hate at first sight. [luke hemmings]

four - jack

Ik sta voor mijn kast. Ik probeer mijn zwarte trui te zoeken, maar ik kan hem nergens vinden, en ik heb hem echt nodig zo. Ik kijk nog een keer onderin de kast, en zie hem dan eindelijk liggen. Hij ligt helemaal achterin in een hoek gepropt. Ik haal hem snel tevoorschijn en trek mijn t-shirt uit. Ik wil mijn trui over mijn hoofd trekken, maar mijn arm valt op mijn bovenarm. Ik laat mezelf op mijn bed zakken en voel met mijn vingers over de littekens. Ze vervagen. Daar zou ik blij om moeten zijn, maar dat ben ik niet. Die littekens betekenden veel voor me. Ze laten zien dat ik sterk genoeg was om door die moeilijke periode heen te komen, dat ik niet opgegeven heb. Ze zorgen er ook voor dat ik het niet weer doe. Ik weet nu wat er van komt als je jezelf snijdt. Door die littekens weet ik dat ik het niet meer moet doen. Maar wat als ik die littekens niet meer heb ? Hoe kan ik mezelf er dan nog aan herinneren dat het geen goede manier is om je problemen op te lossen ?

Ik zucht, trek de zwarte trui over mijn hoofd en pak de rode spuitbus en nog twee oude zwarte en groene spuitbusssen van mijn bureau. Nadat ik mijn mobiel heb gepakt, loop ik op mijn gemak naar buiten. Nu is het wel een voordeel dat pap er niet is. Ik kan nu tenminste op mijn dooie gemak het appartement uit lopen, zonder bang te hoeven zijn dat ik gepakt word. Ik loop het gebouw uit en beland op de donkere straat. Op dit tijdstip ligt iedereen natuurlijk al in bed, dus er is niemand meer op straat te bekennen. Een paar lantaarnpalen verlichten de huizen en andere gebouwen. De stilte is bijna angstaanjagend, maar ik ben het ondertussen wel gewend. Het enige verschil is dat Michael er nu niet bij is. Maar dat maakt niet uit. Ik kan dit best alleen.

Met de spuitbussen in mijn hand begin ik aan mijn wandeltocht naar de dichtstbijzijnde brug, de brug waar ik altijd heen ga. Ik ben er al een tijdje niet meer geweest, en het wordt de hoogste tijd dat ik weer eens iets van mezelf laat zien.

Na een tien minuten lopen komt de brug in zicht. Ik loop erheen en blijf ervoor staan. Wat is de beste plek om te beginnen ? Ik besluit dat links in het midden op de muur een mooie plek is. Er staan ook nog geen andere dingen, dus ik hoef nergens overheen te spuiten. Ik trek de muts van mijn trui over mijn hoofd en begin met spuiten.

Na tien minuten ben ik ongeveer op de helft van mijn kunstwerk. Ik had thuis al een schets gemaakt, dus dat scheelt heel wat tijd. Ik zet een stap naar achteren, zodat ik beter kan zien wat ik tot nu toe al gedaan heb. Ik maak een enorme vlinder. Ik weet het, dat past totaal niet bij mijn stijl, maar ik maak ook geen gewone vlinder. Hij krijgt een totaal ander uiterlijk dan een gewone vlinder. Ik maak een vlinder omdat het een diepere betekenis voor me heeft. Een vlinder staat, voor mij, voor alles waar je in gelooft. Of het nu je diepste droom is, of je grootste liefde. Het heeft een grote waarde. Ik weet niet waarom, maar dit geloof ik al vanaf dat ik ongeveer zeven jaar was. Vlinders hebben altijd veel voor me betekend. Het eerste wat ik ook ooit echt heb getekend, is een vlinder.

Ik wil nog een paar stappen achteruit zetten, maar bots tegen iets op. Ik verstijf als ik merk dat het niet hard is en geluid maakt.

"What the fuck."

Ik draai me met een ruk om en kijk recht in de ogen van Luke."

"Wat ben je aan het doen ?"

Ik kijk Luke verschrikt aan, maar dan valt mijn oog op de groene spuitbus in zijn hand. Ik haal opgelucht adem. Hij is het zelfde van plan als ik.

"Spuiten." zeg ik schouderophalend.

"Dat zie ik. Maar dit is mijn plek."

"Sorry ?"

"Dit. Is. Mijn. Plek." herhaalt Luke zichzelf.

"Pff, en waarom dan wel ?" vraag ik, terwijl ik mijn wenkbrauwen optrek.

"Omdat ik hier altijd spuit."

"Oja, je woont hier ook al zó lang." zeg ik sarcastisch.

"Flikker op bitch. Zoek je eigen brug."