BUL BENİ•TAMAMLANDI•

♣19.Bölüm♣

"GÖLGE!"
"NE var anneee!?"
"Sisstt anneye cevap verilemez!"
"Ya anne anne TAMAM"
"Şimdi terlik geliyor ha!"
"SEN ÇEKİLMEZSİN!"
"YÜRÜ GİT "
of.
Hemen kapıdan servis şoförüne baktım.
Hala aynı kalas.
"Telefonunu açık tut gölge!"
Eliyle tamam işareti yapan gölgeyi onaylayıp içeri girdim.
Herşeyi anlatabilirim.
Gölge. Oğlum.
Herşeyin üstünden yaklaşık 5 sene geçti.
O zamandan beri aynı.
Ne  unutabildim
Ne  tekrardan görebildim.
Hergün dua ediyorum belki bigün olur ya karşıma çıkar diye.
Ama ya beni unutmuşsa.
Konulara daldığımda geri çıkamıyorum.
O yüzden hiç girmeyeceğim.
Çalan ev telefonuna baktım.
"Anne ben geldim hoca girdi "
"Tam-"
Telefonu kapattığını anlayıp sustum.
Kendimi cook yaşlı hissediyorum.
Yaşlıyım da.
Yaşım oldu 24.
Ya da 25.
Of.
Başımda büyük bir dert var.
Devlet.
Gölge'yi her an yetimhaneye alabilir.
Korkuyorum.
Ya oda giderse.
"ALO"
"ALO"
"Naptin anne"
"Kızım Ben üzgünüm"
"Anne ne oluyor!"
"Özür diliyorum"
"Ann-"
Çalan kapıya koştum.
Memur.
Devlet memuru.
"Merhabalar hanım efendi"
"Konu dağılmadan izah etmek istiyorum"
"Oğlunuz Gölge'yi siz kendinizi düzeltene kadar Beşiktaş çark çocuk evin de barındırmak istiyoruz."
"Ne!?"
"Ben bu-bu-buna asla ama asla izin vermiyorum.!"
Ayaklarım yerle buluştu.
Göz yaşlarım parke ile.
"ARKADAŞLAR HANIM EFENDİYE YARDIM EDİN!"
Ve ve gine gözlerim karardı.
Tek hatırladığım şey 'YAPMAYIN' diye çığlıklarım.
Bir sevdiğimi daha kaybettim.
Benim canım gitti.
Benim bir parçam gitti.

19.Bölüm sonu.
Vote ve yorum.