That Nerdy Gangster Goddess Queen [COMPLETED]

Chapter 21- Let the game begin

Nathalia's

He gave me a game that i'll gladly accept. Week have passed and we're getting closer. But i doubt that.  Why would a guy fall for me either? Other than that, ang palugit ni Hades. Kunting panahon  nalang ang natitira sakin. Mukhang hindi tatalab ang una kong plano, So I have to pursue my Plan B. Ang sulungin ang mafia base nila.

Mas kumampante ako ng makipag ensayo si Princess sakin. At least, I know someone has my back. Lunes ngayon at may pasok, but I chose not to go to. Priority ko na muna ngayon ang pag-eensayo ko.

The game is about to start.

Dyron's 

I woke up with the strangest feeling, like someone is staring at me.

Isa lang naman ang nakakapasok dito sa kwarto ko eh, ang kambal ko na yun syempre.

"Anong ginagawa mo sa kwarto ko Ranran?" Tanong ko. Wala akong nakuhang sagot kaya minulat ko ang mata ko at hinarap siya.

"Stop it." Parang babae akong nagtaas ng kilay. "What do you mean?" Tanong ko. Bumuntong hininga siya at lumapit sakin.

"Do you like her?" Tanong niya pabalik. Wala pa siyang sinasabing pangalan pero isang tao lang pumasok sa isip ko.

"If you're not. Just stop. Stop playing with her, she's not good to play with. Magmadali ka na. Papasok na tayo" Yun lang ang sinabi niya at umalis na ng kwarto ko, napakamot tuloy ako sa buhok kong magulo pa.

Hindi ko maintindihan ang pinagsasabi niya. What does he mean? Laro? Wala akong larong sinimulan. At mas lalong di ko pinaglalaruan si Nathalia. Yes, I admit gusto ko siya pero kailanman di ko naisipang paglaruan siya no.

Imposible naman sigurong gusto ng kapatid ko ang babaeng yun?

Tumayo na ako para maligo at nagbihis agad pagkatapos. Kumuha lang ako ng sandwich at gatas tapos nagpunta sa kotse ko at nagdrive patungong school.

Hinila na ako ng kapatid ko patungong classroom. Aalma na sana ako dahil hihintayin ko pa si Nathalia sa may gate pero wala na akong naggawa. Sa room ko nalang siya hihintayin, hehe.

Isang oras na ng nakalipas pero ni anino niya ay di ko makita. Tapos na ang first subj pero wala pa rin siya. Tumayo ako at lumabas ng room. Pumunta sa mini garden pero wala din siya dun. Absent ba siya?

Napano naman yun? Sinubukan kong lumabas ng school at pumunta sa bahay niya sa may kanto. Pero under construction?

"Ahh kuya, anyare po dito?" Tanong ko sa isang trabahador. "Ipinagbawal samin na ipagsabi ang dahilan eh. Kaibigan mo ba ang nagmamay-ari nito?"

Tumango ako. "Saan po ba siya ngayon?" Nagkibit balikat lang si manong at umiling saka umalis. Tsk asan ka na ba kasi? Kinuha ko sa bulsa ko ang phone ko at tinawagan siya pero out of coverage naman. Lintek.

Nathalia's Point of View

"Ah!" Malakas kong sigaw ng matamaan ang sugat ko. "Kaya hindi ginugusto nang ama mong pag-aralin ka sa labas eh, pinahihina ng mga tao sa paligid mo ang lakas na meron ka. Nathalia! Asan na yung dating malakas na Nathalia?!"

I gritted my teeth. This is not happening. Fck this!

"Hindi ako mahina." Bulong ko sa hangin, tamang tama na maririnig nila. Ngumisi siya sakin at yumukod para magkapantay ang lebel ng mukha namin.

"Sobrang. hina. mo. na."

Parang sirang plaka iyong nagpa-ulit ulit sa ulo ko. "Hindi ako mahina!" Malakas kung sigaw at binigyan siya ng malakas na suntok. Pero nailagan niya yun at muling sinipa ang kamay kong may sugat.

"Ah!" Sigaw ko ng bumagsak ako sa lupa. "Gamitin mo ang utak mo sa bawat atakeng ibibigay mo. Admit it, Nathalia, pinapahina ka na ng paligid mo. I want you to accept that and use that as your strength. Don't let it get over you or else, matatalo ka sa larong pinasukan mo. Now get up!"

Mabilis akong tumayo at pumwesto. Naghanap ng magandang tyempo para makabawi sa mga sugat at sakit na idinulot niya sakin

Hindi ako mahina. Malakas ako. Para sa pamilya ko to. Hindi ka mahina, Nathalia. Malakas ka

Inangat ko ang ulo ko at humanda. "Again, i am not weak!"

I shouted as I continuously throw heavy blows of punches. Minsan ay nakaka-ilag siya. Pero kahit papaano ay nakakabawi naman ako. I am not weak.

I stared myself in the mirror. The day was so tiring, i'm losing myself. I'm tired physically and meantally. Pero kailangan kong lumaban para sa pamilya ko.

It has been a week. Araw at oras nalang ang natitira saakin. Tapos na ako sa pag eensayo ko, ang paghahanda nalang ang kailangan naming gawin.

As I continue to stare at myself, naaalala ko na naman ang mga panahong ang hina ko. Na sa awat pag ensayo ko ay pinamumukha nila saking kahit kailan di ako lalakas at mananatili akong mahina sa mata ng lahat. Na kahit kailan hindi mababagay sakin ang trono, na kahit kailan hindi ko deserve ang posisyong ito. Na kahit kailan di ako mararapat sa mafia.

I lived like an empress to anyone, my mafia treated me now as their soon to be queen. Tinitingala na ako ng mga dating dumuda sa kakayahan ko noon. Ang mga dating nilapastangan ako, ako na mismo ang may hawak ng buhay nila. Pero kahit kahit, di ko naisipang gumanti sa pang-aapi nila.

Dahil kahit nasa dugo namin ang kumitil ng buhay at ibigay ang hustisya sa nararapat, kahit kailan hindi itinuro samin ang gumanti. Wala sa dugo namin ang hilain ang sarili nmin pababa sa lebel ng mga mababang tao.

I smiled at myself in the mirror "you did it, Cayen. You did it. Now it's time saving your family"

I pulled the wig that hides my real hair, my purple ash grey hair. Kinuha ko ang contact lense ko, revealing my grey eye that perfectly fitted with my hair color.

Let the game begin.