Perfectly Hidden

16. Begrafenis

Iedereen denkt dat ik dood ben... Maar niemand weet dat ik eigenlijk nog gewoon leef... Sterker nog, ik lig springlevend in mijn eigen doodskist. Ik moet nog even een goed moment zoeken om eruit te komen... Ik zou zijn gezicht wel eens willen zien als ik uit de kist ben...
Ik kan hem zo aanwijzen. De dader... Het persoon dat alles verpest...

---------------------------------------------------------
Eeder die dag op school

Emma

Ik zag zowat de hele school voor het gebouw staan. Het was nog steeds een mysterie wie er nou eigenlijk dood was. Ik hoop zo dat het een fout is en dat Matthijs het niet is. Dan zou ik echt helemaal kapot gaan, het ging eindelijk een keer goed. Ik had bijna een vriendje. Toen verdween hij. En nu zou hij misschien nog dood kunnen zijn ook. Ik zag Anne-Marijn ook staan. Het was vandaag de begrafenis. Maar het was erg raar want niemand had ook maar een klein idee wie er dood was. Ik was van plan om naar Anne-Marijn toe te lopen. Ik miste haar enorm. Maar iets vanbinnen zei dat ik het niet moest doen en dat ze helemaal niet op mij zat te wachten. Toch besloot ik naar haar toe te lopen... "Hey, wie denk jij dat het is?" "ik heb werkelijk geen idee. Ik hoop voor jou dat het Matthijs niet is.." Op de een of andere manier zag Peter ons praten en blijkbaar wilde hij dat niet, want hij kwam als een gigantische kast op ons aflopen. "Wat kom JIJ hier doen?" Vroeg hij geïrriteerd. "Ik kom gewoon met mijn vriendin praten hoor!" "Misschien wil Anne-Marijn dat wel helemaal niet!" Wat een rare gozer, dat mocht ze toch zelf wel beslissen.

Toen we in de gang stonden hoorde we allemaal een vreselijk geluid.. Alsof je met je nagels over een krijtbord krast. Blijkbaar mocht meneer Herweijer, de slechtste muziekdocent van de hele school, een afscheidsliedje zingen voor op de begrafenis. Hij was de hele dag aan het oefenen. Ik weet niet wie het bedacht heeft, maar dit wil echt niemand op zijn begrafenis. Hij zong ongelooflijk vals, valser kon bijna niet. Hij kan echt goed piano spelen hoor maar zingen, NEE! Ik wist dat Anne-Marijn de enige was die zijn stem prachtig vond. Je zag haar gezicht helemaal stralen. Ik snapte niet hoe ze dit verschrikkelijke gezang mooi kon vinden. Maar goed, Anne-Marijn vond het mooi.... Toen meneer Herweijer klaar was klapte Anne-Marijn hard mee! Als enige... Natuurlijk. Ze werd daarom ook helemaal rood. "Hey Anne-Marijn ik moet effe wat afhandelen met een vriend van me oke ben zo terug!" Peter verdween zo snel dat ik niet zag waar hij heen liep.. "Welke vriend?" Vroeg Anne-Marijn nog maar het was te laat, Peter was al weg. Anne-marijn ik en Marin liepen uit het lokaal van meneer herweijer uit en pakte onze jassen. De hele school was vandaag eerder uit door de begrafenis.

---------------------------------------------------------

Ik hoorde natuurlijk alles van de begrafenis. Mijn begrafenis. In het begin had ik niet door dat ik levend mijn eigen begrafenis doorbracht in een kist, totdat ik iemand hoorde huilen. De vrouw zei een paar keer mijn naam en elke keer als ze mijn naam noemde ging ze steeds harder huilen. Ik wist niet dat vrouwen zou hard konden huilen. "waarom heeft het zo moeten eindigen" "ik had nog zoveel tegen je willen zeggen" hoorde ik haar zeggen.

Toen ik de kerk in werd gebracht hoorde ik het valse gezang van meneer Herweijer. Jeetje die man kon echt niet zingen. Die hoge noten waren niet om aan te horen. Na het eerste lied dacht ik dat het voorbij was. Helaas voor mij was dat niet zo, er volgde nog 7 andere liederen (die door herweijer werden gezongen). Na de dienst werd ik naar een zaal gebracht en begonnen sommige een speech te geven over mij.

Na 2 uur was de bijeenkomst in de zaal volgens mij klaar, want na een tijdje hoorde ik geen stemmen meer en opeens kwamen er allemaal voetstappen in de richting van de uitgang. Ik was zo ontzettend boos, niemand had door dat ik nog gewoon leefde. Ze dachten dat ik dood was... Ik had een hartstilstand en was even bewusteloos maar ik heb het overleefd op een wonderbaarlijke manier.. Maar ik was niet dood. Waarschijnlijk tijdens mijn hartstilstand hebben ze gekeken of ik ademde en daarna geconstateerd dat ik niet meer leefde. Wat ik trouwens best wel snel vind. Ze hadden waarschijnlijk helemaal geen proefjes gedaan of dingen onderzocht, want anders had ik hier niet gelegen.

Toen hoorde ik plotseling een persoon praten, twee personen. Ze hadden een hevige discussie.. Dit hoorde ik ervan:

"Ik krijg hier zoveel stress van, Emma. Ze wil deze hele moord uitzoeken. Ze weet te veel, daar moeten we iets aan doen. Ik dacht dat nu Matthijs weg zou zijn dat we het probleem hadden opgelost maar het is alleen maar erger geworden met Marin."

Ik moest in de kist blijven dacht ik bij mezelf. Het is beter als nog even niemand weet dat ik leef. Dan kan ik de dader aanwijzen en weer gewoon mijn leven  leven.

---------------------------------------------------------
Emma

"Dusss, hoe gaat het met Peter?" vroeg ik aan Anne-Marijn. "Hij is echt een lieve jongen.. En zo ontzettend sexy! In die geweldige kleding van hem.." Oke Anne-Marijn en ik hebben een totaal andere smaak als het om jongens gaat. Maar dat was nooit een probleem...

Toen ik naar huis was gefietst nadat de begrafenis klaar was zat ik op instagram.. Ik had maar twee berichten. Tja, zo populair ben ik dus.. Een was van Marin hij likete mijn foto. Natuurlijk.. De andere was van iemand die ik nog niet eerder had gezien.. Ene zzzzem? Wat was dit nou weer? Ik las zijn bericht:

- Hooi, ik ben Sem. Ik zit bij jou op school. Zoek me anders een keertje op? Ik heb misschien wat informatie voor je. Informatie die je waarschijnlijk wel wil weten.

Wie, wat en waarom was dit? Wat moest deze Sem van mij? En waarom wilde hij dat ik naar hem opzoek zou gaan?? Wat een rare gozer maar het maakte me toch wel nieuwsgierig... De volgende schooldag zou ik op zoek gaan...