Kulaklarımdaki o sesle odanın penceresine doğru yürüdüm.
Olabildiğince rahatsız edici demir gıcırtısı ile uyuyabilmem zaten imkansızdı. Pencere çocuk parkını görüyordu. Salıncak hızlı hızlı sallanıyordu. Gözlerim birilerini aradı. Salıncağın kendi kendine nasıl böyle yukarılara kadar sallanabileceğini anlamaya çalışıyordum. Etrafa iyice baktım. Park bir tane sokak lambası ile aydınlatıldığı için yeterince aydınlık değildi. Birilerinin parkta olabileceğini düşündüm fakat salıncak boştu ve sallayan biri de yoktu. Kendi kendine sallanıyor olması imkansızdı ama nasıl oluyor da kimse yoktu? Ürkmüştüm. Daha fazla da korkmamak için yatağıma geri döndüm. Herkes uyuyordu. Yine ben uykulara veda etmiştim. Yatağıma girdim ve bildiğim bütün duaları okumaya başladım sese inat edercesine. Fakat ses olabildiğince yükselerek geliyordu. Eğer birileri varsa henüz yeni sallıyor olmalı diye , hemen yataktan fırlayıp parka baktım. Yanılmamıştım...
Salıncağı sallayan biri vardı.
Küçük bir kız çocuğu...
Gerçek olamazdı. Saat epey geçti ve o
orada yalnızdı. Boş salıncağı kuvveti
yettiği kadar hızlı sallıyordu , biraz
hırçındı belli. Bir o yana bir bu yana
çarpa çarpa savruluyordu salıncak.
Sanki gürültü yapmak istiyordu.
Birilerine duyurmaktı belki de amacı.
İyice korkmuştum...
Dört beş yaşlarında görünüyordu. Saçları İki yana örgülü ve upuzundu. Kimseler yoktu yanında. İçimden beni görmesin istedim. Zaten ben yurdun ikinci katındaydım, göremez , diye düşündüm.
Salıncaktan gelen ses devam ediyordu. Küçük kız ne yapacak, merak ediyordum. Salıncağı sallamayı bıraktı. Yavaşça adım atmaya başladı. Biraz gittikten sonra merdivenlerden çıktı. Kaydırağa oturdu, ayaklarını uzattı, bekliyordu.
Tam etrafına bakıyordu ki beni gördü. Kayarken bana bakıyordu. Kaydıraktan inince biri koşarak yanına geldi. Çocuk gelen kişiden kaçarcasına koşmaya başladı. Adam ardından kovalıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
