hate at first sight. [luke hemmings]

six - 20 questions

"Hey !" hoor ik opeens iemand naast me roepen. Ik schrik op een laat een van mijn boeken op de grond vallen. Ik kijk naast me, en zie Luke met een grote glimlach naast mijn kluisje staan. Hij pakt mijn boek van de grond en legt hem in mijn kluisje. Hoe vaak gaat hij mij nog laten schrikken ?

"Sorry." grinnikt hij.

Wat is dit ? Blijft hij aardig doen ? Ik kijk hem onderzoekend aan. "..Maakt niet uit." zeg ik twijfelend.

"Zullen we gaan ? Anders is de bus zo weg."

"Ja, is goed.." Ik loop achter Luke aan, de school uit. Als we bij de bushalte zijn, kan ik de vraag echt niet meer inhouden.

"Luke ?" vraag ik. Ik blijf staan en Luke draait zich met een verbaasde blik om.

"Ja ?"

"Waarom doe je zo.. aardig ?"

Hij kijkt me even sprakeloos aan. "Ik.. eh.."

"Nou ?" vraag ik ongeduldig. Ik vertrouw hem niet.

"Bree zei.." Luke kijkt bedenkelijk. Alsof hij niet zeker weet of hij het wel of niet moet zeggen. "Ze zei dat ik je een kans moest geven.." zegt hij zuchtend.

"Waarom doe jij wat Bree zegt ?"

"Jezus Alex. Maakt het wat uit ? Vind je het fijn als ik zo kut tegen je doe ofzo ?"

"Nee.. maar-"

"Wacht eens. Jij doet toch ook aardig tegen mij ?"

"Ja.."

"En waarom doe jij aardig dan ?"

"Omdat.. Bree het vroeg." zucht ik. "Maar je ontwijkt mijn vraag. Waarom doe jij wat Bree zegt ?"

"Omdat ze.. Ik .. vind haar leuk. Nou goed ? Als je ook maar één woord hierover tegen haar zegt.." Luke kijkt me dreigend aan. Niet dat dat werkt, ik barst namelijk in lachen uit. Stoere, arrogante, badass Luke vindt lieve, schattige Bree leuk. Wat is dit ? De basisschool ? En toch voel ik een rare steek in mijn maag.

"Ahw, wat schattig." Giechel ik terwijl ik een traan van mijn wang veeg.

"Alex, hou je mond. Ik meen het."

"Pff. Whatever."

"Waarom vertel ik dit ook aan jou." kreunt Luke.

"Ja, inderdaad. Ik denk trouwens dat Calum je wel wat minder aardig gaat vinden als hij dit hoort."

"Wat ?" Luke knijpt verward zijn wenkbrauwen samen.

"Niks, laat maar."

"Alex, als je dit ook maar aan één iemand verteld.. Dan.. Dan..."

"Dan wat ?" lach ik.

"Dan vertel ik iedereen wat er eergister nacht is gebeurd."

"Nee !" zeg ik, net iets te snel. Luke krijgt weer een grijns op zijn gezicht.

"Waarom niet ?"

"Luke.. dat kun je niet maken."

"Wat ?"

"Luke, echt niet doen. Het is gênant.."

Luke's grijns glijdt van zijn gezicht. "Gênant ?"

"Ja.." Ik schraap ongemakkelijk met mijn voet over de grond. Waar blijft die bus nou ?

"Hoezo ? Jij kon er toch niks aan doen ?" vraagt Luke door. Snapt hij nou niet dat ik hier liever niet over wil praten ?

"Tuurlijk wel. Ik had hem in elkaar kunnen trappen, maar ik was bang. Ik was net een klein kind. Ik begon te huilen, Luke. Alsof die kerel daar bang van werd !"