Perfectly Hidden

7. Meer dan speciaal...

Hij keek me vol hoop in zijn ogen aan, hij wilde natuurlijk dat ik met hem nog even op zee wilde blijven. "Oké, is goed wat wil je doen dan?" Ik vond het totaal niet erg om met zo'n knappe jongen op een boot in een prachtig meer te zijn. Hij klom op de voorkant van de boot en legde een kleedje over zich heen. "Kom erbij liggen!" Zei hij, "Kunnen we naar de vissen kijken en naar de ondergaande zon!" OMG! Was het al bijna avond dat had ik niet door. Maar ik wilde dit romantische moment niet verstoren door mijn onrust. Ik liep ook naar voren, tot ik ineens over mijn eigen voet struikelde, ik deed mijn ogen dicht en wachtte tot ik eigenlijk het water in zou glijden... ik kreeg bijna geen lucht meer van benauwdheid. Tot plotseling Matthijs mijn armen vastgreep en me net op tijd redde. Ik was zo gelukkig! Dit had echt mijn einde kunnen zijn. "Dankjewel Matthijs, ik was echt bijna het water in gevallen!" "Dat zou ik nooit laten gebeuren Emma, dat weet je toch!" Ik kroop naast hem onder het dekentje het lag niet echt comfortabel. Volgens mij vond hij het wel prima zo, Zonsondergang, vissen om de boot heen. En natuurlijk dat ik erbij lag.

"Snap jij wiskunde?" Vroeg ik aan hem om een gesprek te beginnen. "Ja, ik snap alles wel hoezo moet ik het je uitleggen?" "Ja graag ik snap het assenstelsel niet helemaal." Hij begon te tekenen op een blaadje dat ergens in de boot lag. Ik keek naar hoe hij het deed maar ik snapte er niet meer door, maar hij was erg sexy aan het tekenen😊 Toen zag ik ineens wat hij aan het tekenen was, hij maakte met de punten een hartje in het midden! Omg het was zo mooi, hoe deed hij dat? "Wow, dat is echt cool!" "Dankje heb ik van mijn broer geleerd. Maar goed, snap je het nu?" "Ja helemaal!" Zei ik, er klopte niks van maar dat boeide me niks...

De zon was onder en ik vond eigenlijk dat het zo wel lang genoeg was. Want wat zou Marin wel niet denken, hij was al lang bij meneer Makkinga. "Zullen we nu maar weer terug varen het wordt zo namelijk donker!" "Ja is goed Emma!" Ik liep naar het stuur en keerde de boot om. Toen vroeg hij iets wat ik nooit van hem had verwacht: "Mag ik een foto van je maken dat je voor op de boot staat?" Wat was dit nu weer, ik ben niet bepaald een fotomodel hoor wat dacht hij wel niet. "Ehm ja tuurlijk waar zal ik gaan staan?" "Daar voor! Dan kan ik een mooie foto maken met de zon op de achtergrond!" Ik liep naar de voorkant van de boot en deed een pose. "Mag wel wat leuker hoor, met je handen in je zij of zo! En dan met je haar zo mooi in de wind!" Ik deed wat hij vroeg en vond al die aandacht eigenlijk wel leuk... hij vond me dus echt mooi! "Heb je er nu genoeg?" Vroeg ik, want het begon nu echt al wel donkerder te worden. "Ik heb nooit genoeg foto's van je, maar oké!" OMG! Wat een slijmbal zeg. Ik kreeg een kleur, maar toch vond ik het wel speciaal, dit had nog nooit een jongen tegen mij gezegd.

Ik had nu wel een beetje haast en vaarde iets sneller met de boot dan normaal, maakte een korte bocht maar Matthijs stond daar nog, hij wankelde... en gleed plots in het water! "Oh nee! Wat heb ik gedaan!" Ik rende naar hem toe en deed mijn shirt uit en sprong in het water.. hij was al diep, maar ik zwom en zwom, ik kwam al aardig dichtbij. Toen zag ik hem! Ik trok aan hem aan zijn armen omhoog en legde hem op de boot. OMG! Hij zag spierwit, ik legde mijn oor op zijn borst. Hij ademde nog! Gelukkig! Ik snakte naar adem, wat moest ik nou zeggen wat er gebeurd was?! Wat zouden ze wel niet denken?! En sterker nog, zou Matthijs nog wakker worden en hoelang zou dat nog duren? Ik vaarde zo snel als ik kon naar huis...

Wat zou er nu verder met Matthijs gebeuren?
Dat lees je in het volgende deel!
Super leuk dat zoveel mensen ons verhaal lezen! 💋