Ellerini tuttu feyzullahın. Feyzullahta suyun elini tuttu. O an bulundukları yer mezarlığın tam arkasında kalıyordu. Bahar aslında ordaki arabalardan şüphelenmişti.  İçeri girmeye karar vermişti. Yavaşça eve yaklaştı ve pencereden içeri baktı. Suyun başını görür gibi oldu o an. Sonra yanıldığını düşündü. Evin etrafında dolaşmaya devam etti. Şeyma ise o sırada baharı gördü ve hemen bütün perdeleri kapattı sessizce saklandı. Bahar yavaşça kapıyı açtı. Şeyma kapı sesiyle beraber hemen kapıyı kilitledi. Bahar arkasını dönse belki o an o kapıyı kilitlerken yakalayacaktı belki onu. O an bahar telefonunun çalması ile irkildi .arayan yavuzdu. Onu merak etmiş olmaliydi. Telefonu açtı ve sadece geliyorum yavuz diyip kapattı. Kendi kendine evham yaptığını düşündü ve evden çıktı.  Arabasına binip eve gitti. Şeyma ve abdullah ağa bu sefer gerçekten ucuz atlatmışlardı. O gece bahar sürekli o eve girmediği için pişmanlıkla düşündü. Sabah uyanır uyanmaz o eve gitmeyi planlıyordu. O evi boşu boşuna merak etmiş olamazdı sonuçta. Uyku tutmadığı için feyzullahin odasına gitti. Onun yokluğunu bir an unutmustu. Kapıyı çaldı ve içeri girdi sanki o odadaymış gibi. ABLACIM dedi. Ve o an en büyük hayal kırıklığına uğradı. Feyzullahın yokluğunu ve gittiği anı hatırladı. Bahar işte o an yıkıldı. Göz yaşlarına engel olamadı. Uzun bir süre odada ağladı. Sonra aklına feyzullahın odasında başka şeyler olabileceği geldi. Odayı biraz karıştırdı sonra yatağın yanında bir kutu buldu. Içinde feyzullah ve onun küçüklük hatıraları vardi. Feyzullahın ona aldığı kolyeyi buldu. Kısa bi süre kolyeye baktı ve boynuna geçirdi. Kutunun içinde çok şey vardı. Bahar kutuyu aldı ve bi yere sakladı. Nasıl böyle bir aptallık yapmıştı ki zaten. Nasıl onun yokluğunu unutup da odaya öyle girmişti. Anlaşılan alışamamıştı kardeşinin gidişine. Küçükken kurduğu şehit olma hayalleri ve ona aylar önce anlattığı şehitlik hayalleri... hepsi suya mı düşmüştü şimdi? Evet. Artık o hayaller bir yalan olmuştu. Ama bahar dayanmak zorundaydı. Kardeşinin intikamı için. Tabi o da bilmiyordu yavuzun neler çektiğini. Yavuz her gece suyun odasında ağlıyordu. Bazen onun yokluğu ağır geliyordu ona ve içiyordu. Zordu kardeş acısı. Herşeyden zor ve herşeyden acıydı....