Chapter 23: "Realization."
Monique
"To my dearest Monique, It's my first time seeing you in the neighborhood, you look so cute, it melts my heart. Can I be your friend?" Nang hindi ko napapansin, napapangiti na pala ako. Inayos ko ang sarili ko at binasa ang sunod.
"To my dearest Mon Mon, I came up with your nickname, cute, right? People call you 'Nique', so I came up with a nickname only I can call you. Don't be alone too much, it's bad for your emotional health. Make some friends."
"To my dearest Mon Mon, I think you don't read letters from your locker, including mine. But it's okay, at least you'll be away from boys that way. Eat well always."
"To my dearest Mon Mon, you always look the same everyday but why do I get amazed by your beauty more as time passes? Only you have this effect on me. I think I already like you."
"To my dearest Mon Mon, I'm starting to watch over you when you walk home. It's dangerous for a girl to walk home alone, you know? You used a taxi a lot the past days but why are you walking? Don't get me wrong, I'm not a stalker. I want you to be safe."
"My dearest Mon Mon, what did you do to me? My heart is always beating faster when you pass by me. I always get that feeling to protect you and be by your side. I think I already like you.♡."
Ang rami pang sumunod na liham. Para bang may mga nagising na mga paru-paro sa aking tiyan. Ang puso ko nama'y tumatalon-talon. Para bang gusto ko nga rin siya.
Binasa ko ang huling liham, "To my dearest Mon Mon, ang saya ko nang magpapanggap tayo. Pero bakit ba parang gusto kong totohanin 'to? Mahal na kita. Mahal na mahal kita. Ang sarap mo kasama. Gusto kong lagi kang nasa tabi ko. O kung hindi man, gusto kong lagi kang masaya. I love you so much Mon Mon. It's okay if you don't, just let me love you."
Hindi ko napansing ang mga sunod-sunurang tumulong luha. Mahal ko na nga siya. Kaya pala ako nasaktan nang nasaktan siya.
Dali-dali akong bumaba at napagpasyahang sabihin na kay Mama ang lahat.
As always, naintindihan niya at nasiyahan siya nang nalaman niya ang totoo kong nararamdaman para kay David.
Nagpaalam ako sa kanyang pupuntahan ko si David sa kabilang bahay.
Tumakbo ako kahit malapit lang naman ang bahay ni David. Sabik na sabik na akong aminin sa kanya lahat lahat.
Bukas ang pinto at wala namang tao sa baba kung kaya't pumunta ako sa taas kung saan naroon ang kanyang kuwarto.
Binuksan ko ang pinto nang hindi kumakatok at nakita si David sa dulo ng balkonahe niya.
"David! Wag mo yang ituloy!"
