Written Spoken Poetry

WSP #17

Ang kamatayan ay walaHindi ito binibilang.

Lumabas lang ako sa susunod na silid.

Walang nangyari.

Ang lahat ay nananatiling eksakto tulad nito.

Ako ay ako, at ikaw ay ikaw,

At ang lumang buhay na aming tinatamasa kaya mahilig magkasama ay hindi nagalaw, hindi nagbabago.

Anuman kami para sa bawat isa, na kami ay kami pa rin.

Tawagan ako sa pamamagitan ng lumang pamilyar na pangalan.

Magsalita sa akin sa madaling paraan na lagi mong ginagamit.

Walang pagkakaiba sa iyong tono.

Magsuot ng walang sapilitang hangin ng saya o kalungkutan.

Tumatawa habang lagi kaming nagtatawa sa mga maliliit na biro na tinamasa namin.

Maglaro, ngumiti, isipin mo ako, ipanalangin mo ako.

Hayaan ang aking pangalan maging ang sambahayan salita na ito ay palaging ay.

Hayaan itong magsalita nang walang pagsisikap, nang walang hininga ng anino sa ibabaw nito.

Ang ibig sabihin ng buhay ang lahat ng ibig sabihin nito.Ito ay katulad ng dati.

May ganap at tuluy-tuloy na pagpapatuloy.

Ano ang kamatayan na ito ngunit isang aksidente na nakalimutan?

Bakit ako dapat mawalan ng isip dahil wala akong paningin?

Ako ay naghihintay para sa iyo, para sa isang agwat,sa isang lugar na malapit na,maglibot lamang sa sulok.

Lahat ay maayos.

Walang nasaktan; walang nawala.

Isang maikling sandali at ang lahat ay magiging tulad ng dati.

Paano tayo tatawa sa problema ng paghihiwalay kapag nagkikita tayo muli...