BUL BENİ•TAMAMLANDI•

♣FİNAL♣

"Hastanın yakını var mı?"
"Beyefendi siz misiniz?"
"Ee şey e evet benim yanii sanırım be-"
"Hastayı ziyaret edebilirsiniz odaya alındı."
Oğlan hastanenin boş koridorunda elindeki oda numarasıyla sağa sola bakınarak ilerledi.
Odanın önünde durdu,kapıyı açtı ve içeri girdi.
Kim olduğu anlaşılmıyordu.
Yüzü sarılmış bir kadın mı?
Kim olabilirdi?
Tam o an içeriye giren doktorun çığlıkları inledi tüm hastanede.
Apar topar çıkardıkları hastayı ameliyat haneye götürürken. Genç oğlan olaya şaşkınlıkla bakıyordu. Ne olduğunu anlamamıştı. Ve bir hemşire geldi.
"Beyefendi lütfen dışarıda bekleyin."
Yavaş adımlarla kendini dışarı attı ve etrafa baktı.
Beyni bulanıktı.
Dakikalar onun için saniyeler gibiydi.
Tekrardan oturdu koridordaki sandalyelerden birine.
Sonra kalktı.
Elini yüzünü yıkadı.
Tekrar oturduğu yere dönecekti ki hemşire koridorun sonundan adama bağırdı
"Lütfen gelin"
Adam koşar adımlarla koridorun yanına ilerledi.
Hemşire kapıyı açtı.
Adam içeri girip etrafa baktı.
Morg mu?
Adam içtiği içkiden hala uyuşuk uyuşuk davranıyordu. Hatta burada ne işi olduğunu bile bilmiyordu. Kim ölmüştü?
Hemşire ortada duran sedyenin yanını işaret etti.
Adam oraya dikiliverdi.
Beyaz ince kumaşı açtı kadın.
Adam baktı.
Birdaha baktı
Ve bir daha.
Şimdi anlamıştı.
Bir zamanlar uğruna canını dahi verebileceği insan önünde yatıyordu.
Ömrü boyunca asla ağlamamış adam,
Saniyeler içinde binlerce göz yaşı döktü.
Kızın elini tuttu.
Ki o an birşey farketti,
Kızın yüzük parmağında bir yüzük vardı.
Adam yaklaşıp tekrar baktı.
Bu oydu,
Birlikte içine isimlerini kazıdıkları yüzük.
Adam duraksadı.
Zamanında neler çektirdiği kadın uğruna tekrardan içi parçalandı.
O an varlığına lanet etti.
Ve bu iki çiftin hikayesi de böyle sona erdi...

in memory of my butterfly.
-Grina

SON
by:@roses_liar