Roman kahramanlarının hepsi klasiktir. Zengin olanlar, zengin olup iflas edenler, fakir serseriler, ve conconlar. Benim hikayemde farklı değil işte bundan. Hayatında aşka paraya insana yer olmayan sadece gününü geçirmek için yaşayan hiçbir başarısı hobisi olmayan boş harabe bir evde sadece çaldıklarıyla geçinen bir insan. Hayatımdan şikayetçi miyim şikayet denilmez de çalmak kimi mutlu ve tatmin ederki. Tek şikayetim olmayan hayalim. İnsan hayal kurdukça yaşarmış belki de o yüzden can çekişen bir ruhum sadece. Hayatımı hep kavgayla yürüttüm ve bugüne kadar şu samimi kahkaha sesini kendimde hiç duymadım kendimi gülerken hiç görmedim. Alnımdaki yazıydı belki de bu değişmeli miydi bilmiyorum.
19 yaşıma yeni bastım yani galiba öyle en azından kimlikte yeni basmışım gibi görünüyor. Adım Yağız soyadım Kara bu soyadı da bahtımdan almışım annem babam yok doğmam için olması gereken şartlar sağlandıktan sonra bir yurda bırakılmışım ve sonrası yok 8 yaşında da yurttan kaçtım zaten 11 yıldır bulduğum şu harabede çalıp çırparak yaşıyorum. Mahalle öyle zengin züppe mahallesi değil herkes orta halli çalıp çırptığımı bilselerde korkmazlar benden hepsi bilir çünkü havasını soluduğum mahallenin insanına benden zarar gelmez. Harabem bir oda bir tuvalet bir banyodan oluşuyor. Sıcak su yok kış aylarında banyo yapmaya komşudan su alıyorum sağolsun veriyolar. Herşeye rağmen seviyorum bu küçük harabeyi bi minder var bir örtü bir yastık, kıyafetlerim tahtadan yaptığım iki raflı dolabın içerisinde katlı duruyor. Fakir olmam kirli olacağım anlamına gelmiyorya aksine biraz fazla titizim galiba. Okul durumuma gelince 8 yaşına kadar öğrendiğimleyim okuma yazma biliyorum ve ordan burdan çaldığım ya da bana verilernlerle ufak bir yer kitaplığım bile var. Benim hayatım bu işte hergün bulabildiğim çalıp çırptığımla kavgayla gürültüyle yaşıyorum. Hayatın zorluklarına rağmen nefes alıyorum...
